WELKOM FLOORTJE

Lieve Floor! (7 februari 2003)

Na een grote rustpauze volgt hier weer een verslag van hoe je je de afgelopen maanden hebt gedragen en wat er allemaal is gebeurd. En dat is nogal wat. Door gebrek aan tijd en energie heb ik het schrijven steeds uitgesteld maar nu moet het er echt weer eens van komen. Ik realiseer me dat als ik gebeurtenissen niet binnen afzienbare tijd opschrijf, ze langzaam, maar toch sneller dan je denkt, vervagen.
Om enig overzicht aan te brengen schrijf ik de gebeurtenissen maar per thema op:

Zieke vader
Half november werd je vader opeens heel erg ziek. Hij dag al langere tijd last van zijn buik maar nu was het echt niet meer te doen. Na onderzoek bleek dat hij een kwaadaardig gezwel in zijn darm had. Hij moest vrijwel meteen worden geopereerd en een week in het ziekenhuis liggen. Natuurlijk was ik helemaal in rep en roer.
Toen hij op een nacht met de ambulance werd afgevoerd om te worden geopereerd ben ik de volgende dag meteen naar oma Renee gegaan met jou. Daar hebben we een week gelogeerd en heb ik papa elke dag opgezocht. Je bent maar twee keer mee geweest naar het ziekenhuis omdat je steeds heel stout was. Je kon het niet laten om aan papa’s infuusslangen te trekken en heel hard te gillen. Dat was voor papa natuurlijk erg vervelend.
Toen papa thuis kwam moest hij een paar weken herstellen dus hebben we de oma’s ingeschakeld voor extra hulp. Dat ging allemaal redelijk goed maar het was, en is nog steeds, best zwaar om het huishouden draaiende te houden. Vooral toen jij ook ziek was en mama zich ook niet 100% voelde was het even flink afzien.
Papa heeft nu één chemokuur achter de rug en nog vijf te gaan. De eerste kuur ging redelijk goed. Hij voelde zich niet zo fit maar ook niet echt ziek. Nu moeten we afwachten hoe hij zich de komende maanden zal gaan voelen.
Eén voordeel van al deze ellende is dat hij nu heel veel thuis is en extra veel aandacht aan jou kan besteden. Hij speelt constant met je en maakt muziek op de accordeon. Dan ga je gillen, hopsen en klappen in je handjes. Het is duidelijk dat je een zeer grote affectie voor hem hebt. Je werpt je steeds tegen hem aan en gaat gemoedelijk duimen terwijl hij je over je bolletje aait. Ook laat je graag je handjes kriebelen.
Ik heb al een paar keer meegemaakt dat je vijf minuten voor hij thuiskwam heel opgewonden werd, alsof je het aanvoelt. Als je hem ziet verschijnen kan ik je niet meer hanteren. Dan spartelen je benen alle kanten op alsof je door de lucht naar hem toe wil zwemmen. Je slaakt daarbij vreugdevolle kreten uit.
Een week of twee geleden heb je met hem je eerste fietstocht gemaakt. Je hebt twee fietsstoeltjes gekregen voor je verjaardag en het was een prachtige winterdag, dus je vader vond het een goed moment om er één uit te testen. Hij heeft je stevig ingepakt en voorop de fiets gezet. Toen de fiets in beweging kwam verscheen er een grote lach op je gezicht die er tijdens de tocht niet meer af is gegaan. Dit ging veel harder dan je kinderwagen! Je hebt uit volle borst gezongen en voorbijgangers gaven daarop vrolijk commentaar. Volgens je vader heb je zelfs vrijwillig je handschoentjes aangedaan omdat je vingertjes nog nooit zó koud waren geweest.

