maandag, november 04, 2002


Bericht van Natascha:

27 oktober 2002


En hier zit ik dan met het schaamrood op mijn kaken.

Ik heb al zo lang niets meer over Floortje geschreven. En dat terwijl Floortje enorm is veranderd. Ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen dus begin ik toch maar ergens……..

Waar waren we ook alweer gebleven?
Dat we zijn verhuisd?

Na de verhuizing zijn we druk in de weer geweest met acclimatiseren aan de provincie.

Dat was niet erg moeilijk maar kostte wél veel tijd. We moesten uitvinden waar alles was en er waren veel dingen te regelen. Zoals een nieuwe huisarts bijvoorbeeld. Die bleek vooroorlogs te zijn en tevens a-feministisch dus moest ik hem vervangen. Floortje heeft recht op een fatsoenlijke huisarts. Nu heb ik twee vrouwelijke artsen aan de haak geslagen die me uitstekend bevallen. Floortje is er al een keer geweest om haar oor te laten checken en aan haar reactie te merken was ook zij lovend over mijn keus. Met haar oor was overigens niets mis. Floor heeft gewoon een tik waardoor ze af en toe stevig in haar oor port met haar duim.. Gelukkig is die neurose de laatste tijd verminderd en krabt ze nu vooral aan haar commodekussen.

Sinds september gaat Floortje twee halve dagen naar de crèche.

We begonnen met twee hele dagen maar dat bleek wel erg lang te zijn. Ik kreeg flashbacks van toen ik klein was en besefte me hoe lang een dag toen duurde. De ochtend duurde een week, dan kwam de middag die qua evenementen een maand in beslag nam en ook de avond leek eindeloos. Een dag was zo lang dat ik hem eigenlijk niet kon overzien. En dan te bedenken dat Floor nog maar een baby is en haar dagen waarschijnlijk het equivalent hebben van een jaar. Aangezien ze ook wat druilerig reageerde op dat lange verblijf besloten wij dat we haar dit niet konden aandoen. Ze mag daar pas langer blijven wanneer we duidelijk merken dat ze er schik in heeft.

De halve dagen bevallen haar erg goed.

Ze vindt het hele crèchegebeuren namelijk wel spannend. Allemaal nieuw speelgoed en kindjes die met haar willen spelen. Ze is één van de kleinste dus ze krijgt veel aandacht, van de leidsters maar ook van haar klasgenootjes. Met name twee meisjes van een jaar of twee drie, genaamd Lotte en Marit, vinden haar geweldig. Als Floor haar entree maakt, snellen Lotte en Marit toe en roepen enthousiast: ‘daaaaag Floortje! Ben je daar weer. Mogen we met je spelen?’. Dat wil Floor aanvankelijk nooit want tijdens haar aflevering in die nieuwe omgeving is ze elke keer weer zeer ontstemd. Andor zei laatst dat haar onderlip vierkanter was dan een schoenendoos en dat ze Lotte heeft weggeduwd en geslagen. Dat is niet erg lief van Floor en heel zielig voor Lotte, die het alleen maar goed heeft bedoeld. Volgens de leidsters (Esther, Sandra en Manon) is dit verwaande gedrag slechts van korte duur want zodra wij zijn vertrokken klaart Floortje op en gaat bedrijvig spelen met haar nieuwe vriendinnetjes en speeltjes. Als we haar dan weer komen halen gaat ze altijd mekkeren bij onze aanblik. Ik snap niet precies hoe dát mechanisme in elkaar steekt maar ik kan me vaag dergelijke emoties herinneren vanuit mijn prille jeugd. Waarschijnlijk heeft ze ons dan toch gemist.

Floortje’s lengte en gewicht zijn in een stroomversnelling gekomen

En niet te vergeten haar haardot. Ze ziet er een stuk ouder uit en is nu een halfbaby van ongeveer 76 centimeter en zo’n 10 kilo. Een hele bulk. Haar piek qua dikte had ze rond juli. Ze eet als de beste, hele warme maaltijden, fruit, brood, pap, rauwkost, noem maar op. Je geeft het en zij eet het. Tevreden schraapt ze met haar ondertandjes twee geultjes in het voedingsstuk. Eigenlijk lust ze bijna alles met uitzondering van spinazie en grapefruit. Daar gaat ze letterlijk van rillen en kokhalzen. Haar favoriete eten is: brood met kaas en pindakaas, cake, appeltjes, kabeljauwfilet en speculaasbrok

Als Floortje eet laat ze onherstelbare sporen achter. Onze muren zijn nét gewit, maar overal op die doorgaans witte vlakken is haar eetlust waar te nemen. Dat geldt ook voor het tapijt, de bank, wipstoel en haar kleding.

Als gevolg van haar eetlust zijn haar luiers nu ook topzwaar. Soms staan wij versteld van de hoeveelheid uitwerpselen die zo’n klein mensje kan produceren. Alhoewel, als je kijkt naar de mate waarin ze eet is het zinniger om je af te vragen hoe het allemaal in haar maagje past. Onze armspieren groeien helaas niet zo snel in omvang als Floortje waardoor wij nog steeds met een reeks uiteenlopende spierklachten rondlopen.

