Van Mike

Lieve Floor

Wat afschuwelijk allemaal! Maar ja, ouders….
De enige oplossing lijkt me: Neem de benen…!!!
Kruip (even doorzetten met dat ene bruikbare armpje) naar de stoeprand en doe je duim omhoog. Pas op dat je dan niet op je gezicht valt!
Liftend kun je overal komen!

Kom naar de grote stad – daar zijn alle winkels nog open. Kopen we een blits discokruippak voor je en gaan we naar het circus.
Wie is Madelene in vergelijking met een echte clown!
Overigens vond ik dat je als kerstrendier er ook al prachtig uitzag!

Mike

Van Floor
Hoe het met me gaat?????


Vreseeeelijk!
Ik houd het niet meer, kan me niet fatsoenlijk voortbewegen en lekker wild spelen. Mijn leven is veranderd in één grote saaiheid. Mijn ouders doen heus wel hun best om mij te bekoren maar ze kunnen het gewoonweg niet opbrengen mij elke seconde van de dag volledige aandacht te geven. En dat is natuurlijk wel het minste wat ik EIS als slachtoffer van mijn vaders onnozele onoplettendheid!!!!!!!!!! Met andere woorden: ik heb in diepe staat van ontreddering, onmacht, en gefrustreerdheid.
Gelukkig wordt ik aanstaande maandag bevrijd van mijn korsetje, of tuigje, of hoe je dat verschrikkelijke ding ook moet noemen. Dan voel ik me hopelijk weer een beetje baby.

Ook nog zoiets: mijn vader probeert mij steeds op te vrolijken door accordeon te spelen. Maar ik begin er onderhand echt gestoord van te worden. Wat ik dan doe is heel hard mekkeren, maar dan denkt die oen dat ik honger heb! Krijg ik wéér een broodkorst ik mijn mond gestopt. 'Ik héb helemaal geen honger!' roep ik dan verontwaardigd. En dan denkt hij vervolgens dat ik een poepluier heb. Lig ik op die te kleine commode, alles uit, luier af, maar neeeheeee er is geen poep. Wat een gezeul, ik wordt er niet goed van dus ga ik weer wat mekkeren om mijn ongenoegen hierover te uiten. En wat denk je dat mijn vader dan doet? Je raadt het al, hij gaat accordeon spelen om mij op te vrolijken. Ik kan er niet meer tegen.

Het allerafschuwelijkste is dat ik vanavond ook nog als een opgedirkte barbiepop naar het kerstdiner moet. Ik krijg een roze jurk aan, een roze maillot en een roze T-shirtje en allemaal roze speldjes in mijn haar (als mijn ouders tenminste niet een kerstmuts voor me op de kop tikken....dat zou helemaal onoverkomelijk zijn). Het probleem is dat die roze jurk helemaal niet staat bij mijn korsetje. Die puilt er helemaal bovenuit en het lijkt alsof ik een bochel heb. Ik weet zeker dat baby Madelene van Sander en Jaqueline mij gaat uitlachen. Wat moet ik doen?

De groeten van Floor

Van Mike

Ach lieve Floor, wat ik nu weer hoor...!
Je sleutelbeen gebroken. Net nu je met kerst eens behoorlijk kunt eten!
Hoe gaat het met je?
Natuurlijk komen we op je verjaardag - we zijn zeer vereerd!

M & M

Van Natascha


Hello!

Terwijl de aardappeltjes op het vuur staan en de tofublokjes liggen te pruttelen schrijf ik even snel een stukje.
Toen ik Floortje vandaag naar de crèche bracht kreeg ik daar door een leidster een kerstkaart in mijn handen gedrukt. Geweldig! Er zat een foto op gemonteerd van een Floortje als rendier (Rudolf): rood kerstpakje, roodgelippenstift neusje en een reusachtig gewei op haar hoofd. Ze kijkt dromerig in de camera. Ik vind het echt een lollige actie van de crèche. Deze foto getuigt van humor.
Klik hier en kijk zelf...

Floor is gelukkig weer aan de beterende hand. De 6e ziekte begint te wijken voor haar tanige immuunsysteem, de huiduitslag trekt zich terug en de neuspegels worden minder lang en agressief. Nadat ze ons vannacht nog tergend uit onze slaap heeft gehouden was ze vandaag weer een stralende kirrende baby. Ze heeft zich al kruipend kriskras over de crèchevloer bewogen, gewoon tussen de rennende en spelende kindjes door. Als je bedenkt dat ze vorige week nog omver is gelopen door een groot kind dan kan ik haar niets anders dan enorm dapper noemen! Verder heeft ze daar vrolijk geschud op muziek. En thuis vanmiddag ging ze stevig headbangen op Andor's accordeonmuziek. 'Klap eens in je handjes' is haar favoriete nummer (die vraagt ze aan door haar handjes op haar hoofd te leggen). Als Andor dát lied speelt vliegen de kwijldraden massaal om je oren. Dan gaan de remmen los en hopst, gilt en beweegt ze in alle hevigheid. Misschien kunnen we haar ritmisch talent later wat meer uitbuiten door haar op jazzballet te zetten.