Eetgedrag
Floor, je bent een varkentje! Op de crèche zit je in groep ‘Knorretje’ en daar maak je die naam helemaal waar. Je wordt inmiddels ‘stofzuiger van de crèche’ genoemd omdat de leidsters je op een dag de hele vloer zagen afwerken, op zoek naar broodkruimels. Dat deed je nadat je tijdens de lunch al het brood van je buurman’s bordje had gepikt toen hij even niet keek. Wat je nóg meer een varkentje maakt is het feit dat je jezelf, met name tijdens de lunch, heel erg vervuilt. Het liefst smeer je appelstroop in je haar, over je hele gezicht en masseer je het plakkerige stukje brood goed tussen je vingers en over je armen.
Op de crèche maak je het soms zo bont dat ze je na de lunch in bad moeten doen. Volgens Sandra, je leidster, zat de appelstroop zelfs een keer in je oren en had jij je kapsel volledig stijf gefixeerd in een kuif. Ze konden er met geen borstel meer doorheen komen.
Thuis ben je ook een varkentje. Laatst stond je volgens papa rechtop tegen de vuilnisbak naar broodkorsten te vissen. Soms ontdek je opeens een dagen oud stukje verschrompelde appel dat je gretig in je mond stopt. Of een stompje wortel, een krakend stukje brood, een zompig half koekje ergens onder een kussen. Maar kennelijk geniet je er van.
En als wij iets eten moet jij het ook. Eerst konden we je nog voor de gek houden door het bord achter iets te verstoppen maar daar trap je al lang niet meer in. Als we ook maar iets eetbaars in handen hebben kom je in de vijfde versnelling aankruipen en klamp jij je vast aan onze benen, de stoel of de bank. Daarna ga je rechtop staan en bedel je als een uitgehongerde hond totdat je een stukje krijgt.
Je favoriete etenswaar is, denk ik, sinasappel. Als je ergens een sinaasappel ziet liggen gebaar je er net zo lang naar tot ik hem pel en je een stukje krijgt. Dat zuig je snel leeg en dan overhandig je mij het vel. Als ik niet snel genoeg je verlangen naar de sinaasappel bevredig ga je wijzend mekkeren en maak je springbewegingen.
Onlangs heb je het voor elkaar gekregen dat je een chip kreeg. Toen je er in beet was je even beduusd over de knapperigheid maar je vond het erg lekker (net als chocola, koekjes, ijs, vla etc). Groentes kun je steeds minder waarderen. Onlangs keek je zeer minachtend naar een sperzieboon. Je likte er aan en gooide hem afkeurend op de grond. Bah! Ook de wortel, pompoen en bloemkool worden boos de laan uitgestuurd. En een kool, courgette en venkel hoeven zich al helemaal niet meer te vertonen. Dat is natuurlijk allemaal een heel slecht teken.
Je drinkt nu feilloos zelf uit een tuitbeker en uit een fles. En met mijn hulp kan je ook uit een gewone beker drinken. Je hapt dan als het ware het vocht op en verslikt je daarbij vaak. Dan loopt het langs je kin je nek in. Laatst liet ik je zelf de beker naar je mond brengen en toen goot je het water helemaal over je hoofd heen.
Je bent veranderd van een lief knabbelkonijntje in een carnivoor. Het begon allemaal in de plaatselijke slagerij, medio begin januari. Ik dacht voor de afwisseling eens een kipfiletje te kopen. Eenmaal binnen achter de glazen vitrines werd je helemaal wild. Zo machtig interessant vond je al die kleurrijke, vooral rode, lapjes en worstjes. Je had natuurlijk ook nooit eerder zoiets gezien. Ik geneerde me zelfs een beetje voor je omdat je zulke hese kreten uitsloeg en wild gebaarde naar de worsten. Maar het slagersmeisje vond het heel aandoenlijk en stak een stukje leverworst in je uitgestrekte handje. Dat ging meteen naar binnen, geen enkel probleem. Ik denk dat je tussen de happen door niet één keer hebt ademgehaald. Omdat je het kennelijk erg waardeert geven we je nu af en toe een stukje worst en wat vleeswaar op brood. Bij oma Renee heb je twee weken geleden genoten van een sausijs.
Je bent ook gek op vis. Twee weken geleden was onze buurvrouw Bep jarig en die had een uitgebreid visbanket op tafel staan. Je kon je ogen er niet vanaf houden. Ik heb je een aantal stukjes gegeven zodat je de smaak kon uittesten. Je voorkeur ging uit naar gerookte paling en zalm. Zes moten in totaal. Je gezichtje droop van het vet en je hebt je handjes aan de bank afgesmeerd.
Voor het te eenzijdig wordt wil ik nog één ding kwijt over je eetgedrag. Een poosje terug gaf ik je een appel die ik half had opgegeten. Je zat weer zo aanstellerig te bedelen dat ik hem je maar toeschoof. Daarna ging ik emailen terwijl ik jou op de achtergrond gemoedelijk hoorde knabbelen. Na een tijdje kroop je naar me toe en trok je aan mijn broek. Toen ik opkeek liet je me trots een steeltje zien. Je had het hele klokhuis met die vieze bittere pitten opgegeten. En dat terwijl je een boon het licht niet gunt. Je bent een raar meisje.

