Oktober 2003,


Een vervolgbericht van Natascha.



Lieve Floortje,

Het is de hoogste tijd om weer het een en ander over je op papier te zetten.

De afgelopen maanden ben je getransformeerd van baby tot heuse peuter,
een klein dametje met semi-lang donkerblond haar en grote reebruine ogen. Je dribbelt gestaag het huis door en rukt alles uit de kastjes en laatjes, en niet te vergeten van het aanrecht af! We zijn vaak verbaasd over hetgeen je nu weer in je handjes hebt en realiseren ons dan beschaamd dat je weer bent gegroeid zonder dat wij het door hadden.

Peuters van jou leeftijd zouden de beste zakkenrollers en winkeldieven kunnen zijn.
Het is werkelijk ongelofelijk hoe snel en behendig jij dingen uit mijn tas weet te ontfrutselen en hoe je binnen no time plankjes en laatjes weet leeg te strippen. De inhoud vinden we, als we geluk hebben, terug in je eigen zakken of op je speciale verstopplekjes: tussen de bank, onder het ladekastje en in de melkketel.

Als we boodschappen met je doen moet je vastgeclipt in je wagen zitten want anders ontregel je alle schappen en breek je uit. De laatste keer dat ik je vrij liet rondscharrelen heb je blikken kattenvoer door de hele supermarkt verspreid (onder luidkeelse kreten: ‘poess’, ‘poessssie’). Daarna nam je de benen. Je schoot als een vuurpijl weg en verdween achter de toonbank van de vleesafdeling (‘vleeesssiee!!’). Bij de kassa snelde je richting de uitgang en kwam bijna klem tussen de schuifdeuren. Toen was voor mij de maat vol!

Alleen tijdens onze vakantie in Frankrijk heb ik je nog een kans gegeven maar ook dat was ook een succes. Papa was even naar een andere afdeling gelopen en dat vond je erg verontrustend. Een kwartier lang heb je op de toppen van je longen ‘paaaapppaaaa!’ geschreeuwd. Papa zei later dat hij, en zo’n 200, Fransen je door de hele megamarkt hoorde galmen.

Die vakantie in Frankrijk was overigens een groot succes.
Een maand zijn we op stap geweest met onze transporterbus. Papa had er speciaal voor jou een bedje in getimmerd met opstaand plankje als zijwand en gordijntje. Je vond het geweldig om tussen ons in de zitten tijdens het rijden. En gereden hebben we! Zo’n 4.500 kilometer. Meestal vertrokken als jij je slaapje deed (rond 11 uur) en dan konden we met gemak 3 ? vier uurtjes doorrijden.
Je vond het heerlijk om naar buiten te kijken. In de bergen riep je ‘bergg!’, als we onder een tunnel reden was het ‘tuuunnnneeee!’ en bij een kustroute ‘seeeeee!’.

Tijdens die vakantie heb je een aantal obsessies opgelopen. Namelijk die voor ijsjes (‘ais’), glijbanen (‘baan’) en wipkippen (‘plipplip’). We kwamen heel wat speeltuinen tegen, vooral bij tankstations en wegrestaurants, en elke keer was het ?f stoppen ?f een compleet drama. Dat gold ook voor ijsjes. Je hoefde maar iemand met een ijsje te zien, of een snackbar, en je zette het op een brullen. Het gekke was dat als je eindelijk aan je felbegeerde ijsje lebberde je vaak alleen nog maar gefrustreerder werd. Het ijsje was te koud, droop over je hele hand en je was doodsbang dat wij ook een hapje wilde. Uiteindelijk besloten we je geen ijsjes meer te geven omdat je er steeds zo giftig van werd.

Toen we na een maand eindelijk weer onze straat inreden riep je opgewonden: ‘thuis!’. Ook wees je blij naar het huis van Bep en riep haar naam keer op keer. Een paar dagen later herhaalde dit blije herkenningstafereel zich bij de crèche. Je vond het heerlijk daar weer te zijn en iedereen te zien. Vooral Bas (‘Bassss’) had het die dag zwaar te verduren. Hij kon jou maar niet van zich afschudden. We vonden het werkelijk ongelofelijk dat je je eigen omgeving in één klap herkende. Je bent een erg slimme peuter.


26 november 2003

Inmiddels is het herfst, en dus nat en koud.
Uiteraard ben je verkouden en je hebt moeite om zo veel binnen te zitten. Dat zet je aan tot het schoppen van enkele relletjes per dag. Nou ja, laat ik je niet sparen (die verkoudheid is al bijna over), je bent gewoon volledig in de peuterpubertijd beland. Je gedraagt je heel cliché: zegt constant nee, doet alles wat verboden is, pakt dingen van ons af en rent er mee weg en als je je zin niet krijgt ga je flappen als een vis op het droge en eindig je in een Sidonia pose.

Je doet dus hele stoute dingen, zoals papa’s sleutels in de WC keilen, limonade op de muur en tafels smeren, schuurmiddel in je haar masseren, de wasmachine leegtrekken etc etc. Ook zeur je de ganse dag om koekjes en lollies. Als ik dan stellig ‘nee’ zeg werp je je (zoals ik al zei) plat op de grond en bonk je al flappend met je vuistjes op de vloer onder luid nepgemekker.

Een ander stout trekje is dat je dingen afpakt. Als ik dan het terug wil pakken ren je snel weg terwijl je me aankijkt met fonkelende oogjes. Erg lastig, maar ook wel grappig. Waar we echt niet meer om kunnen lachen is dat je nog immer je eten op de grond gooit. Zo houd je bijvoorbeeld een stuk aardappel even in de lucht waarna je het doelmatig naast je stoel laat vallen. Ook sperziebonen bungelen ettelijke seconden in de hoogte om met een plofje naast de aardappel te belanden. Floor, ik zeg het nog een keer: ‘het is gewoon niet meer grappig!’. Genoeg over de terrible two. We hebben besloten er niet al teveel aandacht aan te besteden. Het hoort er gewoon bij en gaat ook weer gewoon over……

Je hebt een stevige liefde ontwikkeld voor je knuffeldieren/poppen.
Waren eerst alleen Poes en Nijn favoriet, nu het zijn Poes, Nijn, andere Poes, andere Nijn, Popje, Muis en Beertje die constant moeten worden meegezeuld. Het is een amusant gezicht hoe je met al die beesten en poppen in je armpjes geklemd rond waggelt. Helaas valt er vaak een beest of pop op de grond waardoor je moet bukken, zodat er wéér een beest of pop ontglipt, een drama als gevolg! Het gekke is dat je soms juist met opzet je beesten en poppen uit bed smijt. Dan hoor ik beneden harde bonken.