Floortje zit al geruime tijd in de ‘alles in de mond stop fase’.

Ze pakt iets, stopt het in haar mond en smijt het daarna weg. Dit doet ze bijna met elk voorwerp. Tenzij ze het ook daadwerkelijk op kan eten. In dat geval eet ze het op. Meestal gaat dit allemaal prima en lachen we ons rot om haar. Af en toe moeten we dingen als de telefoon, de afstandsbediening, messen, bankpapieren, muntstukken etc. snel uit haar handjes trekken. Soms wordt het echt vervelend. Zoals deze zomer, het moet augustus geweest zijn, toen ze tijdens een wandeling op een smal bospad haar armpjes uitstak en een trosje blaadjes van een tak geeft gerukt. Aanvankelijk hadden we niets door totdat ik een bosje blaadjes uit haar vuistje zag steken. Bij nadere inspectie staken er ook enkele blaadjes uit haar mond. Nogal opgeschrikt hierdoor trok in snel die blaadjes weg en dacht het probleem te hebben opgelost. Fluitend liepen we verder totdat Floor opeens vreselijk begon te kotsen (dit gepaard met een alarmerend geluid). En toen spuugde ze drie hele bladeren uit! Wij vinden het nog steeds ongelofelijk dat ze die bladeren heeft kunnen opeten. Dat moet toch heel vies zijn. Ik was natuurlijk bang dat het giftige bladeren betrof, maar ze leeft nog.
Tegenwoordig loop ik op veilige afstand van struiken.

Floortje wordt steeds mobieler.

Ze kan nog niet echt kruipen maar ze probeert het wel. Dat is een zeer komische gewaarwording. Als ik mijn handen naar haar uitsteek stort ze zich naar voren. Haar hoofd, zeer laag bij de grond, wordt rood van de inspanning en haar luierkont steekt recht omhoog. Verder dan dat stadium is ze nog niet gevorderd. Wél kan ze zich al liggend naar achteren verplaatsen, draaien en weer op haar buik rollen. Wij vinden dit allemaal heel erg knap en geven haar constant complimenten. Dat stimuleert haar mateloos want na zo’n compliment werpt ze zich weer in volle overgave naar voren waarbij haar luierkont wederom fier naar boven steekt. Ergens willen we helemaal niet dat ze gaat kruipen want dit is heel aandoenlijk. Een paar keer heeft ze zich aan de bank en aan ons omhooggetrokken tot een heupwiegende staande positie.

Floor is een hele blije baby.

Wij hebben besloten dat ze gelukkig is. Ze komt erg tevreden en geïnteresseerd over en vindt bijna alles leuk. Ze is heel erg bezig met de wereld om haar heen. De hele dag door geeft ze ons lachjes waarbij haar twee ondertanden zich volledig ontbloten. Dat is een guitig gezicht. We kunnen haar gemakkelijk aan het schateren krijgen door in haar buik of haar beentjes te happen. Maar ze moet vaak ook om, voor haar, ongewone dingen lachen. Zoals laatst toen ik heel snel met mijn wimpers ging knipperen en een andere keer toen ik met mijn nagels langs haar lichaam op de matras ging krabben. Dat soort dingen vindt ze ongekend grappig.

Wanneer ze blij is oefent ze tevens haar stem. Dan fabriceert ze de raarste en liefste geluiden: ‘bbrrrrrrrrrrrrrr’, ‘mamamapapapatatata’’, uuuuuuuurrrgggg’, iiiiiiieeehhh’. De meeste klinkers en medeklinkers zijn nu wel de revue gepasseerd. Harde gillen slaken doet ze gelukkig, in tegenstelling tot andere leeftijdsgenootjes, (nog) niet.

Ons nadoen vindt ze ook leuk. Als ik met een plastic hamer op een trommeltje sla dan doet zij dat direct ook. Als ik zwaai, zwaait ze terug en als ik met mijn vingers over mijn lippen ga en ‘brrrrrr’ doe, dan horen wij de volgende uren ‘bbeeerrruuuhhhh’. Oja, en ze klapt in haar handjes. Dat heeft Boes haar enige tijd terug geleerd.

Ze heeft een zekere mate van intelligentie bereikt waardoor ze meer snapt.

En dat heeft ook nadelen, zo ondervonden we laatst. Tijdens een luierverschoonsessie belandde Floortje met haar voetjes in de poep. Andor schreeuwde heel hard: ‘oooh neeeee’ en moest lachen. Ik moest er ook heel hard om lachen maar Floortje ging keihard brullen op een hele zielige diep gekwetste manier. Het klonk alsof ze dacht dat ze iets heel erg verkeerds had gedaan en ze zich daar diep voor schaamde. Met moeite hebben we haar weten te kalmeren en duidelijk kunnen maken dat het heus niet uitmaakte dat ze poep aan haar voeten had. Na een tijdje begreep ze het en kwam tot rust, maar ze zag er nog wel aangeslagen uit. We zullen haar vanaf nu nooit meer uitlachen en meer op onze woorden letten.