Een minpunt in haar ontwikkeling momenteel zijn haar enge-bedperikelen. Als ik een bedcheck uitvoer tref ik haar vaak in hachelijke posities aan. En dan bedoel ik slaapposes die er buitengewoon verontrustend uitzien. Om een paar voorbeelden te noemen: gistermiddag zag ik haar in zittende positie met haar lijf voorovergeklapt en haar gezicht plat in de matras gedrukt. De klamboe lag half over haar heen want die had ze compleet door de spijlen naar binnen getrokken en afgelebberd. Dit zijn voor een moeder geen leuke ervaringen (weer een jaar ouder). Verder ligt ze graag op haar buik met haar gezicht wederom gesmoord in de matras. De laatste die dit mocht aanschouwen is Boes. Nadat ze dát zag heeft ze geen oog meer dichtgedaan en Floor ieder half uur gadegeslagen. Ze was gebroken de volgende dag. Een laatste favoriete nieuwe slaappositie is parallel tegen de spijlen aangeplakt slapen op haar zij. En als ik parallel zeg dan bedoel ik ook parallel. Met holle rug, beetjes naar achter en achterovergeknakt hoofd ligt ze vastgekluisterd aan de spijlen. Soms heeft ze beide armen er zelf doorheen gewoven én die immer ellendige klamboe weer in die rotvuitsjes. Ik weet het, we moeten dat ding weghalen maar het staat zo gezellig!

Nu ik toch bezig ben kan ik mijn observaties van Floor's wel continueren. Ze doet namelijk nog veel meer leuke en minder leuke nieuwe dingen. Ik zal beginnen met de leuke acties. Ze kan nu heel goed in haar handjes klappen, zwaaien (vooral naar ramen), ballen overgooien, allerlei dingen in en uit doosjes, potjes en mandjes halen, gooien met objecten. Bovendien kan ze zich optrekken aan ons, de bank en de boxspijlen, waarna ze soms hard achteroverkiepert (en brult). Ze kan naar haar favoriete TV programma's zappen, zelf uit de fles drinken en heel hard de fles, de lepel of het bord wegduwen (dat komt soms nogal kattig over). Haar woordenschat is enorm gegroeid. Ze heeft een paar dagen geleden voor het eerst een hele avond lang 'mama' gezegd. We hebben niet het idee dat ze daar echt bewust MIJ mee bedoeld (alhoewel ik de hele avond wanneer ze dit hemelse woord zei met haar handje op mijn bost heb gedrukt), maar ze vindt het in ieder geval een erg leuk woord om te zeggen. Papa heeft ze nog niet over haar lippen gekregen. Wel zegt ze tatat,dadad, mwuuuuhhhh, iiieeehhhh, aaahhha, enzovoort. Wat met name opvallend is, is dat ze haar stem beter weet te gebruiken. Voorheen produceerde ze veelal een schor en laag keelgeluid. Nu kan ze ook een heel schattig hoog stemmetje opzetten. Soms fluistert ze het woord 'ta ta'.

Minder leuke ontwikkelingen zijn dat ze ons bijvoorbeeld graag met voorwerpen op het hoofd slaat. Ook met haar blote vuisten ramt ze er op los. Dat voelt niet plezierig want ze is sterk en hardhandig. Verder krabt ze graag en trekt ze met genoegen aan onze haren en oren. Voorheen vonden wij dit allemaal heel schattig en knap maar onderhand begint de lol er wel van af te gaan.
Een ander iets is dat ze heel stout kan zijn. Ze moet en zal gevaarlijke dingen pakken en in haar mond stoppen. Laatst had ze een mes te pakken dat we nog maar nét uit haar gretige mond konden trekken. En woedend dat ze dan wordt (derde minpunt)! Dan zijn de poppen aan het dansen. Stampbewegingen, zwierende armen, strijkplank pose, noem maar op. Gelukkig duurt dit slechts een paar tellen waarna ze vrolijk zingend wegkruipt op zoek naar een volgend avontuur. Het is een zegen dat baby's over zo'n kortstondig geheugen beschikken.

Een vierde lastig puntje is dat ze echt geen seconde meer stil kan zitten. Constant is ze op zoek naar iets dat ze even kan pakken om daarna pijlsnel weer iets anders te pakken om vervolgens weer direct terug te keren naar het vorige ding en zo voort......En nog zoiets: dan wil ze weer bij mij, dan gooit ze zich vreugdevol bovenop Andor (die haar gevleid tegen zich aandrukt) om per direct weer terug te willen naar mij (Andor diep teleurgesteld). En als ik haar dan geen aandacht geef gaat ze aan me trekken en probeert ze op me te klimmen (zucht).