Boekjes lezen vind je nog steeds enig.
Je kan bijna al de plaatjes benoemen. Laatst lazen we een boekje met afbeeldingen van etenswaren. Toen een ijsje verscheen dook je er bovenop en ging je eraan likken. Ik zei dat het geen echt ijsje was, maar je wilde er niet aan en hapte nog een keer hoopvol aan het plaatje. Op zulke momenten kan ik je zelf wel opeten!

Zindelijk ben je nog niet.
En dat is maar goed ook want ik zou die dikke luierkont erg missen. Van mij mag je er nog wel een paar maandjes over doen. Je bent wel erg bezig met het verschijnsel poepen en plassen en vertelt ons keurig wanneer je een poep hebt gedaan (‘poeppie daan’). Maar even van de voren waarschuwen bij aandrang, zodat we een potje onder je billen kunnen planten, doe je dus nog niet. Eén keer heb je een drol op het potje gedraaid, maar dat was toeval. Je liep al de hele ochtend in je blote billen met het potje te zeulen. Steeds als je erop ging zitten zeiden wij: ‘kom Floor, doe eens een poep’. Dan ging je persen en waarachtig produceerde je een drol van formaat. Daarna zette je Poes en Nijn op het potje (die er helemaal in verdween waardoor alleen zijn oren nog uitstaken) en zei: ‘Nijn en Poes ook poepppe’. We gingen er vanuit dat je het principe van drollen draaien op je potje nu wel doorhad, maar de volgende dag was je het voorval alweer vergeten en poepte je routineus in je luier.

Je voert met genoegen opdrachten uit.
Als we bijvoorbeeld zeggen: ‘Floor gooi dit maar in de prullenbak’, ‘pak je schoentjes’, ‘doe je jasje aan’, ‘pak de TV gids even’, ‘pak de afstandsbediening’’, ‘loop maar naar boven’ etc etc, dan doe je dat meteen. In dat opzicht ben je heel braaf.

Je bent nog steeds gek op dansen.
Het liefst dans je op meneer de Uil (‘meeer uiwwwl’) en Nijntje. Je danstechniek is niets veranderd. Nog steeds draai je voornamelijk rondjes en klap je af en toe in je handjes. Als je heel enthousiast bent maak je springbewegingen waarbij je voetjes op de grond blijven. Laatst zijn we weer met je op een kinderfeest geweest in Ruigoord. Je was nog niet binnen of je begon al rondjes te draaien. Kiran en ‘tante’ Christine met haar nichtje Anouk waren daar ook. Als je wilt mag je op ballet!

Je woordenschat is fenomenaal uitgebreid.
Je begrijpt bijna alles en je zegt elke dag nieuwe woorden. Bovendien maak je steeds moeilijkere zinsconstructies. Hier volgt een greep uit je kunnen:

 Dieren: paaid, ottie (hond), woef, viss, blubb, koe, boe, sjaap, meee, tip (kip), tokk, aan (haan), kukkuku, leeuw, poesss, mouw, eit (geit), duif, roekoek, uiwwl, muis, piep, Ripskskie (Rimskie de poes van Oma Renee en opa Han)
 Familie: opa Noko, oma nijena, opa Maikie, oma Nee, opa Ann, Pepke, Bakje, Japster…….
 Lichaamsdelen: je weet elk lichaamsdeel te benoemen. Je navel (napal) heeft de voorkeur.
 Etenswaar: in die categorie blink je uit! Vooral kooekkie, taait, lollie, ais, kidderkoekkie, pinnekais, hone-ing, vleeessie, sieneappel, zijn veelgenoemd.
 Overige leuke uitspraken: mamma tuss (=kus, waarop je me met stijve, scheve lipjes, zoals een kameel doet, een kusje geeft), mama uie (=huilen), emo, grote nijn! (=kangeroo), grote broem broem (=tractor), Chrisiie misse (ik mis Christine, Je bent helemaal idolaat van mijn vriendin Christine).
 Ohhh: als we haar iets uitleggen, bv: ‘nee Floor dit is geen poes maar een konijn’, dan zegt ze ‘nain ohhh’. Soms zegt ze ook gewoon ‘ooh’ als we haar uitleggen wat iets is of hoe iets werkt.
 Zinsstructuur:
deze’(vooral ‘deze ook’ zeg je vaak),
ook (bv: ‘mama ook poeppe’ of ‘papa ook slape’),
grote, kleine, dikke
doen (‘mama doen, als iets niet lukt)’,
beetje (‘beetje appsap’ beetje zeg je vaak als je doordramt)
even (‘eve sitte’, even dit doen, even dat doen etc),
nee (als je iets niet wilt zeg je nee en herhaal je wat we je voegen dus: ‘nee bed gaan’),
ja (als je iets wél wilt herhaal je wat we je vroegen en eindig je met ja! Dus: ‘buiten toe ja!’)
niet (gister riep je zowaar: ‘papa is er niet!’, toen we thuiskwamen en hij er inderdaad niet was)
nou ‘mamma nou?’ betekent: ‘wat doet mamma nou?, ‘poes nou?’ betekent: ‘waar is de poes nou?’ ‘Nou’ zeg je altijd als iets of iemand iets raars doet of als je iets kwijt bent.

 Als we vragen waar iets is en je kan het niet vinden dan houd je je handjes in de lucht en trek je een vragend gezicht.
 Je legt ook steeds meer verbanden, bijvoorbeeld, toen ik zei: ’oma Renee is lief he?’, zei jij meteen ‘opa Maikie ook lief’. En toen oma Renee zei dat Floortje een dikke buik heeft, zei Floortje daarop: ‘opa Ann ook dikke buik’. Daar hebben we kostelijk om gelachen.
 Vanmorgen vroeg ik aan Andor of hij mijn sokken had gezien. Jij zei meteen: ‘mamma sokke nou? Mamma kouwe voete’.
 Je hebt veel meer door dan we denken en je komt ook vaak terug op zaken. Wanneer je een gesprek hebt opgepikt (bv over dat we straks naar oma gaan) dan blijf je erop hameren dat dat ook echt gebeurt.

Nou meid, dat was het weer even.
Ik ga nu snel beneden een kijkje nemen want zo te horen zet je de boel weer op stelten en drijf je je vader tot het uiterste. Heel kort? Je wilt naar je vriendje Kika toe en wel NU (‘Kikkkkkaaaa toe’!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’). En omdat je eerst je jas aan moet verlies je je geduld en haal je briesend de keukenkastjes leeg (om kennelijk maar iets te doen te hebben). Maar zo te horen is je woedeaanval weer geweken. Ik hoor je kirren: ‘eerst jas aan??, ooohhh. Kika toe nu jaaaaaa’. En daar gaan jullie!