Slaapgedrag
Daarover ben ik helemaal niet te spreken. Te beginnen met je slaaphoudingen: die zijn heel verontrustend soms. Ik check je nu vaak (om die reden). Je ligt meestal op je buik met je kont omhoog, gezicht in de matras gedrukt met een grote kwijlplek, armpjes onder je buik, tegen de spijlen aangeplakt met de dekens over je hoofd. Soms heb je juist alle dekentjes van je af gewoeld en voel je ijskoud aan. En af en toe zit je me gewoon rechtop ijzig aan te staren. Een andere mindere ontwikkeling is het feit dat je overdag soms nauwelijks meer wil slapen en s’nachts steeds vaker wakker wordt . Soms moeten we wel zes keer ons bed uit. Hier komt nog bij dat je steeds meer een ochtendmens wordt. We kunnen tussen half zes en half zeven een ongeduldig gemekker verwachten. Afschuwelijk. We hebben daarom een paar dagen geleden besloten je een half uur tot een uur later in bed te stoppen. Met succes, je wordt een half uur later wakker.

Vocabulaire
Die is gegroeid. Was het eerst nog gewoon ‘uuuuuhhh’, nu beschik je over veel meer woorden, klanken en toonhoogtes. Wat ik vooral opmerkelijk vind is dat je een heel laag en schor stemgeluid kan produceren maar ook zeer hoge ijzige gilletjes waarbij mijn trommelvlies vibreert en iedereen geërgerd opkijkt. Je kan nu zeggen: ‘mama’, ‘nana’ (=eten), ‘aai’ (waarop je iemand of iets gaat aaien), ‘thuh’(=die, dit gaat altijd gepaard met een uitgestrekt kaarsrecht vingertje dat ergens naar wijst, of twee uitgestrekte vingertjes die allebei een andere kant uitwijzen). Ook zeg je nog steeds ‘tattatata’ en ‘dadada’. Soms klets je de oren van mijn hoofd met je tata’s en dada’s. Heel gezellig is dat. Naar voorbijgangers of mensen in winkels doe je dat ook.
Gisteravond heb ik mijn eigen babydagboek weer eens ingekeken en wat blijkt?! Ik was veel verder in mijn taalkundige en fysieke ontwikkeling rond één jaar dan jij op dit moment bent. Ik liep al (had mijn eerste schoenen reeds gekocht) en kon een waslijst van woorden produceren. Eigenlijk vind ik dit wel een goed teken. Jij neemt voor alles meer de tijd, bent wat relaxter. Ik ben waarschijnlijk altijd al een ongeduldig neurotisch dametje geweest.