Verder heeft ze de stapel CD's ontdekt en ontwricht en ze trekt tegenwoordig ook de was van de verwarming af. Je snapt het, wij hebben geen enkele vorm van rust meer. Iedereen heeft ons hiervoor gewaarschuwd maar we dachten dat het heus wel mee zou vallen, NOT! Toch is het moeilijk om echt boos op haar te worden want ze heeft er duidelijk zo'n schik in. Terwijl ze ons interieur verwoest zindert ze van blijdschap, geeft ze ons de liefste lachjes en komt ons de voorwerpen even brengen. Als ik dan zeg 'nee Floor' dan schatert ze het uit, zo grappig vindt ze dat. Hoe kan je dan boos worden? Tegen een schaterende Floor kan niemand op. Wij worden geterroriseerd en vinden het nog geweldig ook. Dat schateren doet ze trouwens steeds meer, om allerlei dingen. Soms kan ik echt in een deuk liggen met haar. Dan doe ik iets heel gewoons dat zij blijkbaar het einde vindt. Dan herhaal ik het even een paar keer voor d'r zodat ze weer gaat schateren. Soms gaat het schateren over in kraaien met open mond.

Oh, en dat brengt me op haar aangezicht. Ze heeft een hele batterij nieuwe boventanden. Dus als ze kraait zie je een groot wit fietsenrek. Die tanden moeten duidelijk nog wat naar elkaar toe groeien. Maar ze kan er stevig mee bijten. Ze bijt een wortel nu met gemak door, alleen het kauwen lukt nog moeilijk zonder kiezen dus af en toe verslikt ze zich hevig.
Ik doe tegenwoordig haarspeldjes in haar lok. Die lok hangt inmiddels bijna voor haar ogen. Ook maak ik wel eens een staart boven op haar hoofd. Ik vind dat het haar goed staat, die haaraccessoires.

XXXXXXXXXX en liefs Natas

Bericht van Natascha:

27 oktober 2002


En hier zit ik dan met het schaamrood op mijn kaken.

Ik heb al zo lang niets meer over Floortje geschreven. En dat terwijl Floortje enorm is veranderd. Ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen dus begin ik toch maar ergens……..

Waar waren we ook alweer gebleven?
Dat we zijn verhuisd?

Na de verhuizing zijn we druk in de weer geweest met acclimatiseren aan de provincie.

Dat was niet erg moeilijk maar kostte wél veel tijd. We moesten uitvinden waar alles was en er waren veel dingen te regelen. Zoals een nieuwe huisarts bijvoorbeeld. Die bleek vooroorlogs te zijn en tevens a-feministisch dus moest ik hem vervangen. Floortje heeft recht op een fatsoenlijke huisarts. Nu heb ik twee vrouwelijke artsen aan de haak geslagen die me uitstekend bevallen. Floortje is er al een keer geweest om haar oor te laten checken en aan haar reactie te merken was ook zij lovend over mijn keus. Met haar oor was overigens niets mis. Floor heeft gewoon een tik waardoor ze af en toe stevig in haar oor port met haar duim.. Gelukkig is die neurose de laatste tijd verminderd en krabt ze nu vooral aan haar commodekussen.

Sinds september gaat Floortje twee halve dagen naar de crèche.

We begonnen met twee hele dagen maar dat bleek wel erg lang te zijn. Ik kreeg flashbacks van toen ik klein was en besefte me hoe lang een dag toen duurde. De ochtend duurde een week, dan kwam de middag die qua evenementen een maand in beslag nam en ook de avond leek eindeloos. Een dag was zo lang dat ik hem eigenlijk niet kon overzien. En dan te bedenken dat Floor nog maar een baby is en haar dagen waarschijnlijk het equivalent hebben van een jaar. Aangezien ze ook wat druilerig reageerde op dat lange verblijf besloten wij dat we haar dit niet konden aandoen. Ze mag daar pas langer blijven wanneer we duidelijk merken dat ze er schik in heeft.

De halve dagen bevallen haar erg goed.