Hallo lieve Floor

Ik ben blij dat je weer heelhuids terug bent gekomen van je vakantie in Frankrijk. Aan de foto,s te zien heb je het prima naar je zin gehad. Bedankt ook voor de mooie tekening die je voor me gemaakt hebt - artistiek, een vroege Picasso lijkt het wel.

Ik hoop dat je weer een beetje kunt wennen aan de kou in Nederland. Maar dat heeft ook voordelen; het betekent dat Sinterklaas snel dichterbij komt. Wie weet kan hij zelfs Wormerveer vinden...

Kusjes en 'ooievaar'
Opa Mike.

Floor op vakantie

Dankzij de inspanningen van Will en Jan is Schoorl nog altijd een familievakantieplaats. Al vanaf ruim voor de oorlog zijn de diverse generaties daar met zand, zee en zon vertrouwd gemaakt. Ook Floor vindt het er heerlijk!
En zoals jullie kunnen zien (klik voor foto's) is de Rotterdamse opa ook behoorlijk aan het doorfreaken op digitaal cameragebied (en op z'n kleindochter). De foto’s geven een zeer goede impressie van de hoeveelheid genot die Floortje put uit een weekendje Schoorl.
Ze is dit keer nog meer uit haar dak gegaan......Ze heeft een poppenkastvoorstelling gegeven voor de andere kampeerterreinkindjes Ze maakte voornamelijk die gekke underbite bewegingen met haar kaakje waardoor ze caviatandjes kreeg. De kinderen lagen helemaal in een deuk en deden haar meteen na. Kun je je indenken hoe vreselijk dat er uit zag! Tien kinderen met klapperende onderkaken.

Verder brak ze constant uit en maakte ze haar vaste rondje langs de huisjes. Iedereen ging dan zwaaien (voor de tigste keer op een dag) en ze kreeg alle aandacht. Ze heeft ook een paar oudere vriendinnetjes gemaakt. Het begint me steeds meer op te vallen dat kindjes vanaf een jaar of zeven Floor een enig speeltje vinden (een levensgrote pop) en heftig met haar rondsjouwen. Floortje kraait dan van genot.

Wat ook duidelijk begint te worden is dat Floor absoluut niet verlegen of angstig is. Ze stormt op iedereen af, met name als er eten of speelgoed in het spel is, en maakt meestal meteen vrienden (en soms een schaarse vijand zoals een jongetje van een jaar of vier die het niet kon waarderen dat Floor met haar blote kont in zijn vers gegraven poeletje ging zitten).

Vreetvarkentje
Er is één ding waar ik me echter steeds meer voor geneer en dat is het bedelgedrag van Floor. Als we bijvoorbeeld op het strand zijn gaat ze direct alle etensbronnen af en blijft net zo lang staan en (als een geslagen hond) kijken tot ze het eten krijgt. Gister heeft ze TIEN frieten van een familie weten los te peuteren. Elke keer als ze een friet kreeg keek ze zelfingenomen met een valse smile achterom en plantte haar tandjes er ferm in.

Laatst op Ruigoord heeft ze op deze manier ook al twee ijsjes tegelijk weten te bemachtigen. Een gele en een groene. Ze kon ze niet eens snel genoeg oplikken zodat de plakkerige drab over haar armpjes droop, en dat terwijl ze als een likkebaardende kat (die net een vette muis heeft gevangen) keek. Vooral voor dat laatste schaamde ik me. Dat triomfantelijke! En wee gebeente als we haar verwijderen van haar prooi. Dan breekt de hel los in de vorm van een gillende, krijsende, spartelende en vuurspuwende peuter. We moeten haar spoedig manieren gaan leren want dit gaat natuurlijk helemaal de verkeerde kant op.

Maar verder valt het erg mee...
Want ik wil niet een verkeerd beeld scheppen hoor. In het algemeen is Floor echt een heel zonnige en tedere peuter. En ze heeft duidelijk humor. De positieve eigenschappen overheersen nog altijd en die mindere kantjes horen overigens ook gewoon bij haar leeftijd (geen kwaad woord over mijn bloedje).
We hebben trouwens heel gezellig gegeten met Nico, Zena en Fem in de tuin van een restaurant in Schoorl. Ook daar heeft Floor weer een zwaai- en aandachttrekkerijparade gehouden hetgeen resulteerde in een warm afscheid van alle vertederde gasten.

Een warm afscheid kregen we ook van de mensen van het kampeerterrein. Ik werd er helemaal emo van. Het is toch bijzonder dat ik daar grote delen van mijn jeugd met veel plezier heb doorgebracht en dat Floor daar nu ook van mag genieten. Er zijn daar zelfs nog een aantal oudjes die mij nog kende als peuter. Die vinden het enig om Floor te zien rondrennen. Als ik daar komt voel ik een warme vriendelijke deken over me heen vallen en als ik weer weg ga moet ik altijd even slikken. Ik hoop dat Doek en Tini het nog een paar jaar uithouden zodat ook Floor er mooie herinneringen aan zal hebben.

Natascha
4 augustus 2003

En PS: ik heb om de opa's een plezier te doen vast een tweedehands baby-laptop gekocht voor Floor. Ze vindt het een fantastisch speeltje.

Floor gaat op alternatief.

We waren vandaag voor het eerst met Floor in Ruigoord (en met Gigi en Cindy en Chris). Dat was echt heel leuk, zo'n relaxte sfeer voor Floor! Ze liep met haar luierkont bij iedereen te leuren en bedelen en kwam dus met een kogelronde buik en een mand vol speelgoed (er was een rommelmarktje) thuis.

Rothonden
Het enige minpunt was dat ze steeds door een garde puppies werd besprongen en afgelikt. Dat vond ze echt verschrikkelijk, de tranen spoten uit haar ogen en haar hoofd was helemaal rood. Het stikte daar sowieso van de loslopende honden dus Floor dook daarna steeds angstig weg of wierp zich krijsend op de grond als er weer zo'n kwijlend loeder naderde.

Groupie
In de kerk speelde een country band waarop Floor (als enige fan) heftig voortbewoog. Ze liep nette rondjes, klapte in haar handjes en gooide haar armpjes om de paar seconden in de lucht. Dat was een heel aandoenlijk gezicht. Na een tijdje had Floor meer publiek dan de band.

Moe maar zeker voldaan
Verder is ze de hele middag rondgedragen door Cheetah (een kindje dat bij Chris in de klas heeft gezeten). Cheetah was extreem lief en teder voor Floor en paste heel goed op.
Toen we weggingen moest Floor huilen, zo jammer vond ze het. Ze had echter het kinderzitje nog niet geraakt of ze lag in coma . Ze was zo verschrikkelijk uitgeput door het hele Ruigoord gebeuren dat ze thuis nauwelijks meer kon eten. Ze kon alleen nog maar witjes loensen. Met andere woorden: die middag was een groot succes!