Omdat er nog zo veel andere voorvallen zijn geweest

en dit verhaal onderhand behoorlijk draderig begint te worden (en Floor er later ook doorheen moet zien te komen) begin ik nu maar aan een opsomming van de rest van de onlangs plaatsgevonden gebeurtenissen:

 Haar overgrootoma en haar tante van de Hemelaarkant zijn onlangs op visitie geweest
 Ze heeft voor het eerst in Rotterdam geslapen (met ons) bij opa en oma Hemelaar. Daar heeft ze met ons aan Diergaarde Blijdorp een bezoekje gebracht. Het aquarium vond ze fantastisch maar de overige dieren zag ze niet staan.
 In augustus zijn we met Han, Renee, Bouk en Jaspar naar de Ardennen geweest. Floor heeft toen met de babyfoon geslapen terwijl in het restaurant van het hotel aten.
 Floor heeft wat vriendjes en vriendinnetjes in de buurt gemaakt die haar graag komen opzoeken. Zo hebben we een tweeling van een jaar of negen die mee willen wandelen en haar vertroetelen. Dan hebben we Tim, het zoontje van Vayu. Tim is zestien maanden en woont om de hoek. Floortje vindt hem erg stoer maar wel een beetje oud.
 Overgrootoma Femer heeft weer eens flink gebreid. Floortje is allerlei pakjes, jurkjes, mutsjes en sjaaltjes rijker. Ik ben hier heel erg blij mee want zulk soort kledingstukken in haar nieuwe maat had ik nog niet. En Floor krijgt veel complimenten over haar lichtblauwe mutsje met bijpassende sjaal. Haar lichtblauwe winterjurk heeft ze vandaag ook voor het eerst gedragen. Daarin is ze net een Holy Hobby-pop. Heel erg meisjesachtig.
 Floortje heeft af en toe last van nachtmerries. Dan huilt ze op een snerpende, ijzige manier waardoor wij opgeschrikt naar boven snellen. Na over haar bol te hebben geaaid slaapt ze meestal weer vredig door. Wij vragen ons af waar haar nachtmerries over gaan.
 Ze duimt nog steeds continu. In de zomer heeft ze haar duim stuk gezogen. Er zat een lelijke plek op. Ze heeft toen een paar dagen met een sok om haar hand gelopen. Dit tot haar grote frustratie. Uit pure wanhoop is ze toen op haar andere duim gaan zuigen. Voorbijgangers wierpen mij geschokte blikken toe. Een baby het handje afbinden vonden ze kennelijk iets heel wreeds.
 Floor slaapt tussen ons in als ze ziek is (de afgelopen maanden is ze drie keer erg verkouden geweest) of als we haar missen. Het gebeurt niet vaak maar als het zich voordoet is het heel speciaal. Dan horen we haar weer zuchten en smakken in haar slaap. In de ochtend, om een uur of zes, duwt ze haar beentjes tegen ons aan en slaat ze op ons hoofd. Dan gaat ze aan onze haren, oren en neuzen trekken waarna ze keihard gaat zingen. Dit is een leuke, doch indringende manier van wakker worden die we niet elke dag evenveel kunnen waarderen.
 Gistermiddag tijdens een wandeling in de duinen wilde ik een stuk rijstewafel uit haar mond peuteren toen ik opeens een zeer venijnig puntje in mijn vinger voelde steken. Het bleek een nieuwe, net doorgekomen, bovenhoektand te zijn (ofwel het topje daarvan). Nog even en ze kan echt gaan kauwen.
 De supermarkt beschouwt ze als een waar uitje. Kirrend en zingend laat ze zich met uitgestrekte armpjes voortduwen langs de schappen, in de hoop dat ze wat kan grijpen. Bij de kassa weet ze van de doorgaans humeurige klanten altijd een lachje los te peuteren.
 Ze is grote vrienden met buurvrouw Bep. Dat is niet verwonderlijk want Bep doet heel erg aardig tegen Floor en heeft haar onlangs een antiek hobbelpaard in bruikleen gegeven én ook nog een cadeautje. Soms plet Bep Floor een beetje in een aanval van knuffelwoede. Maar dat is begrijpelijk.
 Wij vinden Floortje steeds liever worden. Elke keer als we denken dat ze niet liever kan zijn, wordt ze nog liever. Soms kunnen we haar innemendheid bijna niet meer aan. Het is voor ons ongelofelijk hoe veel je van zo’n kleintje kan houden. Soms is het moeilijk om ambitieus te zijn als je al je aandacht richt op haar, maar tegelijkertijd maakt dat ook weer niets uit. Het is voor ons het belangrijkst dat het goed met haar gaat. En als dat het geval is voelen wij ons blij en krijgen we energie. En daar gaat het uiteindelijk om.





Volgers

Bijdragers