Ze vindt het hele crèchegebeuren namelijk wel spannend. Allemaal nieuw speelgoed en kindjes die met haar willen spelen. Ze is één van de kleinste dus ze krijgt veel aandacht, van de leidsters maar ook van haar klasgenootjes. Met name twee meisjes van een jaar of twee drie, genaamd Lotte en Marit, vinden haar geweldig. Als Floor haar entree maakt, snellen Lotte en Marit toe en roepen enthousiast: ‘daaaaag Floortje! Ben je daar weer. Mogen we met je spelen?’. Dat wil Floor aanvankelijk nooit want tijdens haar aflevering in die nieuwe omgeving is ze elke keer weer zeer ontstemd. Andor zei laatst dat haar onderlip vierkanter was dan een schoenendoos en dat ze Lotte heeft weggeduwd en geslagen. Dat is niet erg lief van Floor en heel zielig voor Lotte, die het alleen maar goed heeft bedoeld. Volgens de leidsters (Esther, Sandra en Manon) is dit verwaande gedrag slechts van korte duur want zodra wij zijn vertrokken klaart Floortje op en gaat bedrijvig spelen met haar nieuwe vriendinnetjes en speeltjes. Als we haar dan weer komen halen gaat ze altijd mekkeren bij onze aanblik. Ik snap niet precies hoe dát mechanisme in elkaar steekt maar ik kan me vaag dergelijke emoties herinneren vanuit mijn prille jeugd. Waarschijnlijk heeft ze ons dan toch gemist.

Floortje’s lengte en gewicht zijn in een stroomversnelling gekomen

En niet te vergeten haar haardot. Ze ziet er een stuk ouder uit en is nu een halfbaby van ongeveer 76 centimeter en zo’n 10 kilo. Een hele bulk. Haar piek qua dikte had ze rond juli. Ze eet als de beste, hele warme maaltijden, fruit, brood, pap, rauwkost, noem maar op. Je geeft het en zij eet het. Tevreden schraapt ze met haar ondertandjes twee geultjes in het voedingsstuk. Eigenlijk lust ze bijna alles met uitzondering van spinazie en grapefruit. Daar gaat ze letterlijk van rillen en kokhalzen. Haar favoriete eten is: brood met kaas en pindakaas, cake, appeltjes, kabeljauwfilet en speculaasbrok

Als Floortje eet laat ze onherstelbare sporen achter. Onze muren zijn nét gewit, maar overal op die doorgaans witte vlakken is haar eetlust waar te nemen. Dat geldt ook voor het tapijt, de bank, wipstoel en haar kleding.

Als gevolg van haar eetlust zijn haar luiers nu ook topzwaar. Soms staan wij versteld van de hoeveelheid uitwerpselen die zo’n klein mensje kan produceren. Alhoewel, als je kijkt naar de mate waarin ze eet is het zinniger om je af te vragen hoe het allemaal in haar maagje past. Onze armspieren groeien helaas niet zo snel in omvang als Floortje waardoor wij nog steeds met een reeks uiteenlopende spierklachten rondlopen.

Floortje zit al geruime tijd in de ‘alles in de mond stop fase’.

Ze pakt iets, stopt het in haar mond en smijt het daarna weg. Dit doet ze bijna met elk voorwerp. Tenzij ze het ook daadwerkelijk op kan eten. In dat geval eet ze het op. Meestal gaat dit allemaal prima en lachen we ons rot om haar. Af en toe moeten we dingen als de telefoon, de afstandsbediening, messen, bankpapieren, muntstukken etc. snel uit haar handjes trekken. Soms wordt het echt vervelend. Zoals deze zomer, het moet augustus geweest zijn, toen ze tijdens een wandeling op een smal bospad haar armpjes uitstak en een trosje blaadjes van een tak geeft gerukt. Aanvankelijk hadden we niets door totdat ik een bosje blaadjes uit haar vuistje zag steken. Bij nadere inspectie staken er ook enkele blaadjes uit haar mond. Nogal opgeschrikt hierdoor trok in snel die blaadjes weg en dacht het probleem te hebben opgelost. Fluitend liepen we verder totdat Floor opeens vreselijk begon te kotsen (dit gepaard met een alarmerend geluid). En toen spuugde ze drie hele bladeren uit! Wij vinden het nog steeds ongelofelijk dat ze die bladeren heeft kunnen opeten. Dat moet toch heel vies zijn. Ik was natuurlijk bang dat het giftige bladeren betrof, maar ze leeft nog.
Tegenwoordig loop ik op veilige afstand van struiken.

Floortje wordt steeds mobieler.

Ze kan nog niet echt kruipen maar ze probeert het wel. Dat is een zeer komische gewaarwording. Als ik mijn handen naar haar uitsteek stort ze zich naar voren. Haar hoofd, zeer laag bij de grond, wordt rood van de inspanning en haar luierkont steekt recht omhoog. Verder dan dat stadium is ze nog niet gevorderd. Wél kan ze zich al liggend naar achteren verplaatsen, draaien en weer op haar buik rollen. Wij vinden dit allemaal heel erg knap en geven haar constant complimenten. Dat stimuleert haar mateloos want na zo’n compliment werpt ze zich weer in volle overgave naar voren waarbij haar luierkont wederom fier naar boven steekt. Ergens willen we helemaal niet dat ze gaat kruipen want dit is heel aandoenlijk. Een paar keer heeft ze zich aan de bank en aan ons omhooggetrokken tot een heupwiegende staande positie.