Natascha

EINDELIJK MOOI ZOMERWEER

Hoi allemaal!
Floor heeft het strand in volle glorie aangedaan. En daarmee is een nieuw hoofdstuk in haar ontwikkeling begonnen: WATER, NAAKTLOPEN en ZAND. Drie dagen achter elkaar heeft ze er van mogen genieten. De eerste dag waren we op het strand van Castricum. Nadat we haar luier en romper hadden afgepeld is ze meer vallend dan lopend richting branding gestrompeld. Uiteindelijk heeft ze de laatste meters op handen en voeten afgelegd en haar billen in de branding gevleid. En daar wilde ze dan ook niet meer uitkomen.

Koppie onder
Telkens kroop ze verder de zee in, zo aangetrokken voelde ze zich tot het kolkende water. Dat was natuurlijk best een beetje eng. Ze is een paar keer koppie onder gegaan en proestte het uit. Toch stortte ze zich daarna weer in volle overgave in het water. Om het kwartier MOEST ze van ons uit het water om onderkoelingsverschijnselen te voorkomen (haar lippen werden blauw en haar billen paars). Dat was een moeilijke taak want ze verzette zich met hand en (letterlijk) tand en heeft me behoorlijk gebeten. Bij onze ligplek is ze als een strijkplank in het zand gaan liggen waarop ze direct in een zandmonster veranderde. Dat was een heel grappig gezicht, vooral toen ze daarna weer ging lopen.

Overal Sahara
Het zand zat echt overal. Zelfs in haar oren en billen. Het probleem was dat ze steeds naar de zee bleef wijzen en smekend 'die die' riep. Als we niet tijdig reageerde en haar opnieuw de branding in droegen liep ze er zelf heen. Onderweg pikte ze hier en daar een schepje of emmertje van andere kinderen mee. Ze had daarover een paar keer ruzie met een peuter die zei 'ga weg stomme baby'. Maar daar trok Floor zich niets van aan. Ze maakt nog geen onderscheid tussen bezittingen.

Muiderberg
De volgende twee dagen zijn we op het buurtstrand van Muiderberg geweest. Een ideaal strand! Floor, inmiddels een ervaren strandganger, waggelde vlot het water in. Dat ziet er erg aandoenlijk uit trouwens. Haar billen en dijen vertonen nog steeds sporen van cellulitis en onder haar linkerbil zitten twee Michelin plooien. Haar dijen zijn overigens ook erg gespierd. Op dit strand waren de peuters een stuk vriendelijker. Ze mocht van iedereen schepjes en emmertjes (en gieters en vormpjes en harkjes) 'gebruiken'. Ook kreeg ze van een moeder wat aardbijen nadat ze zich er uiteraard eerst op had gestort en 'aaah aaah aaah' had geroepen.

Ze pikken alles van haar
Omdat Floor nog zo klein en aandoenlijk is komt ze overal mee weg. Drie peuters hadden een poeltje gegraven bij het water en daar ging Floor natuurlijk direct in zitten. Gelukkig vonden de peuters dat geen probleem en lieten ze haar vrolijk spelen. De dijken moesten wel steeds worden versterkt omdat Floor er met haar handen op sloeg. Floor vertoonde steeds grappige kunstjes waarom de peuters hard moesten lachen. Eerst gooide ze modderklonten en zeewier op haar hoofd, wat ze ook nog eens lekker ging insmeren. Daarna ging ze het IJsselmeerwater uit een emmertje drinken.

Floor is een strandpoes
Vanzelfsprekend heeft Floor elke dag mogen meegenieten van een Cornetto Classic. Ze vindt roomijs ongekend lekker. Haar gezicht was helemaal wit en plakkerig. Om een lang verhaal kort te maken: het strand was een aaneenschakeling van successen. Dat gaan we zeker snel nog eens doen. We zijn echter wel een beetje verbrand, dus dat moet eerst wegtrekken.

Groetjes Natascha

Open brief over Floor


DRUK, DRUK, DRUK…

De tijdgeest van de 21e eeuw is duidelijk. Druk, druk, druk, haast en bijna geen tijd om te schrijven…

Zelfs Floor heeft er moeite mee. Het wordt tijd dat we voor haar ook een agenda, mobieltje en emailadres aanschaffen.
Ondanks de drukte gaat bij ons alles goed. Andor en ik hebben het de laatste tijd erg gezellig. En Floor is en blijft een heerlijke meid. Ze is zo verschrikkelijk lief en grappig (en stout!). Wel is ze is nog steeds een ziekelijke veelvraat. Gister heeft ze een half wasco krijtje opgegeten. Haar mond was helemaal blauw en de wascoprut zat aan haar voortanden geplakt. Verder mekkert ze je helemaal suf als je iets eetbaars in handen hebt. Dan gaat ze parmant voor je staan en wijst met een puntig vingertje naar het voedingsstuk: 'dhieh, thuuieh'. Als ze niet snel genoeg een stukje krijgt spert ze haar mond wijd open en roept ze 'ahh ahhh ahhh', als een soort aapje. We worden er helemaal gek van. Vaak smokkelen we stukken taart of toostjes naar binnen en verstoppen het onder een kussen zodat Floor het niet opmerkt. Helaas heeft ze het negen van de tien keer meteen door. Dan laat ze haar speelgoed vallen en kruipt als een speurhond naar de verstopplek. Het gekke is dat ze helemaal niet meer dik is (ze begint zelfs lang en slank te worden). Naar mijn weten was ik vroeger een veel bollere peuter en at ik praktisch niets. Van mij heeft ze het dus niet.

Voedselfreak
Wat we heel schattig vinden is haar verlekkerde gesmak voordat ze een hapje eten krijgt. En na een slokje drinken zegt ze vaak heel overdreven 'ahhhhhh' (met mond wijdopen). Ze kan inmiddels met een vork of lepel eten. Dat doet ze heel geconcentreerd en uiterst succesvol. Ze heeft nu al haar tanden en een paar kiezen. Tandenpoetsen is daarom verplicht hetgeen elke avond tot drama’s leidt. Ze HAAT het en verzet zich met man en macht tegen het ritueel. Ze trapt, slaat, strijkplankt, gilt en blèrt, kortom ze stribbelt behoorlijk tegen. Ik snap niet waarom ze over zoiets onschuldigs zo moeilijk doet. Hopelijk zet ze zich er spoedig overheen en wordt ze wat redelijker.