Verjaardag
Je eerste verjaardagsfuif (drie dagen na je echte verjaardag) was een groot succes. We hadden het huis versierd met roze slingers en ballonnen (ook de stuik buiten). Je bent totaal verwend met nieuw speelgoed en nieuwe outfits. Famke heeft zelf een tuinbroekje gemaakt van theedoekstof. Verder heb je een trommel gekregen, een loopfietsje, een toonladderbeen-octopus, boekjes en knuffels, een kleedje, vingerpoppetjes, en nog veel meer. Je was helemaal in je element met zo veel aandacht en nieuw speelgoed. Soms hoor ik van andere moeders dat drukte hun kindjes uitput en verandert in jengelaars maar bij jou is dat net andersom. Je vindt het enig als er bezoek komt.
Hoogtepunt van die dag was het ‘lang zal ze leven’ lied, in koor gezongen en begeleid door Andor met de accordeon. Daarop ging je hopsen en klappen en straalde je van plezier. Heel bijzonder.
Je hebt die dag nauwelijks geslapen van de opwinding. Tegen het einde van de middag kreeg je paarse walletjes onder je ogen maar je bleef vrolijk en energiek. Toen iedereen weg was stortte je in. Op de commode keek je me met spleetoogjes aan en daarna viel je in slaap in mijn armen.
Beneden aangekomen bleek onze huiskamer te zijn omgebouwd tot één grote naar vanille ruikende speelgoedwinkel. Het speelgoed lag over de hele vloer bezaaid, je box puilde uit en de tafels lagen vol. De benen van de toonladderbeen-octopus bleken een vanille- extract te verspreiden wanneer je er in kneep. En dat hadden mensen de hele dag gedaan.

Gezondheid
Je hebt ons de laatste maanden af en toe de stuipen op het lijf gejaagd. Om te beginnen ben je ongeveer zes weken geleden van de bank gestort, terwijl papa de telefoon pakte. Het bleek een telefonische verkoopster te zijn. Je rolde je in één ruk om en belandde krijsend op de grond. Het was meteen duidelijk dat je rechter armpje niet goed meer functioneerde. Het hing er slap bij. Papa is meteen met je in de auto naar de eerste hulp gegaan (terwijl hij nog geen rijbewijs heeft).
Daar was je erg in je element met al die wachtende mensen. Volgens papa heb je de show gestolen totdat je in het röntgenapparaat moest. Naakt en rillend van de kou met een grote pruillip werd je tussen de metalen platen geplaatst. Het bleek een gebroken sleutelbeentje te zijn en je kreeg meteen een korsetje aangemeten. Dat heb je twee weken om gehad en toen kon je weer alles doen met je armpje en kroop je vrolijk rond.
Een dag na dat ik het korsetje mocht verwijderen begon je heel hard te huilen. Ook kreeg je koorts, last van benauwdheid en hoestbuien. Het werd alleen maar erger dus zijn we naar de dokter gestapt die angina constateerde. Je kreeg een antibioticakuur waarvan je de smaak heel lekker vond. Ik hoefde het flesje maar te pakken en je zat al met je mondje open.
De avond van je verjaardag zijn we met je naar de dokterspost gegaan omdat je zo piepte en het benauwd had. Ik dacht dat het misschien wel astma was. Gelukkig bleek dat gewoon bij de angina te horen.
Toen de angina over was werd je verkouden, daarna kreeg je de zesde ziekte, je had allemaal bubbeltjes op je huid, om vervolgens weer in een griepje te vervallen. Nu ben je weer verkouden maar verder heel vrolijk.
Een poosje geleden moest je komen opdraven voor een baby-gehoortest. Dat had ik eindeloos uitgesteld omdat ik het zo’n onzin vind. Het was vreselijk. Er zaten twee nare dames op een stoel en ik moest er met jou tegenover gaan zitten. Ik kreeg helemaal de zenuwen en voelde me net als tijdens mijn eindexamen. Jij was hangerig, keek een beetje beduusd en sabbelde wat op je duim.
Die duim moest er echter meteen uit van die dames. Toen ging één dame je heel geforceerd afleiden met speeltjes terwijl die andere dame spastisch allerlei geluiden ging maken achter onze rug, dan weer links, dan weer rechts. Het was natuurlijk de bedoeling, en zo doorzichtig als wat, dat jij bij elk geluidje naar achter zou kijken. Maar toen je twee keer had gekeken geloofde je het wel. Het interesseerde je geen moer. Je stak weer je duim in je mond en vlijde je nog dichter tegen me aan.
Maar dat mocht niet. Hup, de duim moest er weer uit en daar gingen ze weer met hun bewegingen en geluidjes. Het werd natuurlijk een ramp. Ik zag dat die ene dame bij elk geluidje dat je had genegeerd een min op papier zette. Je had wel tien minnen en keek de dames steeds verwaander aan. Met andere woorden: je bent compleet gezakt. Nu moet je binnenkort een uitgebreidere gehoorstest doen.