Floor is een hele blije baby.

Wij hebben besloten dat ze gelukkig is. Ze komt erg tevreden en geïnteresseerd over en vindt bijna alles leuk. Ze is heel erg bezig met de wereld om haar heen. De hele dag door geeft ze ons lachjes waarbij haar twee ondertanden zich volledig ontbloten. Dat is een guitig gezicht. We kunnen haar gemakkelijk aan het schateren krijgen door in haar buik of haar beentjes te happen. Maar ze moet vaak ook om, voor haar, ongewone dingen lachen. Zoals laatst toen ik heel snel met mijn wimpers ging knipperen en een andere keer toen ik met mijn nagels langs haar lichaam op de matras ging krabben. Dat soort dingen vindt ze ongekend grappig.

Wanneer ze blij is oefent ze tevens haar stem. Dan fabriceert ze de raarste en liefste geluiden: ‘bbrrrrrrrrrrrrrr’, ‘mamamapapapatatata’’, uuuuuuuurrrgggg’, iiiiiiieeehhh’. De meeste klinkers en medeklinkers zijn nu wel de revue gepasseerd. Harde gillen slaken doet ze gelukkig, in tegenstelling tot andere leeftijdsgenootjes, (nog) niet.

Ons nadoen vindt ze ook leuk. Als ik met een plastic hamer op een trommeltje sla dan doet zij dat direct ook. Als ik zwaai, zwaait ze terug en als ik met mijn vingers over mijn lippen ga en ‘brrrrrr’ doe, dan horen wij de volgende uren ‘bbeeerrruuuhhhh’. Oja, en ze klapt in haar handjes. Dat heeft Boes haar enige tijd terug geleerd.

Ze heeft een zekere mate van intelligentie bereikt waardoor ze meer snapt.

En dat heeft ook nadelen, zo ondervonden we laatst. Tijdens een luierverschoonsessie belandde Floortje met haar voetjes in de poep. Andor schreeuwde heel hard: ‘oooh neeeee’ en moest lachen. Ik moest er ook heel hard om lachen maar Floortje ging keihard brullen op een hele zielige diep gekwetste manier. Het klonk alsof ze dacht dat ze iets heel erg verkeerds had gedaan en ze zich daar diep voor schaamde. Met moeite hebben we haar weten te kalmeren en duidelijk kunnen maken dat het heus niet uitmaakte dat ze poep aan haar voeten had. Na een tijdje begreep ze het en kwam tot rust, maar ze zag er nog wel aangeslagen uit. We zullen haar vanaf nu nooit meer uitlachen en meer op onze woorden letten.

Omdat er nog zo veel andere voorvallen zijn geweest

en dit verhaal onderhand behoorlijk draderig begint te worden (en Floor er later ook doorheen moet zien te komen) begin ik nu maar aan een opsomming van de rest van de onlangs plaatsgevonden gebeurtenissen:

 Haar overgrootoma en haar tante van de Hemelaarkant zijn onlangs op visitie geweest
 Ze heeft voor het eerst in Rotterdam geslapen (met ons) bij opa en oma Hemelaar. Daar heeft ze met ons aan Diergaarde Blijdorp een bezoekje gebracht. Het aquarium vond ze fantastisch maar de overige dieren zag ze niet staan.
 In augustus zijn we met Han, Renee, Bouk en Jaspar naar de Ardennen geweest. Floor heeft toen met de babyfoon geslapen terwijl in het restaurant van het hotel aten.
 Floor heeft wat vriendjes en vriendinnetjes in de buurt gemaakt die haar graag komen opzoeken. Zo hebben we een tweeling van een jaar of negen die mee willen wandelen en haar vertroetelen. Dan hebben we Tim, het zoontje van Vayu. Tim is zestien maanden en woont om de hoek. Floortje vindt hem erg stoer maar wel een beetje oud.
 Overgrootoma Femer heeft weer eens flink gebreid. Floortje is allerlei pakjes, jurkjes, mutsjes en sjaaltjes rijker. Ik ben hier heel erg blij mee want zulk soort kledingstukken in haar nieuwe maat had ik nog niet. En Floor krijgt veel complimenten over haar lichtblauwe mutsje met bijpassende sjaal. Haar lichtblauwe winterjurk heeft ze vandaag ook voor het eerst gedragen. Daarin is ze net een Holy Hobby-pop. Heel erg meisjesachtig.
 Floortje heeft af en toe last van nachtmerries. Dan huilt ze op een snerpende, ijzige manier waardoor wij opgeschrikt naar boven snellen. Na over haar bol te hebben geaaid slaapt ze meestal weer vredig door. Wij vragen ons af waar haar nachtmerries over gaan.
 Ze duimt nog steeds continu. In de zomer heeft ze haar duim stuk gezogen. Er zat een lelijke plek op. Ze heeft toen een paar dagen met een sok om haar hand gelopen. Dit tot haar grote frustratie. Uit pure wanhoop is ze toen op haar andere duim gaan zuigen. Voorbijgangers wierpen mij geschokte blikken toe. Een baby het handje afbinden vonden ze kennelijk iets heel wreeds.
 Floor slaapt tussen ons in als ze ziek is (de afgelopen maanden is ze drie keer erg verkouden geweest) of als we haar missen. Het gebeurt niet vaak maar als het zich voordoet is het heel speciaal. Dan horen we haar weer zuchten en smakken in haar slaap. In de ochtend, om een uur of zes, duwt ze haar beentjes tegen ons aan en slaat ze op ons hoofd. Dan gaat ze aan onze haren, oren en neuzen trekken waarna ze keihard gaat zingen. Dit is een leuke, doch indringende manier van wakker worden die we niet elke dag evenveel kunnen waarderen.
 Gistermiddag tijdens een wandeling in de duinen wilde ik een stuk rijstewafel uit haar mond peuteren toen ik opeens een zeer venijnig puntje in mijn vinger voelde steken. Het bleek een nieuwe, net doorgekomen, bovenhoektand te zijn (ofwel het topje daarvan). Nog even en ze kan echt gaan kauwen.
 De supermarkt beschouwt ze als een waar uitje. Kirrend en zingend laat ze zich met uitgestrekte armpjes voortduwen langs de schappen, in de hoop dat ze wat kan grijpen. Bij de kassa weet ze van de doorgaans humeurige klanten altijd een lachje los te peuteren.
 Ze is grote vrienden met buurvrouw Bep. Dat is niet verwonderlijk want Bep doet heel erg aardig tegen Floor en heeft haar onlangs een antiek hobbelpaard in bruikleen gegeven én ook nog een cadeautje. Soms plet Bep Floor een beetje in een aanval van knuffelwoede. Maar dat is begrijpelijk.
 Wij vinden Floortje steeds liever worden. Elke keer als we denken dat ze niet liever kan zijn, wordt ze nog liever. Soms kunnen we haar innemendheid bijna niet meer aan. Het is voor ons ongelofelijk hoe veel je van zo’n kleintje kan houden. Soms is het moeilijk om ambitieus te zijn als je al je aandacht richt op haar, maar tegelijkertijd maakt dat ook weer niets uit. Het is voor ons het belangrijkst dat het goed met haar gaat. En als dat het geval is voelen wij ons blij en krijgen we energie. En daar gaat het uiteindelijk om.

Lieve Floortje

Op je webpagina heb ik het verslag van je moeder gelezen. En dat brengt me in grote verwarring!

Als je binnenkort leert tellen zul je er achter komen dat je een tiental Opa’s en Oma’s hebt. Een luxueuze situatie, waardoor echter enige ‘planning’ van hun goedgeefsheid noodzakelijk wordt.

Je moeder (heb ik al gezegd dat ze zo verstandig is?) heeft daarom tegen mij gezegd: “breien lijkt me niet je sterkste kant, dus jij komt pas in beeld als Floor een stickie kan vasthouden”. Sportfanaat als in ben (geweest?) heb ik maar aangenomen dat ze een hockeystick bedoelde. Ik mag me dus vooral om je sportattributen bekommeren. Het zal nog even duren voor je die nodig hebt, maar toch...

Die sportverantwoordelijkheid vraagt wel een gedegen voorbereiding!
Dus toen je als lichtgewicht geboren werd heb ik me koortsachtig verdiept in de behoeften van vrouwelijke skispringers, stuurvrouwen in een lichte vier, miniatuurgymnasten en broodmagere marathonloopsters.
Websites bezocht, brochures gelezen en alle verkopers van sporthuis Centrum het hemd van het lijf gevraagd. Niet altijd heb ik in die vraaggesprekken je leeftijd vermeld. Gaat ze geen donder aan, de klant is koning!

Toen besloot je vooral in de lengte snel te groeien.
Lang en slank werd je. Een goede onderzoeker laat zich niet meteen uit het veld slaan dus heb ik al mijn research uit het raam gedonderd en ben opnieuw begonnen. Basketball, volleybal maar misschien ook speerwerpen en schaatsen leken mij goede mogelijkheden. Weer het internet op en langs de Centrum-specialisten. Ze keken me daar wat vreemd aan, maar klant is koning tenslotte. Voldaan en met 88 brochures rond mijn bed heb ik de afgelopen weken lezend doorgebracht. Tot deze week het volgende verslag op je site verscheen.

Je hebt besloten zwaargewicht te worden!
Nu - met duidelijke muisarmsymptomen en met schele hoofdpijn van het leeswerk kan ik weer opnieuw beginnen. Sumo-worstelaarsters, bestaan die? Is ondervrouw van een levende piramide ook sport? Zou een bobslee sneller naar beneden gaan met Erica Terpstra al stuurvrouw?
Bij sporthuis Centrum durf ik al niet meer naar binnen. Koning of geen koning.

Lieve Floor, zou je omtrent je toekomstige omvang een besluit willen nemen? Ik wordt hier doodnerveus van.

Mike.

Hier volgen dan week 4 en 5…….
Wat is nieuw in Floortjes leven??


Van alles kan ik jullie zeggen. Op het consultatiebureau is ze wederom ‘goedgekeurd’. Ze heeft zich daar voorbeeldig gedragen, niet de op de dokter gepiest (zoals Andor wel reeds heeft mogen ervaren). Wel bot hoe ze daar met babietjes omgaan. Het is duidelijk routine- werk. Ze werd als een stuk kaas in de weegschaal gepleurd en haar reflexen werden getest als ware ze een stuk vee. Maar Floor vond dit alles geen enkel probleem. Voor het eerst is ze gemeten en ze is 55 cm lang. Ze is ook enorm gegroeid en weegt nu ruim 8 pond. De spierpijn in mijn bovenarmen begint in hevige mate toe te nemen.

Nooit geweten dat met een baby rondsjouwen echte krachttraining zou zijn.
Ze heeft naar hartelust geflirt met de andere, veelal Turkse, baby’s op de commodes. Andor, die ijverig Floor aan het verschonen en aankleden was, werd met koeienogen aangestaard door de gehoofddoekte moeders. Zoiets hadden ze nog nooit eerder mogen aanschouwen. Vooral ook het feit dat hij er al zo handig mee omging was voor de moeders duidelijk verbijsterend. In een gezellig moeders onder elkaar praatje vertrouwde ze hem toe dat zij die pakjes maar lastig vonden en dat aankleden een heel gedoe.

Anyway, Floor is voor het eerst uit logeren geweest bij oma Blitz in Muiderberg. Wat een ervaring! Ze is in twee dagen zo’n beetje 10 keer uit wandelen genomen, om haar aan het dorp te showen natuurlijk. Renee liep als een pauw zo trots achter de kinderwagen, in de vurige hoop dat ze zo veel mogelijk bekenden tegen het lijf zou lopen. Dat is natuurlijk goed gelukt want het was 15 graden, zonnig en zaterdag dus het hele dorp was uit de winterslaap ontwaakt en wandelde rond. Arme Floor heeft dus eigenlijk meer stilgestaan in de kinderwagen.
Nog even over haar zuigdrang: die is duidelijk alleen nog maar toegenomen, in kwantiteit, maar ook in kwaliteit. Ze zuigt nu ook heel erg hard. Bij haar ergste aanvallen stoppen we soms maar onze pink in haar mond (om haar van epilepsie te behoeden). Die moet het dan echt ontgelden. Ze zuigt die tot een week, rimpelig en rood stompje. En denk maar niet dat je die pink vervolgens (als het echt pijn begint te doen) eventjes uit haar mondje kan losmaken.

Nee, als een Pitbull klemt ze haar lippen op slot dus we moeten keihard trekken, waar ze uiteraard heel boos om wordt. Ze is ook nog steeds erg koppig wat de speen betreft, die lanceert ze woest door de kamer (vanuit haar mond) of ze slaat het ding met haar handje weg. Ze moet niets van siliconen hebben. Haar eigen vingers weigert ze ook te koesteren. Dat is nou zonde want ze heeft er uitermate geschikte vingers voor, lang en buigzaam. Dus vooralsnog geen oplossing voor haar verslavende gedrag. Dit heeft wel tot gevolg dat al haar kragen zijn afgelebbert, evenals haar mouwen, de dekentjes en onze matras (als we haar op de buik leggen gaat ze namelijk ‘stofzuigen’).
Laatst was hier een zwangere kennis op bezoek die Floortje enthousiast in de armen sloot. Dit vond Floor geweldig en ze hapte gretig naar haar (niet geringe) borst, dwars door haar t-shirt heen. Hoe genant! Als vrouw ben je dus niet veilig voor haar attacks. Hou daar dus rekening mee als je haar komt opzoeken zodat je niet voor onaangename verassingen komt te staan. Ik raad zo’n 20cm afstand van de borst aan.

Over haar uiterlijk: ze begint echte bolle hamsterwangen te krijgen, heel lief. Ook haar benen en billen worden wat tastbaarder om het zo maar te zeggen. Niet meer zo’n scharminkeltje zoals in het begin dus, maar een lekkere sappige baby!
Verder zijn haar haartjes erg gegroeid waardoor er een mat in haar nekje is ontstaan. Bovenop is ze nog wat kalig dus dat geeft wel een grappig effect. Verder heeft ze haar ogen nu heel wat vaker open zodat je eindelijk kan zien hoe ze er écht uitziet. LIEF!!
Tot slot denk ik dat ze erg modebewust en ijdel is want ze wil gemiddeld vier outfits per dag aangemeten krijgen (afhankelijk van haar bui denk ik). Ze schijt bewust haar luiers zo vol (in één ronde) dat ze doorlekken. Ze ligt gemiddeld zo’n pak weg twee uur op het aankleedkussen. Pakje aan, pakje uit, nieuw pakje aan, nieuw pakje uit…etc
Gelukkig maakt ze van verkleden geen drama meer. Sinds ik de herriestoppers klaar heb liggen heeft ze geen kick meer gegeven.

Haar wiegje bevalt ook nog steeds prima. Ze slaapt er goed in.
We hebben ook een nieuwe aanwinst uit Brazilië waar Floor zeer mee is verguld: een family size hangmat. Heerlijk vindt ze dat wiegen. De ideale manier om haar te sussen en tevreden te stellen (zo kunnen onze pinken af en toe wat uitrusten).
Nu ja, dat was het weer zo’n beetje……nog even een praktische mededeling, namelijk geef haar geen knuffeldieren meer! Ze heeft inmiddels een hele dierentuin. Prachtig maar er zijn grenzen. Nu is het precies leuk. Alhoewel we nog geen giraffe hebben, dus daar kunnen we nog een plekje voor maken. Maar verder…

Tot de volgende keer maar weer.
Groetjes Natascha

(voor Natas op de site gezet door)

Lieve Floortje,

Dit bericht komt helemaal uit zonnig Portugal - het land waar een van je overgrootmoeders oorspronkelijk vandaan kwam. Dat is de moeder van Renee van wiens naam de jouwe is afgeleid.
Het is leuk dat ik je iets kan vertellen van 3000 km. afstand en dat jij dat onmiddellijk kunt lezen. Of lukt lezen nog niet zo goed?
Ik heb je pas driemaal in je leven gezien, maar mis je nu al. En ben jaloers op al die mensen die, zoals blijkt uit de berichten die je moeder voor je op je site gezet heeft, je in volle glorie hebben mogen bewonderen.
Maar binnenkort hoop ik ook weer de kans te krijgen. Tot die tijd, eet lekker en groei voorspoedig. En blijf je longen trainen, dat kan later nog goed van pas komen als je in een vol cafe een biertje wilt bestellen.

Kusje, en doe je ouders de groeten van me.
Mike.
Corvoeiro

Lieve Floortje,

Je bent uiterst fotogeniek dus zitten er al vele opnamen in je fotoboek. Maar het werd voor de bezoekers aan je website steeds moeilijker om die fotopagina te vinden. Daarom hebben we die site een beetje veranderd, FLOORFOTO blijft nu altijd links bovenaan staan, zodat iedereen er direct op kan klikken.
We hebben er meteen maar een dikke poes tegenaan gegooid. Sorry dat we niet met je overlegd hebben, maar je was gisteren te druk met eten en slapen (toen ik je heel dapper even in m'n armen hield) om over vormgeving na te denken.
Over volgende veranderingen beslis je natuurlijk zelf. Power to the little people!

Kusje,
Mike

Lieve Floortje,

Je bent vandaag tien dagen oud, en volgens je moeder die ik net belde word je al voorzichtig een beetje "steviger".
Dat is nodig ook, want ik ben niet zo dapper. Toen ik je een paar dagen geleden even zag durfde ik je absoluut niet op te pakken. Je ziet er nog zo breekbaar uit, zulke kleine vingertjes, zo een kwetsbare hoofdje. Ik vertrouw mijn handen die fragiele last niet toe.
Groei snel alsjeblieft. Dat is het beste voor jezelf en dan kan ik je binnenkort ook eens in mijn armen houden.

Kus voor je eerste dagdecennium,
Mike.

Lijkt me een prima idee - iedereen moet met Floortje praten, des te eerder zal ze leren dat ook zelf te doen.
Moet alleen nog even een e-mailadres vinden.


Ondertussen - iedereen goed geslapen deze week?

Mike.

LATEN WE NIET VERGETEN OM EEN FOTO-ALBUM TE MAKEN
(deze link moeten we altijd terug kunnen vinden in de eerste gearchiveerde week (onderaan de pagina) en laten we hopen dat geocities het een Floorleven uithoudt)

LIEVE FLOOR, WE WENSEN JE ALLEMAAL EEN LANG EN GELUKKIG LEVEN






GEFELICITEERD, NATASCHA EN ANDOR !!!!!!!



Amsterdam 8 januari 2002