Vriendje
Floor heeft trouwens een vriend op de crèche. Hij heet Bas en is even oud. Bas en Floor hebben een innige haatliefde relatie. Het ene moment staan ze samen te wiegen met hun luierkonten, het andere moment is het ruzie. Dan gaat Floor bijvoorbeeld op Bas zitten, waarop Bas haar weg duwt, waarna Floor hem op zijn hoofd slaat etc etc . Je kent het wel. Het is heel aandoenlijk.
Floor heeft nu een zandbak in de tuin. Een rode plastic schelp met deksel (van buurvrouw Bep gekregen). Ze speelt er praktisch elke dag in, zo geweldig vindt ze het. Voor ons is het afzien sinds we dat ding hebben. Overal ligt zand: in de hele tuin, in al haar kleren (en zakjes), haar schoenen, onze schoenen, de keuken, de wasmand, de kamer, de gang, de trap, de gang boven, haar kamer, onze kamer, ons bed, haar bed, de commode (het meest! want daar gaat haar broek uit). Bovendien vinden we nog hoopjes zand in Floor's haren, neusje, oren, rompert, sokjes en tot slot een bak in haar luier. Dat van die luier is wel zielig. Soms loopt ze er iets te lang mee rond en heeft ze schuurplekjes op haar billen. Maar goed, we hadden dus 25 kilo zand gekocht. Maar het grootste gedeelte heeft ze uit haar zandbak
geschept dus dat wordt aanslepen geblazen.

Vaderbinding
Ze heeft nog steeds de papa obsessie. laatst in de auto (op weg naar haar 2e gehoortest) stopten er twee motoragenten naast ons. Floor werd helemaal wild. Eerst riep ze: 'broooeemm broooeemm', toen ging ze zwaaien en bonken tegen de ruit en daarna gilde ze luidkeels: 'PAAAPAAA'. De agenten keken vertederd opzij. Feit is dat ze tegenwoordig naar alle lange mannen met donker haar en alle motoren en brommers 'papa' roept.
De gehoortest ging deze keer trouwens uitmuntend. Floor reageerde kwiek op alle geluiden. Ze draaide zich telkens zó ver om naar achteren dat ze bijna van haar krukje viel. Ze is met vlag en wimpel geslaagd.

Sterke teksten
Haar woordenschat is nog niet zo uitgebreid, alhoewel we wel het idee hebben dat ze heel veel verstaat. Ze kan zeggen: 'mama', 'papa', 'nanan' (=eten), 'brrrrmmm' (= auto, dit zegt ze wanneer ze onze auto ziet) en 'die' (gepaard met gewijs). Verder kan ze kus- en poezenlokgeluiden maken. Bij het laatste tuit ze haar lippen, strekt ze haar armpje richting de poes en houdt haar vingers tegen elkaar. Soms lokt ze zo ook een hond, een vogel of ons.
Als ze een dierenplaatje in een boekje ziet doet ze het ook. We gaan nog steeds elke dag even op poezenjacht. Poes Harrie van de buren komt meestal wel even te voorschijn en laat zich gemoedelijk aaien (of slaan) door Floor.

Literair talent
Boekjes lezen is haar grootste hobby. Dat vindt ze nog leuker dan Sesamstraat kijken. Als ik zeg: 'Floor ga je boekjes maar halen', dan stuift ze naar haar boekjes en zeult er minimaal twee mee terug. Vervolgens geeft ze mij er een aan, nestelt ze zich op mijn schoot met de duim in haar mond en zegt ze: 'dieee' (wijst naar boekje). Ik zit met gemak een half uur boekje voor boekje met haar door te nemen. Sommige boekjes kent ze inmiddels zo goed dat ze op commando de bloem ('blooeehh'), spin of auto ('brrrrmmm') aanwijst.


Sport
Ballen zijn ook een interesse. Bij de kreet: 'Pak' of 'zoek de bal' komt ze direct in actie. Ze kan haar ballen heel goed en ver gooien, meestal richting ons. Overgooien doen we dus heel vaak. Als Floor een cremetube vindt tipt ze de bovenkant met haar vinger aan en smeert ze de denkbeeldige inhoud over haar gezicht en haren. Haren borstelen (met haar babyborstel) doet ze ook graag.

Contact
Een laatste punt van interesse is de telefoon. Als we even niet opletten zit ze op de toetsen te drukken en houdt ze de hoorn tegen haar hoofd. Soms brabbelt ze wat terwijl ze heel ernstig kijkt. We hebben op een rommelmarkt daarom een rode neptelefoon gekocht. Als ik 'tring tring' roep haalt ze hem meteen en drukt hem tegen haar oor.
Maar voor ik het helemaal vergeet, het belangrijkste nieuws is dat Floor LOOPT! Rede dat ik daar niet meteen mee kwam is dat we er al een beetje aan gewend zijn. Sinds een maand zet ze voorzichtig wat pasjes. Eerst af en toe, nu steeds vaker. Ze loopt heel voorzichtig, langzaam, wankel en houterig als een robot. Tijdens het lopen zuigt ze altijd op haar duim en kijkt ze erg serieus. Als ze eenmaal bij mij (of Andor) is aanbeland plopt de duim eruit, werpt ze zich tegen me aan en kijkt ze heel voldaan. De eerste keer dat ik haar zag lopen schoot ik helemaal vol van ontroering. De tijd gaat zo snel en Floor wordt zo groot. Soms willen we de tijd stop zetten omdat ze in zo'n leuke fase zit. Maar de volgende fase is altijd weer net zo bijzonder.

Alleen de pubertijd, daar zien we erg tegen op. Gelukkig duurt dat nog even...........

Liefs aan iedereen en een kus van Natas

Lieve Floor! (7 februari 2003)

Na een grote rustpauze volgt hier weer een verslag van hoe je je de afgelopen maanden hebt gedragen en wat er allemaal is gebeurd. En dat is nogal wat. Door gebrek aan tijd en energie heb ik het schrijven steeds uitgesteld maar nu moet het er echt weer eens van komen. Ik realiseer me dat als ik gebeurtenissen niet binnen afzienbare tijd opschrijf, ze langzaam, maar toch sneller dan je denkt, vervagen.
Om enig overzicht aan te brengen schrijf ik de gebeurtenissen maar per thema op:

Zieke vader
Half november werd je vader opeens heel erg ziek. Hij dag al langere tijd last van zijn buik maar nu was het echt niet meer te doen. Na onderzoek bleek dat hij een kwaadaardig gezwel in zijn darm had. Hij moest vrijwel meteen worden geopereerd en een week in het ziekenhuis liggen. Natuurlijk was ik helemaal in rep en roer.
Toen hij op een nacht met de ambulance werd afgevoerd om te worden geopereerd ben ik de volgende dag meteen naar oma Renee gegaan met jou. Daar hebben we een week gelogeerd en heb ik papa elke dag opgezocht. Je bent maar twee keer mee geweest naar het ziekenhuis omdat je steeds heel stout was. Je kon het niet laten om aan papa’s infuusslangen te trekken en heel hard te gillen. Dat was voor papa natuurlijk erg vervelend.
Toen papa thuis kwam moest hij een paar weken herstellen dus hebben we de oma’s ingeschakeld voor extra hulp. Dat ging allemaal redelijk goed maar het was, en is nog steeds, best zwaar om het huishouden draaiende te houden. Vooral toen jij ook ziek was en mama zich ook niet 100% voelde was het even flink afzien.
Papa heeft nu één chemokuur achter de rug en nog vijf te gaan. De eerste kuur ging redelijk goed. Hij voelde zich niet zo fit maar ook niet echt ziek. Nu moeten we afwachten hoe hij zich de komende maanden zal gaan voelen.
Eén voordeel van al deze ellende is dat hij nu heel veel thuis is en extra veel aandacht aan jou kan besteden. Hij speelt constant met je en maakt muziek op de accordeon. Dan ga je gillen, hopsen en klappen in je handjes. Het is duidelijk dat je een zeer grote affectie voor hem hebt. Je werpt je steeds tegen hem aan en gaat gemoedelijk duimen terwijl hij je over je bolletje aait. Ook laat je graag je handjes kriebelen.
Ik heb al een paar keer meegemaakt dat je vijf minuten voor hij thuiskwam heel opgewonden werd, alsof je het aanvoelt. Als je hem ziet verschijnen kan ik je niet meer hanteren. Dan spartelen je benen alle kanten op alsof je door de lucht naar hem toe wil zwemmen. Je slaakt daarbij vreugdevolle kreten uit.
Een week of twee geleden heb je met hem je eerste fietstocht gemaakt. Je hebt twee fietsstoeltjes gekregen voor je verjaardag en het was een prachtige winterdag, dus je vader vond het een goed moment om er één uit te testen. Hij heeft je stevig ingepakt en voorop de fiets gezet. Toen de fiets in beweging kwam verscheen er een grote lach op je gezicht die er tijdens de tocht niet meer af is gegaan. Dit ging veel harder dan je kinderwagen! Je hebt uit volle borst gezongen en voorbijgangers gaven daarop vrolijk commentaar. Volgens je vader heb je zelfs vrijwillig je handschoentjes aangedaan omdat je vingertjes nog nooit zó koud waren geweest.

Eetgedrag
Floor, je bent een varkentje! Op de crèche zit je in groep ‘Knorretje’ en daar maak je die naam helemaal waar. Je wordt inmiddels ‘stofzuiger van de crèche’ genoemd omdat de leidsters je op een dag de hele vloer zagen afwerken, op zoek naar broodkruimels. Dat deed je nadat je tijdens de lunch al het brood van je buurman’s bordje had gepikt toen hij even niet keek. Wat je nóg meer een varkentje maakt is het feit dat je jezelf, met name tijdens de lunch, heel erg vervuilt. Het liefst smeer je appelstroop in je haar, over je hele gezicht en masseer je het plakkerige stukje brood goed tussen je vingers en over je armen.
Op de crèche maak je het soms zo bont dat ze je na de lunch in bad moeten doen. Volgens Sandra, je leidster, zat de appelstroop zelfs een keer in je oren en had jij je kapsel volledig stijf gefixeerd in een kuif. Ze konden er met geen borstel meer doorheen komen.
Thuis ben je ook een varkentje. Laatst stond je volgens papa rechtop tegen de vuilnisbak naar broodkorsten te vissen. Soms ontdek je opeens een dagen oud stukje verschrompelde appel dat je gretig in je mond stopt. Of een stompje wortel, een krakend stukje brood, een zompig half koekje ergens onder een kussen. Maar kennelijk geniet je er van.
En als wij iets eten moet jij het ook. Eerst konden we je nog voor de gek houden door het bord achter iets te verstoppen maar daar trap je al lang niet meer in. Als we ook maar iets eetbaars in handen hebben kom je in de vijfde versnelling aankruipen en klamp jij je vast aan onze benen, de stoel of de bank. Daarna ga je rechtop staan en bedel je als een uitgehongerde hond totdat je een stukje krijgt.
Je favoriete etenswaar is, denk ik, sinasappel. Als je ergens een sinaasappel ziet liggen gebaar je er net zo lang naar tot ik hem pel en je een stukje krijgt. Dat zuig je snel leeg en dan overhandig je mij het vel. Als ik niet snel genoeg je verlangen naar de sinaasappel bevredig ga je wijzend mekkeren en maak je springbewegingen.
Onlangs heb je het voor elkaar gekregen dat je een chip kreeg. Toen je er in beet was je even beduusd over de knapperigheid maar je vond het erg lekker (net als chocola, koekjes, ijs, vla etc). Groentes kun je steeds minder waarderen. Onlangs keek je zeer minachtend naar een sperzieboon. Je likte er aan en gooide hem afkeurend op de grond. Bah! Ook de wortel, pompoen en bloemkool worden boos de laan uitgestuurd. En een kool, courgette en venkel hoeven zich al helemaal niet meer te vertonen. Dat is natuurlijk allemaal een heel slecht teken.
Je drinkt nu feilloos zelf uit een tuitbeker en uit een fles. En met mijn hulp kan je ook uit een gewone beker drinken. Je hapt dan als het ware het vocht op en verslikt je daarbij vaak. Dan loopt het langs je kin je nek in. Laatst liet ik je zelf de beker naar je mond brengen en toen goot je het water helemaal over je hoofd heen.
Je bent veranderd van een lief knabbelkonijntje in een carnivoor. Het begon allemaal in de plaatselijke slagerij, medio begin januari. Ik dacht voor de afwisseling eens een kipfiletje te kopen. Eenmaal binnen achter de glazen vitrines werd je helemaal wild. Zo machtig interessant vond je al die kleurrijke, vooral rode, lapjes en worstjes. Je had natuurlijk ook nooit eerder zoiets gezien. Ik geneerde me zelfs een beetje voor je omdat je zulke hese kreten uitsloeg en wild gebaarde naar de worsten. Maar het slagersmeisje vond het heel aandoenlijk en stak een stukje leverworst in je uitgestrekte handje. Dat ging meteen naar binnen, geen enkel probleem. Ik denk dat je tussen de happen door niet één keer hebt ademgehaald. Omdat je het kennelijk erg waardeert geven we je nu af en toe een stukje worst en wat vleeswaar op brood. Bij oma Renee heb je twee weken geleden genoten van een sausijs.
Je bent ook gek op vis. Twee weken geleden was onze buurvrouw Bep jarig en die had een uitgebreid visbanket op tafel staan. Je kon je ogen er niet vanaf houden. Ik heb je een aantal stukjes gegeven zodat je de smaak kon uittesten. Je voorkeur ging uit naar gerookte paling en zalm. Zes moten in totaal. Je gezichtje droop van het vet en je hebt je handjes aan de bank afgesmeerd.
Voor het te eenzijdig wordt wil ik nog één ding kwijt over je eetgedrag. Een poosje terug gaf ik je een appel die ik half had opgegeten. Je zat weer zo aanstellerig te bedelen dat ik hem je maar toeschoof. Daarna ging ik emailen terwijl ik jou op de achtergrond gemoedelijk hoorde knabbelen. Na een tijdje kroop je naar me toe en trok je aan mijn broek. Toen ik opkeek liet je me trots een steeltje zien. Je had het hele klokhuis met die vieze bittere pitten opgegeten. En dat terwijl je een boon het licht niet gunt. Je bent een raar meisje.

Slaapgedrag
Daarover ben ik helemaal niet te spreken. Te beginnen met je slaaphoudingen: die zijn heel verontrustend soms. Ik check je nu vaak (om die reden). Je ligt meestal op je buik met je kont omhoog, gezicht in de matras gedrukt met een grote kwijlplek, armpjes onder je buik, tegen de spijlen aangeplakt met de dekens over je hoofd. Soms heb je juist alle dekentjes van je af gewoeld en voel je ijskoud aan. En af en toe zit je me gewoon rechtop ijzig aan te staren. Een andere mindere ontwikkeling is het feit dat je overdag soms nauwelijks meer wil slapen en s’nachts steeds vaker wakker wordt . Soms moeten we wel zes keer ons bed uit. Hier komt nog bij dat je steeds meer een ochtendmens wordt. We kunnen tussen half zes en half zeven een ongeduldig gemekker verwachten. Afschuwelijk. We hebben daarom een paar dagen geleden besloten je een half uur tot een uur later in bed te stoppen. Met succes, je wordt een half uur later wakker.

Vocabulaire
Die is gegroeid. Was het eerst nog gewoon ‘uuuuuhhh’, nu beschik je over veel meer woorden, klanken en toonhoogtes. Wat ik vooral opmerkelijk vind is dat je een heel laag en schor stemgeluid kan produceren maar ook zeer hoge ijzige gilletjes waarbij mijn trommelvlies vibreert en iedereen geërgerd opkijkt. Je kan nu zeggen: ‘mama’, ‘nana’ (=eten), ‘aai’ (waarop je iemand of iets gaat aaien), ‘thuh’(=die, dit gaat altijd gepaard met een uitgestrekt kaarsrecht vingertje dat ergens naar wijst, of twee uitgestrekte vingertjes die allebei een andere kant uitwijzen). Ook zeg je nog steeds ‘tattatata’ en ‘dadada’. Soms klets je de oren van mijn hoofd met je tata’s en dada’s. Heel gezellig is dat. Naar voorbijgangers of mensen in winkels doe je dat ook.
Gisteravond heb ik mijn eigen babydagboek weer eens ingekeken en wat blijkt?! Ik was veel verder in mijn taalkundige en fysieke ontwikkeling rond één jaar dan jij op dit moment bent. Ik liep al (had mijn eerste schoenen reeds gekocht) en kon een waslijst van woorden produceren. Eigenlijk vind ik dit wel een goed teken. Jij neemt voor alles meer de tijd, bent wat relaxter. Ik ben waarschijnlijk altijd al een ongeduldig neurotisch dametje geweest.

Verjaardag
Je eerste verjaardagsfuif (drie dagen na je echte verjaardag) was een groot succes. We hadden het huis versierd met roze slingers en ballonnen (ook de stuik buiten). Je bent totaal verwend met nieuw speelgoed en nieuwe outfits. Famke heeft zelf een tuinbroekje gemaakt van theedoekstof. Verder heb je een trommel gekregen, een loopfietsje, een toonladderbeen-octopus, boekjes en knuffels, een kleedje, vingerpoppetjes, en nog veel meer. Je was helemaal in je element met zo veel aandacht en nieuw speelgoed. Soms hoor ik van andere moeders dat drukte hun kindjes uitput en verandert in jengelaars maar bij jou is dat net andersom. Je vindt het enig als er bezoek komt.
Hoogtepunt van die dag was het ‘lang zal ze leven’ lied, in koor gezongen en begeleid door Andor met de accordeon. Daarop ging je hopsen en klappen en straalde je van plezier. Heel bijzonder.
Je hebt die dag nauwelijks geslapen van de opwinding. Tegen het einde van de middag kreeg je paarse walletjes onder je ogen maar je bleef vrolijk en energiek. Toen iedereen weg was stortte je in. Op de commode keek je me met spleetoogjes aan en daarna viel je in slaap in mijn armen.
Beneden aangekomen bleek onze huiskamer te zijn omgebouwd tot één grote naar vanille ruikende speelgoedwinkel. Het speelgoed lag over de hele vloer bezaaid, je box puilde uit en de tafels lagen vol. De benen van de toonladderbeen-octopus bleken een vanille- extract te verspreiden wanneer je er in kneep. En dat hadden mensen de hele dag gedaan.

Gezondheid
Je hebt ons de laatste maanden af en toe de stuipen op het lijf gejaagd. Om te beginnen ben je ongeveer zes weken geleden van de bank gestort, terwijl papa de telefoon pakte. Het bleek een telefonische verkoopster te zijn. Je rolde je in één ruk om en belandde krijsend op de grond. Het was meteen duidelijk dat je rechter armpje niet goed meer functioneerde. Het hing er slap bij. Papa is meteen met je in de auto naar de eerste hulp gegaan (terwijl hij nog geen rijbewijs heeft).
Daar was je erg in je element met al die wachtende mensen. Volgens papa heb je de show gestolen totdat je in het röntgenapparaat moest. Naakt en rillend van de kou met een grote pruillip werd je tussen de metalen platen geplaatst. Het bleek een gebroken sleutelbeentje te zijn en je kreeg meteen een korsetje aangemeten. Dat heb je twee weken om gehad en toen kon je weer alles doen met je armpje en kroop je vrolijk rond.
Een dag na dat ik het korsetje mocht verwijderen begon je heel hard te huilen. Ook kreeg je koorts, last van benauwdheid en hoestbuien. Het werd alleen maar erger dus zijn we naar de dokter gestapt die angina constateerde. Je kreeg een antibioticakuur waarvan je de smaak heel lekker vond. Ik hoefde het flesje maar te pakken en je zat al met je mondje open.
De avond van je verjaardag zijn we met je naar de dokterspost gegaan omdat je zo piepte en het benauwd had. Ik dacht dat het misschien wel astma was. Gelukkig bleek dat gewoon bij de angina te horen.
Toen de angina over was werd je verkouden, daarna kreeg je de zesde ziekte, je had allemaal bubbeltjes op je huid, om vervolgens weer in een griepje te vervallen. Nu ben je weer verkouden maar verder heel vrolijk.
Een poosje geleden moest je komen opdraven voor een baby-gehoortest. Dat had ik eindeloos uitgesteld omdat ik het zo’n onzin vind. Het was vreselijk. Er zaten twee nare dames op een stoel en ik moest er met jou tegenover gaan zitten. Ik kreeg helemaal de zenuwen en voelde me net als tijdens mijn eindexamen. Jij was hangerig, keek een beetje beduusd en sabbelde wat op je duim.
Die duim moest er echter meteen uit van die dames. Toen ging één dame je heel geforceerd afleiden met speeltjes terwijl die andere dame spastisch allerlei geluiden ging maken achter onze rug, dan weer links, dan weer rechts. Het was natuurlijk de bedoeling, en zo doorzichtig als wat, dat jij bij elk geluidje naar achter zou kijken. Maar toen je twee keer had gekeken geloofde je het wel. Het interesseerde je geen moer. Je stak weer je duim in je mond en vlijde je nog dichter tegen me aan.
Maar dat mocht niet. Hup, de duim moest er weer uit en daar gingen ze weer met hun bewegingen en geluidjes. Het werd natuurlijk een ramp. Ik zag dat die ene dame bij elk geluidje dat je had genegeerd een min op papier zette. Je had wel tien minnen en keek de dames steeds verwaander aan. Met andere woorden: je bent compleet gezakt. Nu moet je binnenkort een uitgebreidere gehoorstest doen.

Crèche
Aan de crèche ben je inmiddels helemaal gewend. Je zou niet meer zonder kunnen. Onze huiskamer veel te klein en saai voor je geworden. Op de crèche kun je tientallen meters kruipen en even zoveel nieuwe speeltjes uitproberen. Het contact met andere baby’s, dreumesen en peuters vind je uitermate boeiend. Je bent erg in trek bij de andere kindjes. Wanneer jij je entree maakt roepen ze in koor ‘daar is Floorje, daaag Floortje!!!’, en dan willen ze allemaal met je spelen. Ze vinden je een gezellige baby en je wordt graag geïmiteerd. Meerdere dreumesen en peuters roepen inmiddels ‘thuh’ (waarbij ze een kaarsrecht vingertje opsteken) en ‘nananana’ als ze jou zien binnenkomen.
Onlangs heeft papa over jou een functioneringsgesprek gehad met leidster Sandra. Kort gezegd komt het er op neer dat je het uitstekend doet op de crèche. Het wennen heeft even geduurd, maar nu ben je daar helemaal in je element. Sandra vindt je een pittige, ondernemende meid. Je bent erg sociaal en helemaal niet bang. Je kruipt gewoon naar andere, vaak veel oudere, kindjes toe en gaat meespelen. Soms ben je zelfs zo brutaal om het speelgoed uit hun handen te rukken en er mee weg te kruipen.
Ze vinden je allemaal een hele grappige en vermakelijke griet. Om je eetgedrag liggen ze menigmaal in een deuk. Je eet zo ontzettend snel dat ze het broodjes smeren nauwelijks kunnen bijbenen. Eerst dachten ze dat je de broodstukjes op de grond gooide, maar je blijkt ze in één keer naar binnen te schrokken. Als de leidsters niet snel genoeg een nieuw broodstukje aanleveren pik je het brood van je buurkindjes af. Nu je nog zo klein bent vindt iedereen dat heel amusant. Ik denk dat je het kauwen nog niet zo goed onder de knie hebt. Soms vind ik grote stukken onverteerd voedsel in je luier.

Fysieke prestaties
Ik vind dat je heel veel kan. Je loopt langs richeltjes. Trekt je overal aan op. Rukt als een gevangene aan je boxspijlen. Gooit alles uit je box. Je kan al kruipen op handen en voeten, boekjes openslaan, dingen open peuteren, speeltjes onder kussens leggen. Verder kun je balletjes in bakjes doen, trommelen, de bal gooien en je verstoppen onder kleedjes. Als we je aan je armpjes vasthouden kan je zelf een beetje lopen.
Wat je de hele dag door doet, en waar wij soms een beetje moe van worden, is voorwerpen aangeven om ze vervolgens weer terug willen. Dit gaat altijd gepaard met een ‘thuuhh’. Je komt ons constant dingen brengen die we dan meteen moeten aanpakken. Als we dat niet doen wordt je boos en zeur je net zo lang tot we reageren.
Boekjes lezen vind je vooral fijn als je een beetje moe bent. Dan nestel jij je tegen ons aan en kijk je aandachtig naar de plaatjes. Je kan al heel goed zelf de bladzijdes omslaan en raakt de voor jou interessante plaatjes aan.
Je hebt een goed gevoel voor ritme. Ik hoef maar iets swingends op te zetten en je beweegt je hele lichaam. Maar wat we eigenlijk het allerleukst aan je vinden de laatste tijd is dat je zo verschrikkelijk lief en aanhalig bent. Je komt ons alsmaar knuffels en aaitjes brengen en kruipt lekker tegen ons aan. Bovendien heb je een allerliefst lachje. Je hebt de kunst van het inpalmen goed onder de knie en daar genieten we met volle teugen van.

Floor ga zo door!!

Liefs XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXNatas

Voor Floor


Ik zoek een lied voor Floor
Die’s jarig moet je weten
Mijn hersens branden bijna door
Maar ik zet door – verbeten

Ik zet mij dus aan mijn PeCe
Met een refrein in ‘t oortje
Maar dat valt helemaal niet mee
Want weinig rijmt op Floortje

Ik doe dat eigenlijk heel graag
Hoor in mijn hoofd al ‘t koortje
Maar blijf toch zitten met de vraag
Wat rijmt er toch op Floortje

Floor is echt een mooie naam
Dat meen ik, zonder te slijmen
Maar neem van mij nu echt maar aan
Op Floor valt niets te rijmen

Heette zij zeg maar: “Natas”
Of voor mijn part: “Katerijne”
Dan wed ik dat het simpel was
En dichtte ik kwatrijnen

En woonde zij in ’t mooie Goor
Of ging naar school in Vlijmen
Dan was het easy lieve Floor
Want daarop valt te rijmen

Waar ik dus vreselijk van baal
Voor ‘n prachtig kind als Floor
Daar zijn in onze moedertaal
Gewoon geen woorden voor !!!

Dus bij gebrek aan tekstsalade
Geven wij als ’t mag van Floor
Liever dan een dansballade
Een lekker kleedje voor de floor


Gefeliciteerd!
Mike & Mary