Is Floor altijd zo meegaand en schattig...?

SNURK...

Ik wilde het even hebben over Floor's slaapgedrag (EN DIT MAG ZEKER OOK OP HAAR SITE WANT MEN MOET WETEN DAT ZE NIET ALTIJD ZO VOORBEELDIG IS, AL NEEM IK HAAR DAT NIET KWALIJK).

Slaaptekort
Ik heb in drie maanden geen nacht doorgeslapen. Sterker nog, ik lig al drie maanden uuuuren per nacht wakker. Ze heeft een rithme ontwikkeld waardoor ze steeds rond een uur of vier wakker wordt, en dan luidkeels gaat kermen. Meestal zegt ze dat ze een nachtmerrie heeft gehad over een leeuw of tijger die haar wil bijten. Naar haar zeggen staat het beest dan bij de verwarming. Ik doe dan wat waarschijnlijk alle moeder in deze situatie doen: haar troosten, het zogenaamde beest op zijn billen slaan en wegjagen en haar bedlampje aanzetten. Maar een half uur later blijkt ze nog niet te slapen en komt ze krijsend van angst naar mijn bed gerend. Goed, dan ligt ze dus in mijn bed. Als het daarbij zou blijven hoor je mij niet klagen. Maar het wicht woelt, kreunt en trappelt de hele verdere nacht waardoor ik echt geen oog meer dicht doe!

GeREMde slaap
Gisterochtend had ik echt een soort freak van ellende. Ik kon er gewoon niet meer tegen. Ik moest denken aan dat (psychologische??) onderzoek wat ooit is gedaan, waarbij ze mensen gedurende de hele nacht tijdens hun REM-slaap wekten. Die arme mensen werden al vrij snel zwaar geïrriteerd, depressief en sommige zelfs psychotisch! Nou, al die dingen voelde ik me gisterochtend.
Vanacht heb ik, toen het weer eens vier uur was en de leeuw zijn vaste ronde deed, voor de afwisseling een bedje voor haar NAAST mijn bed gemaakt. Dat ik daar niet eerder op ben gekomen zeg, ik heb stukken beter geslapen. De meeste mensen zeggen dat ik haar moet dwingen om in haar eigen bed te blijven, dat ze anders nooit meer alleen zal slapen, maar dat kan ik niet hoor. Ik kan me zo goed voorstellen hoe bang ze is na zo'n droom. Ik heb het zelf vroeger ook heel erg gehad.

Ik heb er voor gestudeerd, nietwaar!
Bovendien heb ik het fenomeen eens op antropologische wijze geanalyseerd en kwam tot de volgende conclusie:
Baby's en dreumessen zijn 's nachts nog niet bang omdat ze (gedurende de hele geschiedenis van de mens) altijd heel dicht bij de moeder worden gehouden. Peuters, echter, slaan hun vleugeltjes uit en nemen de benen, gaan er steeds meer zelfs op uit en raken uit het zicht van hun moeder. Daardoor worden ze een heel kwetsbare prooi voor roofdieren, die er vroeger natuurlijk wel waren. Het is dus belangrijk op deze leeftijd dat ze een sterk (want ze zijn extra kwetsbaar) gevoel van angst ontwikkelen. Dat is voor die kleintjes een heel nieuw gevoel. In het donker wordt dat gevoel nog eens 100 keer versterkt want dan zijn ze immers een nóg kwetsbaardere prooi.

Lekker in de groep
Het is dus een heel natuurlijk gevoel dat ze dan zo dicht mogelijk bij andere mensen willen slapen. Vroeger was het heel normaal dat dat ook gebeurde en in veel andere culturen is het nog steeds de normaalste zaak van de wereld. Floor is op een leeftijd dat ze nog niet echt rationeel kan denken. Haar wereld (en zeker 's nachts) bestaat uit gevoel. En in het donker voelt ze zich niet veilig omdat dat zo diep geworteld zit in haar genen. Wellicht kan ze, over een jaar, die natuurlijke angst wat beter rationaliseren en beseffen dat haar angst ongegrond is. Er zijn immers geen tijgers hier en of ze nu naast mama ligt of vijf meter verder in een andere kamer maakt ook niets uit. Wanneer ze dit straks zélf inziet denk ik dat ze weldegelijk over die angst heengroeid. Misschien groeit ze er zelfs wel extra snel overheen omdat ze nu een gevoel van veiligheid meekrijgt dat haar basis vormt voor later....

Goed, mijn theorie!
Alle adviezen van consultatiebureau's en vriendinnen ten spijt! Dat wij, gekke westerlingen, nu allerlei nieuwe gewoonten hebben aangenomen wil niet zeggen dat wij daarmee ook het genetisch materiaal van ons kroost even kunnen muteren. En als wij het hier allemaal zo goed doen, en zogenaamd de wijsheid in pacht hebben, dan zouden alle mensen toch heel gelukkig moeten zijn. Maar nergens ter wereld komt depressie zo veel voor als in het westen.....(al wil het niet zeggen dat dat uitsluitend te wijten is aan het isolement waarin onze peuters nachtelijks verkeren).

Tenslotte...
Elk kind is natuurlijk ook anders. Het ene kind is gevoeliger dat het andere. Ik moest het gewoon even kwijt, aangezien ik er al maaaaanden mee tob, en nu lijkt alsof ik het licht gezien heb. Over een jaar maak ik de balans op.....

Natascha – doodmoe…