Crèche
Aan de crèche ben je inmiddels helemaal gewend. Je zou niet meer zonder kunnen. Onze huiskamer veel te klein en saai voor je geworden. Op de crèche kun je tientallen meters kruipen en even zoveel nieuwe speeltjes uitproberen. Het contact met andere baby’s, dreumesen en peuters vind je uitermate boeiend. Je bent erg in trek bij de andere kindjes. Wanneer jij je entree maakt roepen ze in koor ‘daar is Floorje, daaag Floortje!!!’, en dan willen ze allemaal met je spelen. Ze vinden je een gezellige baby en je wordt graag geïmiteerd. Meerdere dreumesen en peuters roepen inmiddels ‘thuh’ (waarbij ze een kaarsrecht vingertje opsteken) en ‘nananana’ als ze jou zien binnenkomen.
Onlangs heeft papa over jou een functioneringsgesprek gehad met leidster Sandra. Kort gezegd komt het er op neer dat je het uitstekend doet op de crèche. Het wennen heeft even geduurd, maar nu ben je daar helemaal in je element. Sandra vindt je een pittige, ondernemende meid. Je bent erg sociaal en helemaal niet bang. Je kruipt gewoon naar andere, vaak veel oudere, kindjes toe en gaat meespelen. Soms ben je zelfs zo brutaal om het speelgoed uit hun handen te rukken en er mee weg te kruipen.
Ze vinden je allemaal een hele grappige en vermakelijke griet. Om je eetgedrag liggen ze menigmaal in een deuk. Je eet zo ontzettend snel dat ze het broodjes smeren nauwelijks kunnen bijbenen. Eerst dachten ze dat je de broodstukjes op de grond gooide, maar je blijkt ze in één keer naar binnen te schrokken. Als de leidsters niet snel genoeg een nieuw broodstukje aanleveren pik je het brood van je buurkindjes af. Nu je nog zo klein bent vindt iedereen dat heel amusant. Ik denk dat je het kauwen nog niet zo goed onder de knie hebt. Soms vind ik grote stukken onverteerd voedsel in je luier.

Fysieke prestaties
Ik vind dat je heel veel kan. Je loopt langs richeltjes. Trekt je overal aan op. Rukt als een gevangene aan je boxspijlen. Gooit alles uit je box. Je kan al kruipen op handen en voeten, boekjes openslaan, dingen open peuteren, speeltjes onder kussens leggen. Verder kun je balletjes in bakjes doen, trommelen, de bal gooien en je verstoppen onder kleedjes. Als we je aan je armpjes vasthouden kan je zelf een beetje lopen.
Wat je de hele dag door doet, en waar wij soms een beetje moe van worden, is voorwerpen aangeven om ze vervolgens weer terug willen. Dit gaat altijd gepaard met een ‘thuuhh’. Je komt ons constant dingen brengen die we dan meteen moeten aanpakken. Als we dat niet doen wordt je boos en zeur je net zo lang tot we reageren.
Boekjes lezen vind je vooral fijn als je een beetje moe bent. Dan nestel jij je tegen ons aan en kijk je aandachtig naar de plaatjes. Je kan al heel goed zelf de bladzijdes omslaan en raakt de voor jou interessante plaatjes aan.
Je hebt een goed gevoel voor ritme. Ik hoef maar iets swingends op te zetten en je beweegt je hele lichaam. Maar wat we eigenlijk het allerleukst aan je vinden de laatste tijd is dat je zo verschrikkelijk lief en aanhalig bent. Je komt ons alsmaar knuffels en aaitjes brengen en kruipt lekker tegen ons aan. Bovendien heb je een allerliefst lachje. Je hebt de kunst van het inpalmen goed onder de knie en daar genieten we met volle teugen van.

Floor ga zo door!!

Liefs XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXNatas