September 2004

Lieve Floor!

Het wordt tijd dat ik weer eens een paar van je ontwikkelingen op papier zet.
Je bent zo verschrikkelijk groot en pienter geworden!
Je spekkige beentjes zijn veranderd in slanke lange stelten en je puttige billetjes zijn uitgegroeid tot stevige ronde kadetjes.

Toilettraining:
Je bent half zindelijk. De ene keer draai je enorme bolussen op je potje, waarna je er ter beloning een stickertje op mag plakken. De andere keer doe je de boodschap helaas in je broek. De ravage is dan niet te overzien. Maar als mama je streng toespreekt zeg je: ‘maar het was een ongelukje mamaaatje’. Waarop ik meteen smelt en je in mijn armen neem. Daarna zeg je meestal: ‘mama, jij ben lieff’.

Onlangs heb ik besloten het proces nóg meer te stimuleren door een grabbelton met cadeautjes voor je neer te zetten in de keuken. Als je op het potje hebt gepoept mag je een cadeautje pakken, hetgeen je bijzonder verrukt! Je hebt al een doosje houten nepbonbons, nep taartstukken, een kleipers (om worsten en spaghetti van klei te maken), een zeepje en een papierperforator met figuurtjes binnengesleept. Volgens mij ben je al lang zindelijk maar houd je je van de domme zodat je gewoon steeds meer cadeautjes krijgt!

Over poep gesproken:
. Je bent gek op Ome Willem en zijn broodjes poep. Papa roept af en toe: ‘lust jij een lekker broodje poep?’, waarop jij verafschuwd antwoordt: ‘bah papa een broodje poep dat kan toch niet! Dat finde de kinderen toch niet lekkuh!!!’. Afgelopen zomer in Schoorl heeft papa een keutel van jou op een boterham gedaan en zo een écht broodje poep voor je gemaakt. Je bent er gillend voor weggerend.
. Een tijdje geleden heb ik per ongeluk een poepbroekje van je in de wasmachine gegooid. Toen ik de wasmachine aanzette zag ik al spoedig twee ronde keutels voor het raampje geplakt zitten. Het was een krankzinnig stupide gezicht! Ik wilde meteen de wasmachine stop zetten zodat ik de keutels er uit kon vissen, maar de wasmachine was geblokkeerd omdat hij vol water zat. Wat een ellende! De drolletjes hebben een uur rondgedraaid voor het raampje (waaraan jij veel pret hebt beleefd) en, zoals ik al vreesde, zijn totaal uit elkaar gespat tijdens het centrifugeren. Ik kon wel huilen. De drollen waren vermalen en zaten verpulverd in alle kledingstukken.
Toen ik de machine eindelijk open kon doen werd ik achterovergeslagen door een verdelgende stank. Ik heb met dichtgeknepen neus her en der nog wat restjes drolpulver uit de kleding kunnen verwijderen en daarna meteen de hele lading met kilo’s waspoeder teruggegooid! De aangetaste kledingstukken ruiken nu nog steeds een beetje organisch en soms vind ik er een nog een tarwevliesje of half zonnebloempitje in terug.

. Af en toe poep je in bad! Dat vind ik echt een horror want het is heel bewerkelijk om op te ruimen. Als ik geluk heb ben ik er snel bij en kan ik de drol nog tamelijk in tact het bad uit vissen ( met mijn blote hand). Maar meestal moet ik je hele bad uitdouchen en met toiletpapier het totaal verstopte afvoerputje schoonvegen. Dit alles terwijl jij mekkerend, rillend en druipend naast mij staat. Gelukkig schaam je je tijdens die sessies wel en zeg je: ‘so sorry mamaaatje, het was een ongelukje hoor mamaatje’. En dan geef je me kusjes en aaitjes.
. Als je een poep hebt gedaan zeg je: ‘ik heb poepie plaan!’
. Je bent tegenwoordig erg gevoelig voor geuren. Met name de geur van verse gier kan je niet waarderen. Bij de gewaarwording van gier zeg je: ‘ruik ik nouwww?’ en vervolgens krijg je een fit. In Frankrijk hebben we menigmaal om je gelachen als we door pas gegierde weilanden reden. Dan kneep je (na:’ruik ik nouwww?’) je neusje verwoed dicht en ging je vreselijk tekeer: blleeeeeh stinkieee!! Vieze koeiepoep, bahhhh, weg poep! Ga weg vieze koeiepoepie!! Blehhhhhhhh stinkie poep!! Etc’


Even nog iets over plassen:

. Onlangs ging mama plassen en jij snelde naar de badkamer toe. ‘Oh, goed zo mamaatje’ kirde je, ‘ga maar lekke plasse, dan krijg je straks een dodootje ( =kadootje)’. Toen ik doortrok riep je enthousiast: ‘goed zo mamaaaatje, ik ben heeel trots op jou hoor, liefe mamaatje’. Later bracht je me een van je speeltjes als kadootje.
. In Frankrijk heb je een paar keer als wraak (als je iets niet mocht van mij) in je broek geplast. En een keer van ellende toen je in je vinger werd gestoken door een wesp. Je liet per direct krijsend alles lopen……..

Badderen en zingen:

Als je in bad mag trek je zelf in een mum van tijd al je kleren uit en dartel je vrolijk de badkamer binnen. Soms is het bad nog helemaal niet klaar en sta je al nakend ongeduldig naast me te schuifelen. In bad was je jezelf grondig en kraai je van plezier. Meestal ga je ook zingen, luidkeels met overslaande stem.
Dat gaat dan zo:
‘op een groote pannestoel zat met rode stippe!!!! Kabouter spliibeen krak met een zuhhhucht in de lucht, schaap kindje schaap prikkebeen, kraaaak pannestoel ik heb zio’n slaaahaaap, beide beentjes in de luuuhhhuuuucht’.
Er is geen touw aan vast te knopen. Je breidt meerdere liedjes ineen, maar met grote overtuiging! In de kinderwagen zing je ook fanatiek en dat trekt vaak vertederd publiek.

(‘Poesje Mauw’ kan je overigens wél helemaal foutloos zingen)


Nainie:

Je hebt momenteel een grote liefde: NIJN! Ofwel ‘NAINIE’. Nijn heb je bij je geboorte van tante Boukje gehad. Hij oogt heel lief en een beetje ouderwets en als je aan zijn staart trekt kraamt hij een muziekje uit. Je vond Nainie altijd al wel interessant, maar sinds een paar maanden ben je vergroeid met hem. Naine is het helemaal. Het is ‘Nainie dit’ en ‘Nainie dat’, ‘Nainie’, ‘Naine’ , ‘Naaaahhhhaaaiiinieeee’ (als je hem per ongeluk laat vallen). Tot voor kort legde je Nainie nog wel eens eventjes neer. Maar sinds je hem een keer bent vergeten in de speelhoek van een A/C wegrestaurant laat je hem heen seconde meer los.

Dat geschiedde als volgt:
Na een vakantie van drie weken in Frankrijk wilde we vlak voor de Nederlandse grens op de valreep nog iets eten in een wegrestaurant. Jij stortte je meteen in de kinderspeelhoek. Vervolgens gingen we weg, maar toen papa de auto wilde starten vroeg hij opeens: ‘pori, waar is Nainie??’ We hadden het moeten filmen Floor! Je trok helemaal wit weg, tot aan groenig toe, en kreeg een verbijsterde uitdrukking op je gezicht. Vijf seconden later schreeuwde je ‘Naiiinnnieeeee, oooooohhhh, Naiiiiinieeee, Naaaaaaahaaaaiiinieeee, mij Nainie weg, ohhh neeee, Naiiiinieee’. De Engelse termen ‘howling’ en ‘whailing’ dekken je reactie precies. Het was in en in hartverscheurend. Gelukkig rende, held, papa direct terug naar het restaurant, dook de speelhoek in (waarbij hij zijn rug lelijk bezeerde aan het lage poortje) en redde Nainie, die afgedankt in de hoek lag, van zijn noodlot.

Nadien heb je het beest niet meer losgelaten. Soms wordt ik er gek van want tijdens het aankleden blijft hij steeds in de mouw van je trui zitten. Je zegt ’s nachts geregeld ‘OOOHH NAAAINIIE’ in je slaap, op een huilerige toon. Ik kan niet anders concluderen dan dat je door het wegrestaurant voorval een mini trauma hebt opgelopen.


Nieuwe crèche:

Je bent onlangs naar een nieuwe crèche gegaan, genaamd KRISKRAS, in Muiderberg bij oma Nee in de straat. Je vroeg steeds maar waarom je daar heen moest. Als ik uitlegde dat het handig was omdat mama nu in Muiden woont en omdat oma Nee in dezelfde straat woont als de crèche, nam je daar geen genoegen mee en zei je weer: ‘ja maar mama waarom dan mama?’, en dan herhaalde ik het hele verhaal. Waarop jij weer begon: ‘ja maar mama waarom dan?’. Tot vier keer toe heb ik het uitgelegd maar je keek me nog steeds vragend aan. De volgende dag schijn je hetzelfde gedaan te hebben bij oma Nee, die op een gegeven moment geïrriteerd ‘DAAROM!’ riep. ‘Ohhh’ antwoordde je toen tevreden.

Je moet echt flink wennen aan je nieuwe crèche, vindt het allemaal maar dubieus! Nieuwe leidsters, vreemde kindjes, je kan het niet echt waarderen. Vorige week had je je tweede wendag. Ik ben er een tijdje bijgebleven en toen ging het heel goed. Je speelde zoet en gemoedelijk. Maar toen ik aanstalten maakte om weg te gaan hing je opeens aan mijn been en huilde je stilletjes met een hele grote vierkante pruillip. Je wilde absoluut niet dat ik wegging, maar op een gegeven moment moest ik weg. De leidster zette je achter het raam zodat je naar me kon zwaaien. Maar zwaaien deed je niet. Je keek me woedend, gedesillusioneerd, verbeten en vol verdriet aan. Het was verschrikkelijk, mijn moederhart brak en ik was er de hele dag naar van. Toen ik je weer kwam ophalen was je niet meer boos, gelukkig. Je knuffelde me uitbundig, en de leidsters zeiden dat het redelijk was gegaan, maar dat je nog wel wat stilletjes was.

Wat je wel heel leuk vindt is dat je elke donderdag na de crèche wordt opgehaald door oma Nee! Daar blijf je dan lekker eten. En als je geluk hebt mag je in bad, en met opa Han de Teletubbies op de computer doen. Je kan al heel behendig met de muis klikken.


Pannestoelen

Onlangs gingen we samen wandelen door het bos in Muiderberg. Je was helemaal opgewonden want ons doel was beukennoten, eikels, paddestoelen en kastanjes zoeken. En dingetjes zoeken vind je heel spannend. Je begrijpt dat we alles bij elkaar misschien maar 100 meter hebben gewandeld, want je stond om de meter stil om eens uitgebreid met je kont omhoog en je hoofd (rood) naar beneden de grond af te speuren. Heel aandoenlijk kwam je me steeds je vondsten laten zien en als het beukennootjes waren moest ik ze direct pellen zodat je ze kon verorberen. Heerlijk vond je ze! ‘Lekkuh, lekkuh’. Je hebt, in een onbewaakt moment, ook stevig je tanden gezet in een groene eikel. ‘Bah’ zei je, ‘dit vit ik nie so lekkuh hoor!’.

Ik was een beetje teleurgesteld omdat we helemaal geen paddestoel hadden gezien, maar ik had dan ook helemaal niet goed gekeken. Want toen we dezelfde weg terugliepen zei jij enthousiast: ‘kijk mama een pannestoeletje!!’. En twee seconden later: ‘kijk mama, nog meer pannestoelen!’. Domme mama had een hele kolonie paddestoelen straal over het hoofd gezien! Eén paddestoel trok in het bijzonder je aandacht: een rode met witte stippen! Je begon meteen te zingen: ‘op een grote paddestoel, root met witte stippe, zat spillebeen, krak beentjes in de lucht, hoepla!!!!! La la’. Ik was heel trots op je sublieme onderscheidingsvermogen en je scherpe zicht. Je loenst dan wel een beetje maar je houdt alles toch heel goed in de smiezen hoor!


Je grappige uitspraken van de afgelopen maanden :

‘Dit is heel saai’ (tijdens het nieuws) april
‘wil je niet of geen?’, ‘wil je wel of ja?’ mei
‘ja maar dat wull ik!!’ (dat wil ik, je zat op dat moment in de ik wil fase) juni
‘de cd is kapot!’(tijdens een house CD die zo bedoeld was) juni
‘pas ik bijna niet meer in, moet in mense stoeltje!’ (toen je je kinderstoeltje bijna niet meer in kwam) juni
‘Daar sitte wieletjes onder, grote wieletjes en wij hebbe kleine wieletjes’(er kwam een vrachtwagen langs) juli
‘Zoek maar even een goed plekje he?’ (terwijl ik mijn auto ging parkeren) augustus
‘Wat een kutweer’ (tijdens een windhoos in Schoorl) Juli
‘kijk een aubulasse’ (er reed een ambulance langs) juli
‘Kijk een polliepoenne’ (een pompoen) september
‘kijk een paapoen’ (pompoen, een dag later)
‘jij heb lange sokke, ik heb korte sokke’ (tijdens het aankleden) september
‘ík heb lekkere hammetjes!’ (over je dijbeentjes) augustus
‘mama, wat het jij lieve dijbeenetjes’ (terwijl je mijn dijbeen streelde) september
‘maar ik wil met mijn billetjes slemmen/=zwemmen (toen je zonder zwembroekje te water wilde) augustus
‘zijn de mossetjes boodschappen doen?’ (toen je geen mossels kon vinden op de rotsen tijdens de vakantie in Frankrijk) september
‘ik heb grote luier en mama jij hebt kleine luiertje’ (toen ik een maandverbandje pakte) juli
‘water in yoghurt finde mama’s lekke!’ (toen er niet genoeg yoghurt meer was en ik er water bij moest doen) augustus
‘ga jij auto mellekie geven?’ en ‘heeft de auto dorst?’(toen ik moest tanken) september
Op een morgen was mijn autoruit helemaal volgescheten door een familie kraaien. Je zei: ‘hebbe vogels op jou auto gepoept? Toen ik dit beaamde zei je: ‘hebbe se wel sorry gezegd?’ Deze uitspraak staat voor mij op nummer één! september
‘ja maar zij geve mij so hommer /=geven mij zo’n honger/" (toen je het niet kon laten om in oma Nee’s dadelpot te graaien. Dit is ook een van je meest fantastische uitspraken. Jij bent immers niet stout! Je plaats de verantwoordelijkheid geheel bij de dadels die jou dat hongergevoel aandoen, fantastisch! juli
Toen Renee je laatst van de crèche haalde vroeg je waar de auto was. Renee zei: ‘die is thuis’, waarop je verontrust antwoordde: ‘maar dat is een ramp! Dan is alles kapot, deuren kapot ramen kapot, alles kapot!!!’. Opeens begon het Renee te dagen…: ‘nee , Floor, de auto staat niet in het huis maar vóór het huis!’. Je slaakte naar haar zeggen een zucht van opluchting. September
‘ja maar mama, je hebt mij toch?’ (toen ik een beetje aan het mopperen was) september
‘Wat is dat?’ (toen papa onder de douche stapte), ‘dat is een piemel’ antwoordde papa, waarop jij zei: ‘oh! Opa Aan heeft ook een piemel, mama Tasha heeft geen piemel!!’ september
‘Dit is Muiwden!’ (als we Muiden binnenrijden), en ‘dit is Muiwderberrug, hier woont oma Nee en mij nieuwe cresj is ook hier!’ (als we Muiderberg binnenrijden), én ‘papa woont in Wommerfeer’ (na deze uitspraken) september

Dat waren weer even in een notendop je ontwikkelingen! Wederom kan ik alleen maar zeggen:

‘FLOOR GA ZO DOOR!!!!!!!!!’

XXXXXX Je mama

Floor aan zee

Floor op vakantie

Prachtige stranden, zei je moeder over de telefoon. En zo te zien klopt dat aardig. Opa Nico, die met oma Zena even bij jullie op bezoek was, heeft er meteen een aantal prachtige foto?s van gemaakt.

Prachtige stranden, MAAR WETEN JE OUDERS NIET DAT KINDERARBEID VERBODEN IS????

Heel leuk en gezellig natuurlijk, pappa en mamma en opa en oma erbij. Maar het is toch niet aardig dat ze jou alle mosselen laten plukken voor het avondmaal. Heb je zelf wel genoeg gegeten?
Kom maar snel terug, dan kunnen we (als mamma niet kijkt) hier in de buurt even een haring gaan eten.

Kus,
Opa Mike.

Muiderstrand - wederopbouw

Hippie 2004

De vele gezichten van Floortje

Thuisvakantie.

Wij waren de afgelopen dagen in Ruigoord met Floor. Zo direct gaan we er weer heen (morgen weer werken). Vannacht zijn we maar even bij mij gaan slapen omdat het daar 's nachts erg lawaaiig aan toe gaat. Zondagochtend om 8 uur waren ze nog aan het housen en bij elk hoogtepunt lag Floor diep te zuchten, kreunen en draaide ze zich geïrriteerd om. Als moeder is het vreselijk om te zien hoe je kind lijdt onder een belabberde nachtrust dus ik stond erop dat we gisteravond weggingen.

Maar goed, Floor heeft daar twee topdagen gehad.
Ze heeft zo veel aandacht en liefkozingen gekregen dat ze het bijna niet meer aankon en steeds ging loensen van vermoeidheid. Maar in bed leggen hielp niet want ze wilde niks missen. Ze heeft gezwommen in haar band op het strandje daar. Met allerlei vreemde én bekende mensen geknuffeld en gespeeld (ze spant iedereen voor haar karretje en palmt geroutineerd in). Ze heeft overal eten afgetroggeld (bij Fabiola zelfs een hele pannenkoek!), door het zwarte zand gerold, gezongen, op trampolines gesprongen, bij mensen in bed gekropen, op trommels geslagen etc etc.

Vuil maar gelukkig.
Ze zag er helemaal vervuild en verwilderd uit, maar des te snoeziger natuurlijk: haren in één grote dreadbol, hele bruine konen met vegen modder, een bindi op haar voorhoofd (te danken aan Chris), een Tiedie Indabroekje met franje en een zeer laaghangende luier. Als ze even geen aandacht kreeg keek ze rond en koos ze haar volgende slachtoffer (man, vrouw, hond of kind, het maakt haar niet uit). Dan zag je haar er naar toe schuifelen en lonken........Vervolgens was ze weer een uurtje zoet.

Oh, en ze heeft duidelijk mijn genen.
Want ze heeft anderhalf uur gestaag met de Hara Krishna's meegelopen. Ze was diep onder de indruk van hun muziek en dans (en gratis griesmeelpudding). Op een gegeven moment stond ze alleen nog naar met een bungelde luier te hopsen op de bellen en trommels. Opeens vroeg ze: 'wat singe se nouwww?'. Daarna heeft ze nog een half uurtje 'haja kisna hala raaaamaaaaa' gebruld terwijl ze haar armpjes in de lucht gooide. Je had erbij moeten zijn! Het was echt een ultiem gezicht. Gelukkig hielden de Krishna's er op een gegeven moment zélf mee op, want als het aan Floor lag was ze de ganse nacht doorgegaan. Ze is door de kaalste Krishna bekroond met een Goudsbloem in d'r haar.

Sociaal aapje.
Wat ik vooral zo leuk vond aan haar gedrag die twee dagen is dat ze nog totaal niet bevooroordeeld is naar mensen en ze nog niet beoordeelt op hun uiterlijk en eventueel afwijkend gedrag. En je hebt daar natuurlijk nogal wat afwijkende types en wierdo's, maar Floor vind ze allemaal reuze lief. En de meesten zijn ook heel erg lief en geven haar heel speciale aandacht. Sommige mensen zijn ook wat eenzaam en als Floor dan bij ze komt zitten fleuren ze helemaal op.

Zelfs macho’s smelten.
Ze ging bijvoorbeeld bij een heel stoere, wat hard uitziende man zitten (iemand waar de gemiddelde volwassene met een veilige boog omheen loopt). en begon te ratelen en te kirren. Opeens sloeg ze haar armpje om hem heen en je zag hem ter plekke smelten en zachtaardig worden. Iedereen heeft daar geconstateerd dat Floor heel erg sociaal is en over een hoge dosis humor beschikt.

Zo, als ik nu nóg meer complimenten aan het adres van Floor ga opschrijven wordt het hele verhaal ongeloofwaardig...Ik houd er maar mee op. Je mag dit Ruigoord stukje wel op de site zetten hoor (hint).

Natascha.

Statiefoto van een echte prinses

Je wordt moe van al dat ijs, nietwaar? 

Grootmoeders...ze moesten beter weten... 

Lieve Floor

Volgens mij is het je moeder prima gelukt om nog een aantal foto's van je te maken. Ditmaal digitaal!

Ik vind dat je er prachtig uitziet,
kus,

Opa Mike.

Even uitproberen hoe dit nieuwe programma "Hello-Picasso" werkt 

ROTTERDAM is leuk 

Speels en altijd vrolijk - dat is Floor! 

Fotomodel Floor

Lieve Floortje, je mag wel oppassen. Binnenkort word je, naast de Eifeltoren, het meest gefotografeerde object ter wereld.
Uit Rotterdam (waar je logeert en lekker eet…) komen prachtige badscènes.

 
Gisteren heb ik samen met je moeder een nieuwe digitale camera gekocht die ze vooral op jou wil uitproberen.
(Ze heeft er nu nog een beetje hoofdpijn van de gebruiksaanwijzing)


En Opa Han heeft zelfs een fotovideocamera aangeschaft die ook vooral op jou gericht zal worden. Als ik jou was zou ik het copyright van al die opnames opeisen. Veel andere fotomodellen zijn er aardig mee binnengelopen…

Denk er aan dat ze je niet te veel laten stilstaan!

Kus,
Mike.
 

Uit Rotterdam (waar je logeert en lekker eet…) komen prachtige badscènes. 

Lekker, lekker, lekker.... 

Lieve Floor

Je hebt nu echt een beetje paniek gezaaid onder je volgelingen en dienaren!!!
We kregen een brandbrief van je moeder – ze heeft je door!!!
Nu mogen we je niets meer te eten geven, en dat levert behoorlijk wat problemen op. Renee zit met kilo’s ingredienten voor appeltaarten en chocolademousses in haar maag. Bij mij puilt de ijskast uit van de hectoliters ijs en de ingevroren verse aardbeien. En in Rotterdam zal het beeld wel niet veel anders zijn!

Kijk, een beetje van de voorraad kunnen we kwijt aan Opa Han, aan Meeghie en zelfs aan Cleo etc. – maar de hoeveelheden die jij normaliter verorbert kunnen we er met ons allen de eerste maanden niet doorheendraaien. Had toch een beetje opgepast!!!

Gewoon thuis wat wortelen en radijs eten en dan kun je bij ons....... Maar nee hoor, jij moet zonodig het voederbakje van die roofvogels leegroven!!! Dom, dom, dom! Nou ja, je bent op de hoogte (zie ter herinnering de brief van je moeder hieronder…): alleen nog crackers en winterpenen.
Het leven wordt er niet leuker op!

Sterkte met de volgende maanden – zodra je op normaal gewicht bent gaan we gewoon weer verder…Kwarktaart, paling op toast, moorkoppen en vleessie…het water loopt me door de mond.

Kus,
Mike.


 


Bericht van Natascha:

Lieve M&M

Ik kwam net thuis en ging een beetje opruimen. Wat bleek nu? In elk potje, pannetje, doosje, kastje etc etc lagen stenen. Toen ik op de bank plofte zat ik bovenop een grote steen. Had het monstertje natuurlijk onder de bankdeken verstopt! Puffend deed ik mijn klompen aan om me op mijn platje te begeven, maar hé, er zat een steen in mijn klomp! Zo kan ik nog wel even doorgaan hoor. Dat kind heeft een obsessie met het stoppen van stenen in alles waar ze mogelijkerwijs in passen.

Haar eetobsessie is echter nóg erger. Gister hebben Andor en ik serieus overwogen een kinderpsycholoog (of tenminste een kinderarts) te raadplegen over Floors afwijkende eetgedrag. De druppel die ons tot deze overweging heeft gedreven was het volgende voorval:
Het was een zalige lentedag! Gemoedelijk liepen we door het pittoresque Muiden richting Muiderslot. We zouden de mooie slottuinen gaan bezoeken en een kijkje nemen bij de befaamde Valkenier. Altijd leuk, vogeltjes!

IJs en frites.
De wandeling werd al enigsinds verstoord toen we de ijswinkel passeerden (geloei van Floor) en daarna de friettent (wild gespartel). Maar goed, dat zijn we inmiddels wel gewend. Bij het slot begon ze te zeuren om lollies en ijsjes, en dat terwijl er een prachtig kasteel voor haar ogen opdoemde.

Uil- en valkkuikens
De Valkenier bleek baby vogels te hebben. Dat was natuurlijk een geweldige treffer. Daar zat een donzig, pluizig, zéér aandoenlijk uilskuiken en er waren ook twee valkkuikentjes. Het uilskuiken was zó innemend. Hij had hele grote bange ogen, een kale roze nek, een enorme afrodons op zijn hoofd, een pluisennest op zijn rug, kale X-poten , kale kont (omhoog) en vleugels en een sierlijke toef pluizen op zijn hielen. Floor had even oog voor de piepende beestjes maar haar interesse werd pas echt gewekt toen ze gevoederd werden. Ze kregen kleine bloederige hompjes rauw vlees in hun bekjes geschoven en een mals piepkuikentje. Floors commentaar: 'dat vinde se lekke! heeeeel lekke! lekke vleessie, mmmm'. Toen de kuikens genoeg hadden en terug strompelden naar hun doos gingen we even een kijkje nemen bij moederuil. Een prachtig imposant beest.

Die mogen wel eten!
Na een poosje het beest te hebben gadegeslagen kwamen we tot de ontdekking dat Floor was verdwenen. We riepen maar ze kwam niet. Al gauw bleek echter dat ze weer naar de kuikens was gerend.
'Wat schattig' dachten we 'ze heeft natuurlijk alleen maar oog voor de babietjes!'. Maar niets was minder waar. Floor stoof recht op het bakje rauw vlees en piekuikenjes af en greep er met haar handje in ('lekke vleeeesssie lekke'). Ik kon op een haar na verhinderen dat ze de inhoud in haar mond propte! Nu vraag ik jullie???? Dit is toch niet meer normaal??? Wij vinden het echt niet meer grappig maken ons ernstige zorgen. Ze heeft ofwel een lintworm of een eetstoornis. Misschien probeert ze in het eten een soort rust te vinden.
Ik vraag jullie dan ook allen haar echt geen lekkerijen meer te geven voorlopig (alleen fruit, crackers etc) want zo wordt het probleem alleen maar gevoed (ha ha).

Graag jullie medewerking en mening hierover!

28 februari - weer winter!

Echte sneeuw

Papa heeft vanmorgen jou en alle buurtkinderen verblijd door een gigantische sneeuwpop te fabriceren, echt een joekel. Hij zag er wel een beetje smoezelig uit vanwege alle meegerolde hondendrollen en zijn kromme bruinige winterpeenneus. Maar het was een indrukwekkend aanzicht! Helaas heeft hij niet een lang leven mogen genieten. Eerst hebben de buurtkinderen hem verminkt door zijn neus in een penis te veranderen en daarna is hij jammerlijk weggesmolten. Dit laatste geschiedde op dramatische wijze omdat de kop er plotsklaps afrolde. Je was helemaal van de kaart toen je zag dat 'jouw' pop het leven had gelaten. Je zit nu in de hechtingsfase dus dat kwam hard aan.

Nijn

En nu ik het daar toch over heb moet ik iedereen even vertellen over Floor's liefdevolle zorgzaamheid jegens Nijn. Nijn is het momenteel helemaal. Het is Nijn voor en Nijn na. Nijn steekt met kop en schouders boven haar legioen beesten en poppen uit. Eerst wilde ze Nijn vooral bij zich hebben, maar nu wordt hij tevens tot in de puntjes verzorgd. Ze veegt zijn billen af met billendoekjes (eerst tilt ze teder zijn staart omhoog) waarop hij een luier krijgt tot aan zijn oren. Ze duwt eten in zijn bek en geeft hem te drinken. Zijn neus en snorharen zijn erg plakkerig en bevlekt. En sinds een paar dagen stopt ze hem ook in bed. Dat ging zo: 'Naini' in bed toen!', (ik legde Nijn volgzaam in haar bed), 'oh wacht, Nainie ook deke!' (ik stopte hem in), 'oh nee, Nainie ook dijne dicht!' (ik trok de gordijnen dicht, zuchtend!), 'ohhh neee, Nainie ook moeziekie nu!' ( ik zette de muziekdoos aan). En toen was ze eindelijk tevreden en vond ze dat haar Nijn het goed genoeg had. Je begrijpt dat het heel vermoeiend is om dit ritueel tien keer per dag te herhalen...
Maar goed, Nijn deserves it.

Februari 2004

Lieve Floor!


Was je ooit zo?n lieve meid?..
Nu zit je in de peuterpubertijd!

En dat wil ik even duidelijk hebben vastgelegd zodat je je later kan gaan schamen! Nee hoor, dat hoeft helemaal niet. Volgens de boekjes ben je nog steeds een modelkind (van twee): dwars, onvoorspelbaar, mekkerig, koppig en poeslief tegelijk. Het hoort er allemaal bij, maar je vergt af en toe veel geduld, uithoudingsvermogen en begrip van ons.

Je moodswings kunnen heel intens zijn. Van het ene op het andere moment verander je van een kraaiende peuter in een briesende traanbal. Wij weten dan echt niet wat we mee maken, maar ook jij kijkt na zo?n aanval vaak verward en ontdaan (en beschaamd op z?n tijd, gelukkig).

Gistermiddag heb je werkelijk mijn limiet overschreden. Om de vijf seconden was het ?wil dit!?, ?wil dat?, ?wil nu!?, ?wil, wil, wil, wil, wil, wihil? en ?nee, nee, nee, nee, nee, neehee?. Om gek van te worden! Maar ik kreeg er ook de slappe lach van. En natuurlijk ging ik je een beetje pesten door telkens ?wil, wil, nee, nee? terug te roepen hetgeen je niet kon waarderen. Met als resultaat een gepikeerde peuter.

Winkelen is niet meer zoals het was.
?Vroeger? zat braaf en geduldig in je wagen en gaf ik je hoogstens eens een koekje om je stil te houden. Maar nu is winkelen met jou nauwelijks meer mogelijk. Je breekt de hele tent af als je de kans krijgt en krijst de boel bij elkaar als ik dat probeer te verhinderen. Bovendien poog je steeds te ontsnappen uit winkels, heel onverantwoordelijk.

Ik gesp je extra goed vast maar dat biedt meestal geen uitkomst. Bij het zien van koek en snoep wurm je je gewoon los, jumpt de wagen uit en valt het lekkernij resoluut aan. Als ik je probeer te grijpen ren je heel hard weg, de zak openrukkend, en propt snel het snoep in je mond. Zo heb ik tegen wil en dank al menig vies chemisch snoepgoed moeten afrekenen. Na zo?n snoepaanval ben je door alle suikers n?g opstandiger. We hebben dan ook besloten je minder zoetigheid te geven.

Maar het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel!
Je bent ook een hele lieve meid. En grappig en aandoenlijk.
Je eigen willetje maakt je meer tot een persoon en dat is erg leuk om te zien. Laatst zei ik ?Pori? tegen je waarop je heel verontwaardigd terugzei: ?nee ik heet geen Powie, ook geen meissie, heet Floortje!?. Dat vond ik fenomenaal, fantastisch gewoon. Dat je over zulke zaken nadenkt en het op jou manier wil.


Af en toe heb je momenten waarop je weer een baby wilt zijn en zoek je naar bescherming en warmte.
Dan kruip je helemaal bij me weg en mag ik je volop knuffelen. Kennelijk heb je dan even genoeg van het ontdekken van de wereld en je eigen wil en zoek je de vertrouwde symbiose weer op. Ik vind het heerlijk wanneer je zo doet en word er altijd een beetje emotioneel van. Je wordt al zo groot maar bent tegelijkertijd ook nog steeds zo klein.

Gister heb ik samen met jou je derde paar schoentjes gekocht:
?All Stars? met grote bloemen er op, maatje 25.
Ik had al een poosje het vermoeden dat je andere schoentjes te klein waren. Je zei namelijk steeds dat je lopen niet meer leuk vond. Maar als ik je voetje op de onderkant van je schoentje legde leek de schoen heel ruim te passen. In de schoenenwinkel, na de voetmeting, bleek echter meteen dat je schoentjes te klein waren! Volgens de verkoopster was mijn meetmethode heel ineffectief, het hieltje zit namelijk nooit helemaal achterin de schoen (stomme mama). Arme meid! Je hebt waarschijnlijk wekenlang beurse tenen gehad.

Je spraakvermogen is met sprongen vooruit gegaan.
Je maakt af en toe complete zinnen van zo?n vier ? vijf woorden. Heel knap voor een peuter van jou leeftijd. Je krijgt van iedereen complimenten. Ik hoor constant ?wat praat ze goed, en dat voor haar leeftijd!?. Ik ben dan natuurlijk apetrots en trek nog wat meer woordjes uit je om te showen hoe knap je bent.

Laatst zei je toen papa wegreed: ?zo, even papa uitzwaaien? en daarna ?nu even aankleden?. Gisteravond zei ik dat je naar bed moest waarop je zei: ?echt niet?. Ik stond versteld! Volgens papa had je dat op de cr?che geleerd.

Je kent al heel veel dieren bij naam (en doet ook de dierengeluiden na). Je imitatie van een varken is heel amusant, namelijk: ?ggguuuuhhh, ggghhuuuhh; (dit samen met heftige buikbewegingen). Je woordenkennis van etenswaar is het grootst. Met name lekkernijen weet je feilloos te benoemen.

En dat brengt me bij je obsessie voor eten.
Die is zeker niet minder geworden. Je bent wel een stuk kieskeuriger. Maar als je iets lekker vindt moet je het hebben. Je klimt op krukken, ontwricht kastjes, rukt zakken open etc. om bij je lekkernij te komen. Vorige week heb je zelfs een kiwi met schil en al verorberd. Bij oma Renee en opa Han pik je steeds dadels uit een glazen pot. Voor we het beseffen heb je er vaak alweer een stuk of wat in je mond.

Vaak hoop je ook dat je dingen kan eten. Zo beet je eens verwachtingsvol in een krulspeld en lik je aan plaatjes van ijsjes. Gister viel je nota bene een stuk straatkrijt aan. We liepen langs de speeltuin waar kinderen met straatkrijt in de weer waren. Plotseling rende je naar de krijten, pakte een roze op een hapte toe. De kinderen keken verbijsterd! Op zulke momenten houd ik heel veel van je.

Peuterpubertijd of niet, je bent gewoon een geweldige meid!!

Floor

Natuurlijk komen we op je verjaardag.
Aan de foto's kun je zien dat je je zorgen maakt, maar dat hoeft echt niet!!!
Wij zijn er zaterdag.

We houden van je,

Mike en Mary

Oktober 2003,


Een vervolgbericht van Natascha.



Lieve Floortje,

Het is de hoogste tijd om weer het een en ander over je op papier te zetten.

De afgelopen maanden ben je getransformeerd van baby tot heuse peuter,
een klein dametje met semi-lang donkerblond haar en grote reebruine ogen. Je dribbelt gestaag het huis door en rukt alles uit de kastjes en laatjes, en niet te vergeten van het aanrecht af! We zijn vaak verbaasd over hetgeen je nu weer in je handjes hebt en realiseren ons dan beschaamd dat je weer bent gegroeid zonder dat wij het door hadden.

Peuters van jou leeftijd zouden de beste zakkenrollers en winkeldieven kunnen zijn.
Het is werkelijk ongelofelijk hoe snel en behendig jij dingen uit mijn tas weet te ontfrutselen en hoe je binnen no time plankjes en laatjes weet leeg te strippen. De inhoud vinden we, als we geluk hebben, terug in je eigen zakken of op je speciale verstopplekjes: tussen de bank, onder het ladekastje en in de melkketel.

Als we boodschappen met je doen moet je vastgeclipt in je wagen zitten want anders ontregel je alle schappen en breek je uit. De laatste keer dat ik je vrij liet rondscharrelen heb je blikken kattenvoer door de hele supermarkt verspreid (onder luidkeelse kreten: ‘poess’, ‘poessssie’). Daarna nam je de benen. Je schoot als een vuurpijl weg en verdween achter de toonbank van de vleesafdeling (‘vleeesssiee!!’). Bij de kassa snelde je richting de uitgang en kwam bijna klem tussen de schuifdeuren. Toen was voor mij de maat vol!

Alleen tijdens onze vakantie in Frankrijk heb ik je nog een kans gegeven maar ook dat was ook een succes. Papa was even naar een andere afdeling gelopen en dat vond je erg verontrustend. Een kwartier lang heb je op de toppen van je longen ‘paaaapppaaaa!’ geschreeuwd. Papa zei later dat hij, en zo’n 200, Fransen je door de hele megamarkt hoorde galmen.

Die vakantie in Frankrijk was overigens een groot succes.
Een maand zijn we op stap geweest met onze transporterbus. Papa had er speciaal voor jou een bedje in getimmerd met opstaand plankje als zijwand en gordijntje. Je vond het geweldig om tussen ons in de zitten tijdens het rijden. En gereden hebben we! Zo’n 4.500 kilometer. Meestal vertrokken als jij je slaapje deed (rond 11 uur) en dan konden we met gemak 3 ? vier uurtjes doorrijden.
Je vond het heerlijk om naar buiten te kijken. In de bergen riep je ‘bergg!’, als we onder een tunnel reden was het ‘tuuunnnneeee!’ en bij een kustroute ‘seeeeee!’.

Tijdens die vakantie heb je een aantal obsessies opgelopen. Namelijk die voor ijsjes (‘ais’), glijbanen (‘baan’) en wipkippen (‘plipplip’). We kwamen heel wat speeltuinen tegen, vooral bij tankstations en wegrestaurants, en elke keer was het ?f stoppen ?f een compleet drama. Dat gold ook voor ijsjes. Je hoefde maar iemand met een ijsje te zien, of een snackbar, en je zette het op een brullen. Het gekke was dat als je eindelijk aan je felbegeerde ijsje lebberde je vaak alleen nog maar gefrustreerder werd. Het ijsje was te koud, droop over je hele hand en je was doodsbang dat wij ook een hapje wilde. Uiteindelijk besloten we je geen ijsjes meer te geven omdat je er steeds zo giftig van werd.

Toen we na een maand eindelijk weer onze straat inreden riep je opgewonden: ‘thuis!’. Ook wees je blij naar het huis van Bep en riep haar naam keer op keer. Een paar dagen later herhaalde dit blije herkenningstafereel zich bij de crèche. Je vond het heerlijk daar weer te zijn en iedereen te zien. Vooral Bas (‘Bassss’) had het die dag zwaar te verduren. Hij kon jou maar niet van zich afschudden. We vonden het werkelijk ongelofelijk dat je je eigen omgeving in één klap herkende. Je bent een erg slimme peuter.


26 november 2003

Inmiddels is het herfst, en dus nat en koud.
Uiteraard ben je verkouden en je hebt moeite om zo veel binnen te zitten. Dat zet je aan tot het schoppen van enkele relletjes per dag. Nou ja, laat ik je niet sparen (die verkoudheid is al bijna over), je bent gewoon volledig in de peuterpubertijd beland. Je gedraagt je heel cliché: zegt constant nee, doet alles wat verboden is, pakt dingen van ons af en rent er mee weg en als je je zin niet krijgt ga je flappen als een vis op het droge en eindig je in een Sidonia pose.

Je doet dus hele stoute dingen, zoals papa’s sleutels in de WC keilen, limonade op de muur en tafels smeren, schuurmiddel in je haar masseren, de wasmachine leegtrekken etc etc. Ook zeur je de ganse dag om koekjes en lollies. Als ik dan stellig ‘nee’ zeg werp je je (zoals ik al zei) plat op de grond en bonk je al flappend met je vuistjes op de vloer onder luid nepgemekker.

Een ander stout trekje is dat je dingen afpakt. Als ik dan het terug wil pakken ren je snel weg terwijl je me aankijkt met fonkelende oogjes. Erg lastig, maar ook wel grappig. Waar we echt niet meer om kunnen lachen is dat je nog immer je eten op de grond gooit. Zo houd je bijvoorbeeld een stuk aardappel even in de lucht waarna je het doelmatig naast je stoel laat vallen. Ook sperziebonen bungelen ettelijke seconden in de hoogte om met een plofje naast de aardappel te belanden. Floor, ik zeg het nog een keer: ‘het is gewoon niet meer grappig!’. Genoeg over de terrible two. We hebben besloten er niet al teveel aandacht aan te besteden. Het hoort er gewoon bij en gaat ook weer gewoon over……

Je hebt een stevige liefde ontwikkeld voor je knuffeldieren/poppen.
Waren eerst alleen Poes en Nijn favoriet, nu het zijn Poes, Nijn, andere Poes, andere Nijn, Popje, Muis en Beertje die constant moeten worden meegezeuld. Het is een amusant gezicht hoe je met al die beesten en poppen in je armpjes geklemd rond waggelt. Helaas valt er vaak een beest of pop op de grond waardoor je moet bukken, zodat er wéér een beest of pop ontglipt, een drama als gevolg! Het gekke is dat je soms juist met opzet je beesten en poppen uit bed smijt. Dan hoor ik beneden harde bonken.

Boekjes lezen vind je nog steeds enig.
Je kan bijna al de plaatjes benoemen. Laatst lazen we een boekje met afbeeldingen van etenswaren. Toen een ijsje verscheen dook je er bovenop en ging je eraan likken. Ik zei dat het geen echt ijsje was, maar je wilde er niet aan en hapte nog een keer hoopvol aan het plaatje. Op zulke momenten kan ik je zelf wel opeten!

Zindelijk ben je nog niet.
En dat is maar goed ook want ik zou die dikke luierkont erg missen. Van mij mag je er nog wel een paar maandjes over doen. Je bent wel erg bezig met het verschijnsel poepen en plassen en vertelt ons keurig wanneer je een poep hebt gedaan (‘poeppie daan’). Maar even van de voren waarschuwen bij aandrang, zodat we een potje onder je billen kunnen planten, doe je dus nog niet. Eén keer heb je een drol op het potje gedraaid, maar dat was toeval. Je liep al de hele ochtend in je blote billen met het potje te zeulen. Steeds als je erop ging zitten zeiden wij: ‘kom Floor, doe eens een poep’. Dan ging je persen en waarachtig produceerde je een drol van formaat. Daarna zette je Poes en Nijn op het potje (die er helemaal in verdween waardoor alleen zijn oren nog uitstaken) en zei: ‘Nijn en Poes ook poepppe’. We gingen er vanuit dat je het principe van drollen draaien op je potje nu wel doorhad, maar de volgende dag was je het voorval alweer vergeten en poepte je routineus in je luier.

Je voert met genoegen opdrachten uit.
Als we bijvoorbeeld zeggen: ‘Floor gooi dit maar in de prullenbak’, ‘pak je schoentjes’, ‘doe je jasje aan’, ‘pak de TV gids even’, ‘pak de afstandsbediening’’, ‘loop maar naar boven’ etc etc, dan doe je dat meteen. In dat opzicht ben je heel braaf.

Je bent nog steeds gek op dansen.
Het liefst dans je op meneer de Uil (‘meeer uiwwwl’) en Nijntje. Je danstechniek is niets veranderd. Nog steeds draai je voornamelijk rondjes en klap je af en toe in je handjes. Als je heel enthousiast bent maak je springbewegingen waarbij je voetjes op de grond blijven. Laatst zijn we weer met je op een kinderfeest geweest in Ruigoord. Je was nog niet binnen of je begon al rondjes te draaien. Kiran en ‘tante’ Christine met haar nichtje Anouk waren daar ook. Als je wilt mag je op ballet!

Je woordenschat is fenomenaal uitgebreid.
Je begrijpt bijna alles en je zegt elke dag nieuwe woorden. Bovendien maak je steeds moeilijkere zinsconstructies. Hier volgt een greep uit je kunnen:

 Dieren: paaid, ottie (hond), woef, viss, blubb, koe, boe, sjaap, meee, tip (kip), tokk, aan (haan), kukkuku, leeuw, poesss, mouw, eit (geit), duif, roekoek, uiwwl, muis, piep, Ripskskie (Rimskie de poes van Oma Renee en opa Han)
 Familie: opa Noko, oma nijena, opa Maikie, oma Nee, opa Ann, Pepke, Bakje, Japster…….
 Lichaamsdelen: je weet elk lichaamsdeel te benoemen. Je navel (napal) heeft de voorkeur.
 Etenswaar: in die categorie blink je uit! Vooral kooekkie, taait, lollie, ais, kidderkoekkie, pinnekais, hone-ing, vleeessie, sieneappel, zijn veelgenoemd.
 Overige leuke uitspraken: mamma tuss (=kus, waarop je me met stijve, scheve lipjes, zoals een kameel doet, een kusje geeft), mama uie (=huilen), emo, grote nijn! (=kangeroo), grote broem broem (=tractor), Chrisiie misse (ik mis Christine, Je bent helemaal idolaat van mijn vriendin Christine).
 Ohhh: als we haar iets uitleggen, bv: ‘nee Floor dit is geen poes maar een konijn’, dan zegt ze ‘nain ohhh’. Soms zegt ze ook gewoon ‘ooh’ als we haar uitleggen wat iets is of hoe iets werkt.
 Zinsstructuur:
deze’(vooral ‘deze ook’ zeg je vaak),
ook (bv: ‘mama ook poeppe’ of ‘papa ook slape’),
grote, kleine, dikke
doen (‘mama doen, als iets niet lukt)’,
beetje (‘beetje appsap’ beetje zeg je vaak als je doordramt)
even (‘eve sitte’, even dit doen, even dat doen etc),
nee (als je iets niet wilt zeg je nee en herhaal je wat we je voegen dus: ‘nee bed gaan’),
ja (als je iets wél wilt herhaal je wat we je vroegen en eindig je met ja! Dus: ‘buiten toe ja!’)
niet (gister riep je zowaar: ‘papa is er niet!’, toen we thuiskwamen en hij er inderdaad niet was)
nou ‘mamma nou?’ betekent: ‘wat doet mamma nou?, ‘poes nou?’ betekent: ‘waar is de poes nou?’ ‘Nou’ zeg je altijd als iets of iemand iets raars doet of als je iets kwijt bent.

 Als we vragen waar iets is en je kan het niet vinden dan houd je je handjes in de lucht en trek je een vragend gezicht.
 Je legt ook steeds meer verbanden, bijvoorbeeld, toen ik zei: ’oma Renee is lief he?’, zei jij meteen ‘opa Maikie ook lief’. En toen oma Renee zei dat Floortje een dikke buik heeft, zei Floortje daarop: ‘opa Ann ook dikke buik’. Daar hebben we kostelijk om gelachen.
 Vanmorgen vroeg ik aan Andor of hij mijn sokken had gezien. Jij zei meteen: ‘mamma sokke nou? Mamma kouwe voete’.
 Je hebt veel meer door dan we denken en je komt ook vaak terug op zaken. Wanneer je een gesprek hebt opgepikt (bv over dat we straks naar oma gaan) dan blijf je erop hameren dat dat ook echt gebeurt.

Nou meid, dat was het weer even.
Ik ga nu snel beneden een kijkje nemen want zo te horen zet je de boel weer op stelten en drijf je je vader tot het uiterste. Heel kort? Je wilt naar je vriendje Kika toe en wel NU (‘Kikkkkkaaaa toe’!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’). En omdat je eerst je jas aan moet verlies je je geduld en haal je briesend de keukenkastjes leeg (om kennelijk maar iets te doen te hebben). Maar zo te horen is je woedeaanval weer geweken. Ik hoor je kirren: ‘eerst jas aan??, ooohhh. Kika toe nu jaaaaaa’. En daar gaan jullie!

Hallo lieve Floor

Ik ben blij dat je weer heelhuids terug bent gekomen van je vakantie in Frankrijk. Aan de foto,s te zien heb je het prima naar je zin gehad. Bedankt ook voor de mooie tekening die je voor me gemaakt hebt - artistiek, een vroege Picasso lijkt het wel.

Ik hoop dat je weer een beetje kunt wennen aan de kou in Nederland. Maar dat heeft ook voordelen; het betekent dat Sinterklaas snel dichterbij komt. Wie weet kan hij zelfs Wormerveer vinden...

Kusjes en 'ooievaar'
Opa Mike.

Floor op vakantie

Dankzij de inspanningen van Will en Jan is Schoorl nog altijd een familievakantieplaats. Al vanaf ruim voor de oorlog zijn de diverse generaties daar met zand, zee en zon vertrouwd gemaakt. Ook Floor vindt het er heerlijk!
En zoals jullie kunnen zien (klik voor foto's) is de Rotterdamse opa ook behoorlijk aan het doorfreaken op digitaal cameragebied (en op z'n kleindochter). De foto’s geven een zeer goede impressie van de hoeveelheid genot die Floortje put uit een weekendje Schoorl.
Ze is dit keer nog meer uit haar dak gegaan......Ze heeft een poppenkastvoorstelling gegeven voor de andere kampeerterreinkindjes Ze maakte voornamelijk die gekke underbite bewegingen met haar kaakje waardoor ze caviatandjes kreeg. De kinderen lagen helemaal in een deuk en deden haar meteen na. Kun je je indenken hoe vreselijk dat er uit zag! Tien kinderen met klapperende onderkaken.

Verder brak ze constant uit en maakte ze haar vaste rondje langs de huisjes. Iedereen ging dan zwaaien (voor de tigste keer op een dag) en ze kreeg alle aandacht. Ze heeft ook een paar oudere vriendinnetjes gemaakt. Het begint me steeds meer op te vallen dat kindjes vanaf een jaar of zeven Floor een enig speeltje vinden (een levensgrote pop) en heftig met haar rondsjouwen. Floortje kraait dan van genot.

Wat ook duidelijk begint te worden is dat Floor absoluut niet verlegen of angstig is. Ze stormt op iedereen af, met name als er eten of speelgoed in het spel is, en maakt meestal meteen vrienden (en soms een schaarse vijand zoals een jongetje van een jaar of vier die het niet kon waarderen dat Floor met haar blote kont in zijn vers gegraven poeletje ging zitten).

Vreetvarkentje
Er is één ding waar ik me echter steeds meer voor geneer en dat is het bedelgedrag van Floor. Als we bijvoorbeeld op het strand zijn gaat ze direct alle etensbronnen af en blijft net zo lang staan en (als een geslagen hond) kijken tot ze het eten krijgt. Gister heeft ze TIEN frieten van een familie weten los te peuteren. Elke keer als ze een friet kreeg keek ze zelfingenomen met een valse smile achterom en plantte haar tandjes er ferm in.

Laatst op Ruigoord heeft ze op deze manier ook al twee ijsjes tegelijk weten te bemachtigen. Een gele en een groene. Ze kon ze niet eens snel genoeg oplikken zodat de plakkerige drab over haar armpjes droop, en dat terwijl ze als een likkebaardende kat (die net een vette muis heeft gevangen) keek. Vooral voor dat laatste schaamde ik me. Dat triomfantelijke! En wee gebeente als we haar verwijderen van haar prooi. Dan breekt de hel los in de vorm van een gillende, krijsende, spartelende en vuurspuwende peuter. We moeten haar spoedig manieren gaan leren want dit gaat natuurlijk helemaal de verkeerde kant op.

Maar verder valt het erg mee...
Want ik wil niet een verkeerd beeld scheppen hoor. In het algemeen is Floor echt een heel zonnige en tedere peuter. En ze heeft duidelijk humor. De positieve eigenschappen overheersen nog altijd en die mindere kantjes horen overigens ook gewoon bij haar leeftijd (geen kwaad woord over mijn bloedje).
We hebben trouwens heel gezellig gegeten met Nico, Zena en Fem in de tuin van een restaurant in Schoorl. Ook daar heeft Floor weer een zwaai- en aandachttrekkerijparade gehouden hetgeen resulteerde in een warm afscheid van alle vertederde gasten.

Een warm afscheid kregen we ook van de mensen van het kampeerterrein. Ik werd er helemaal emo van. Het is toch bijzonder dat ik daar grote delen van mijn jeugd met veel plezier heb doorgebracht en dat Floor daar nu ook van mag genieten. Er zijn daar zelfs nog een aantal oudjes die mij nog kende als peuter. Die vinden het enig om Floor te zien rondrennen. Als ik daar komt voel ik een warme vriendelijke deken over me heen vallen en als ik weer weg ga moet ik altijd even slikken. Ik hoop dat Doek en Tini het nog een paar jaar uithouden zodat ook Floor er mooie herinneringen aan zal hebben.

Natascha
4 augustus 2003

En PS: ik heb om de opa's een plezier te doen vast een tweedehands baby-laptop gekocht voor Floor. Ze vindt het een fantastisch speeltje.

Floor gaat op alternatief.

We waren vandaag voor het eerst met Floor in Ruigoord (en met Gigi en Cindy en Chris). Dat was echt heel leuk, zo'n relaxte sfeer voor Floor! Ze liep met haar luierkont bij iedereen te leuren en bedelen en kwam dus met een kogelronde buik en een mand vol speelgoed (er was een rommelmarktje) thuis.

Rothonden
Het enige minpunt was dat ze steeds door een garde puppies werd besprongen en afgelikt. Dat vond ze echt verschrikkelijk, de tranen spoten uit haar ogen en haar hoofd was helemaal rood. Het stikte daar sowieso van de loslopende honden dus Floor dook daarna steeds angstig weg of wierp zich krijsend op de grond als er weer zo'n kwijlend loeder naderde.

Groupie
In de kerk speelde een country band waarop Floor (als enige fan) heftig voortbewoog. Ze liep nette rondjes, klapte in haar handjes en gooide haar armpjes om de paar seconden in de lucht. Dat was een heel aandoenlijk gezicht. Na een tijdje had Floor meer publiek dan de band.

Moe maar zeker voldaan
Verder is ze de hele middag rondgedragen door Cheetah (een kindje dat bij Chris in de klas heeft gezeten). Cheetah was extreem lief en teder voor Floor en paste heel goed op.
Toen we weggingen moest Floor huilen, zo jammer vond ze het. Ze had echter het kinderzitje nog niet geraakt of ze lag in coma . Ze was zo verschrikkelijk uitgeput door het hele Ruigoord gebeuren dat ze thuis nauwelijks meer kon eten. Ze kon alleen nog maar witjes loensen. Met andere woorden: die middag was een groot succes!

Natascha

EINDELIJK MOOI ZOMERWEER

Hoi allemaal!
Floor heeft het strand in volle glorie aangedaan. En daarmee is een nieuw hoofdstuk in haar ontwikkeling begonnen: WATER, NAAKTLOPEN en ZAND. Drie dagen achter elkaar heeft ze er van mogen genieten. De eerste dag waren we op het strand van Castricum. Nadat we haar luier en romper hadden afgepeld is ze meer vallend dan lopend richting branding gestrompeld. Uiteindelijk heeft ze de laatste meters op handen en voeten afgelegd en haar billen in de branding gevleid. En daar wilde ze dan ook niet meer uitkomen.

Koppie onder
Telkens kroop ze verder de zee in, zo aangetrokken voelde ze zich tot het kolkende water. Dat was natuurlijk best een beetje eng. Ze is een paar keer koppie onder gegaan en proestte het uit. Toch stortte ze zich daarna weer in volle overgave in het water. Om het kwartier MOEST ze van ons uit het water om onderkoelingsverschijnselen te voorkomen (haar lippen werden blauw en haar billen paars). Dat was een moeilijke taak want ze verzette zich met hand en (letterlijk) tand en heeft me behoorlijk gebeten. Bij onze ligplek is ze als een strijkplank in het zand gaan liggen waarop ze direct in een zandmonster veranderde. Dat was een heel grappig gezicht, vooral toen ze daarna weer ging lopen.

Overal Sahara
Het zand zat echt overal. Zelfs in haar oren en billen. Het probleem was dat ze steeds naar de zee bleef wijzen en smekend 'die die' riep. Als we niet tijdig reageerde en haar opnieuw de branding in droegen liep ze er zelf heen. Onderweg pikte ze hier en daar een schepje of emmertje van andere kinderen mee. Ze had daarover een paar keer ruzie met een peuter die zei 'ga weg stomme baby'. Maar daar trok Floor zich niets van aan. Ze maakt nog geen onderscheid tussen bezittingen.

Muiderberg
De volgende twee dagen zijn we op het buurtstrand van Muiderberg geweest. Een ideaal strand! Floor, inmiddels een ervaren strandganger, waggelde vlot het water in. Dat ziet er erg aandoenlijk uit trouwens. Haar billen en dijen vertonen nog steeds sporen van cellulitis en onder haar linkerbil zitten twee Michelin plooien. Haar dijen zijn overigens ook erg gespierd. Op dit strand waren de peuters een stuk vriendelijker. Ze mocht van iedereen schepjes en emmertjes (en gieters en vormpjes en harkjes) 'gebruiken'. Ook kreeg ze van een moeder wat aardbijen nadat ze zich er uiteraard eerst op had gestort en 'aaah aaah aaah' had geroepen.

Ze pikken alles van haar
Omdat Floor nog zo klein en aandoenlijk is komt ze overal mee weg. Drie peuters hadden een poeltje gegraven bij het water en daar ging Floor natuurlijk direct in zitten. Gelukkig vonden de peuters dat geen probleem en lieten ze haar vrolijk spelen. De dijken moesten wel steeds worden versterkt omdat Floor er met haar handen op sloeg. Floor vertoonde steeds grappige kunstjes waarom de peuters hard moesten lachen. Eerst gooide ze modderklonten en zeewier op haar hoofd, wat ze ook nog eens lekker ging insmeren. Daarna ging ze het IJsselmeerwater uit een emmertje drinken.

Floor is een strandpoes
Vanzelfsprekend heeft Floor elke dag mogen meegenieten van een Cornetto Classic. Ze vindt roomijs ongekend lekker. Haar gezicht was helemaal wit en plakkerig. Om een lang verhaal kort te maken: het strand was een aaneenschakeling van successen. Dat gaan we zeker snel nog eens doen. We zijn echter wel een beetje verbrand, dus dat moet eerst wegtrekken.

Groetjes Natascha

Open brief over Floor


DRUK, DRUK, DRUK…

De tijdgeest van de 21e eeuw is duidelijk. Druk, druk, druk, haast en bijna geen tijd om te schrijven…

Zelfs Floor heeft er moeite mee. Het wordt tijd dat we voor haar ook een agenda, mobieltje en emailadres aanschaffen.
Ondanks de drukte gaat bij ons alles goed. Andor en ik hebben het de laatste tijd erg gezellig. En Floor is en blijft een heerlijke meid. Ze is zo verschrikkelijk lief en grappig (en stout!). Wel is ze is nog steeds een ziekelijke veelvraat. Gister heeft ze een half wasco krijtje opgegeten. Haar mond was helemaal blauw en de wascoprut zat aan haar voortanden geplakt. Verder mekkert ze je helemaal suf als je iets eetbaars in handen hebt. Dan gaat ze parmant voor je staan en wijst met een puntig vingertje naar het voedingsstuk: 'dhieh, thuuieh'. Als ze niet snel genoeg een stukje krijgt spert ze haar mond wijd open en roept ze 'ahh ahhh ahhh', als een soort aapje. We worden er helemaal gek van. Vaak smokkelen we stukken taart of toostjes naar binnen en verstoppen het onder een kussen zodat Floor het niet opmerkt. Helaas heeft ze het negen van de tien keer meteen door. Dan laat ze haar speelgoed vallen en kruipt als een speurhond naar de verstopplek. Het gekke is dat ze helemaal niet meer dik is (ze begint zelfs lang en slank te worden). Naar mijn weten was ik vroeger een veel bollere peuter en at ik praktisch niets. Van mij heeft ze het dus niet.

Voedselfreak
Wat we heel schattig vinden is haar verlekkerde gesmak voordat ze een hapje eten krijgt. En na een slokje drinken zegt ze vaak heel overdreven 'ahhhhhh' (met mond wijdopen). Ze kan inmiddels met een vork of lepel eten. Dat doet ze heel geconcentreerd en uiterst succesvol. Ze heeft nu al haar tanden en een paar kiezen. Tandenpoetsen is daarom verplicht hetgeen elke avond tot drama’s leidt. Ze HAAT het en verzet zich met man en macht tegen het ritueel. Ze trapt, slaat, strijkplankt, gilt en blèrt, kortom ze stribbelt behoorlijk tegen. Ik snap niet waarom ze over zoiets onschuldigs zo moeilijk doet. Hopelijk zet ze zich er spoedig overheen en wordt ze wat redelijker.

Vriendje
Floor heeft trouwens een vriend op de crèche. Hij heet Bas en is even oud. Bas en Floor hebben een innige haatliefde relatie. Het ene moment staan ze samen te wiegen met hun luierkonten, het andere moment is het ruzie. Dan gaat Floor bijvoorbeeld op Bas zitten, waarop Bas haar weg duwt, waarna Floor hem op zijn hoofd slaat etc etc . Je kent het wel. Het is heel aandoenlijk.
Floor heeft nu een zandbak in de tuin. Een rode plastic schelp met deksel (van buurvrouw Bep gekregen). Ze speelt er praktisch elke dag in, zo geweldig vindt ze het. Voor ons is het afzien sinds we dat ding hebben. Overal ligt zand: in de hele tuin, in al haar kleren (en zakjes), haar schoenen, onze schoenen, de keuken, de wasmand, de kamer, de gang, de trap, de gang boven, haar kamer, onze kamer, ons bed, haar bed, de commode (het meest! want daar gaat haar broek uit). Bovendien vinden we nog hoopjes zand in Floor's haren, neusje, oren, rompert, sokjes en tot slot een bak in haar luier. Dat van die luier is wel zielig. Soms loopt ze er iets te lang mee rond en heeft ze schuurplekjes op haar billen. Maar goed, we hadden dus 25 kilo zand gekocht. Maar het grootste gedeelte heeft ze uit haar zandbak
geschept dus dat wordt aanslepen geblazen.

Vaderbinding
Ze heeft nog steeds de papa obsessie. laatst in de auto (op weg naar haar 2e gehoortest) stopten er twee motoragenten naast ons. Floor werd helemaal wild. Eerst riep ze: 'broooeemm broooeemm', toen ging ze zwaaien en bonken tegen de ruit en daarna gilde ze luidkeels: 'PAAAPAAA'. De agenten keken vertederd opzij. Feit is dat ze tegenwoordig naar alle lange mannen met donker haar en alle motoren en brommers 'papa' roept.
De gehoortest ging deze keer trouwens uitmuntend. Floor reageerde kwiek op alle geluiden. Ze draaide zich telkens zó ver om naar achteren dat ze bijna van haar krukje viel. Ze is met vlag en wimpel geslaagd.

Sterke teksten
Haar woordenschat is nog niet zo uitgebreid, alhoewel we wel het idee hebben dat ze heel veel verstaat. Ze kan zeggen: 'mama', 'papa', 'nanan' (=eten), 'brrrrmmm' (= auto, dit zegt ze wanneer ze onze auto ziet) en 'die' (gepaard met gewijs). Verder kan ze kus- en poezenlokgeluiden maken. Bij het laatste tuit ze haar lippen, strekt ze haar armpje richting de poes en houdt haar vingers tegen elkaar. Soms lokt ze zo ook een hond, een vogel of ons.
Als ze een dierenplaatje in een boekje ziet doet ze het ook. We gaan nog steeds elke dag even op poezenjacht. Poes Harrie van de buren komt meestal wel even te voorschijn en laat zich gemoedelijk aaien (of slaan) door Floor.

Literair talent
Boekjes lezen is haar grootste hobby. Dat vindt ze nog leuker dan Sesamstraat kijken. Als ik zeg: 'Floor ga je boekjes maar halen', dan stuift ze naar haar boekjes en zeult er minimaal twee mee terug. Vervolgens geeft ze mij er een aan, nestelt ze zich op mijn schoot met de duim in haar mond en zegt ze: 'dieee' (wijst naar boekje). Ik zit met gemak een half uur boekje voor boekje met haar door te nemen. Sommige boekjes kent ze inmiddels zo goed dat ze op commando de bloem ('blooeehh'), spin of auto ('brrrrmmm') aanwijst.


Sport
Ballen zijn ook een interesse. Bij de kreet: 'Pak' of 'zoek de bal' komt ze direct in actie. Ze kan haar ballen heel goed en ver gooien, meestal richting ons. Overgooien doen we dus heel vaak. Als Floor een cremetube vindt tipt ze de bovenkant met haar vinger aan en smeert ze de denkbeeldige inhoud over haar gezicht en haren. Haren borstelen (met haar babyborstel) doet ze ook graag.

Contact
Een laatste punt van interesse is de telefoon. Als we even niet opletten zit ze op de toetsen te drukken en houdt ze de hoorn tegen haar hoofd. Soms brabbelt ze wat terwijl ze heel ernstig kijkt. We hebben op een rommelmarkt daarom een rode neptelefoon gekocht. Als ik 'tring tring' roep haalt ze hem meteen en drukt hem tegen haar oor.
Maar voor ik het helemaal vergeet, het belangrijkste nieuws is dat Floor LOOPT! Rede dat ik daar niet meteen mee kwam is dat we er al een beetje aan gewend zijn. Sinds een maand zet ze voorzichtig wat pasjes. Eerst af en toe, nu steeds vaker. Ze loopt heel voorzichtig, langzaam, wankel en houterig als een robot. Tijdens het lopen zuigt ze altijd op haar duim en kijkt ze erg serieus. Als ze eenmaal bij mij (of Andor) is aanbeland plopt de duim eruit, werpt ze zich tegen me aan en kijkt ze heel voldaan. De eerste keer dat ik haar zag lopen schoot ik helemaal vol van ontroering. De tijd gaat zo snel en Floor wordt zo groot. Soms willen we de tijd stop zetten omdat ze in zo'n leuke fase zit. Maar de volgende fase is altijd weer net zo bijzonder.

Alleen de pubertijd, daar zien we erg tegen op. Gelukkig duurt dat nog even...........

Liefs aan iedereen en een kus van Natas

Lieve Floor! (7 februari 2003)

Na een grote rustpauze volgt hier weer een verslag van hoe je je de afgelopen maanden hebt gedragen en wat er allemaal is gebeurd. En dat is nogal wat. Door gebrek aan tijd en energie heb ik het schrijven steeds uitgesteld maar nu moet het er echt weer eens van komen. Ik realiseer me dat als ik gebeurtenissen niet binnen afzienbare tijd opschrijf, ze langzaam, maar toch sneller dan je denkt, vervagen.
Om enig overzicht aan te brengen schrijf ik de gebeurtenissen maar per thema op:

Zieke vader
Half november werd je vader opeens heel erg ziek. Hij dag al langere tijd last van zijn buik maar nu was het echt niet meer te doen. Na onderzoek bleek dat hij een kwaadaardig gezwel in zijn darm had. Hij moest vrijwel meteen worden geopereerd en een week in het ziekenhuis liggen. Natuurlijk was ik helemaal in rep en roer.
Toen hij op een nacht met de ambulance werd afgevoerd om te worden geopereerd ben ik de volgende dag meteen naar oma Renee gegaan met jou. Daar hebben we een week gelogeerd en heb ik papa elke dag opgezocht. Je bent maar twee keer mee geweest naar het ziekenhuis omdat je steeds heel stout was. Je kon het niet laten om aan papa’s infuusslangen te trekken en heel hard te gillen. Dat was voor papa natuurlijk erg vervelend.
Toen papa thuis kwam moest hij een paar weken herstellen dus hebben we de oma’s ingeschakeld voor extra hulp. Dat ging allemaal redelijk goed maar het was, en is nog steeds, best zwaar om het huishouden draaiende te houden. Vooral toen jij ook ziek was en mama zich ook niet 100% voelde was het even flink afzien.
Papa heeft nu één chemokuur achter de rug en nog vijf te gaan. De eerste kuur ging redelijk goed. Hij voelde zich niet zo fit maar ook niet echt ziek. Nu moeten we afwachten hoe hij zich de komende maanden zal gaan voelen.
Eén voordeel van al deze ellende is dat hij nu heel veel thuis is en extra veel aandacht aan jou kan besteden. Hij speelt constant met je en maakt muziek op de accordeon. Dan ga je gillen, hopsen en klappen in je handjes. Het is duidelijk dat je een zeer grote affectie voor hem hebt. Je werpt je steeds tegen hem aan en gaat gemoedelijk duimen terwijl hij je over je bolletje aait. Ook laat je graag je handjes kriebelen.
Ik heb al een paar keer meegemaakt dat je vijf minuten voor hij thuiskwam heel opgewonden werd, alsof je het aanvoelt. Als je hem ziet verschijnen kan ik je niet meer hanteren. Dan spartelen je benen alle kanten op alsof je door de lucht naar hem toe wil zwemmen. Je slaakt daarbij vreugdevolle kreten uit.
Een week of twee geleden heb je met hem je eerste fietstocht gemaakt. Je hebt twee fietsstoeltjes gekregen voor je verjaardag en het was een prachtige winterdag, dus je vader vond het een goed moment om er één uit te testen. Hij heeft je stevig ingepakt en voorop de fiets gezet. Toen de fiets in beweging kwam verscheen er een grote lach op je gezicht die er tijdens de tocht niet meer af is gegaan. Dit ging veel harder dan je kinderwagen! Je hebt uit volle borst gezongen en voorbijgangers gaven daarop vrolijk commentaar. Volgens je vader heb je zelfs vrijwillig je handschoentjes aangedaan omdat je vingertjes nog nooit zó koud waren geweest.

Eetgedrag
Floor, je bent een varkentje! Op de crèche zit je in groep ‘Knorretje’ en daar maak je die naam helemaal waar. Je wordt inmiddels ‘stofzuiger van de crèche’ genoemd omdat de leidsters je op een dag de hele vloer zagen afwerken, op zoek naar broodkruimels. Dat deed je nadat je tijdens de lunch al het brood van je buurman’s bordje had gepikt toen hij even niet keek. Wat je nóg meer een varkentje maakt is het feit dat je jezelf, met name tijdens de lunch, heel erg vervuilt. Het liefst smeer je appelstroop in je haar, over je hele gezicht en masseer je het plakkerige stukje brood goed tussen je vingers en over je armen.
Op de crèche maak je het soms zo bont dat ze je na de lunch in bad moeten doen. Volgens Sandra, je leidster, zat de appelstroop zelfs een keer in je oren en had jij je kapsel volledig stijf gefixeerd in een kuif. Ze konden er met geen borstel meer doorheen komen.
Thuis ben je ook een varkentje. Laatst stond je volgens papa rechtop tegen de vuilnisbak naar broodkorsten te vissen. Soms ontdek je opeens een dagen oud stukje verschrompelde appel dat je gretig in je mond stopt. Of een stompje wortel, een krakend stukje brood, een zompig half koekje ergens onder een kussen. Maar kennelijk geniet je er van.
En als wij iets eten moet jij het ook. Eerst konden we je nog voor de gek houden door het bord achter iets te verstoppen maar daar trap je al lang niet meer in. Als we ook maar iets eetbaars in handen hebben kom je in de vijfde versnelling aankruipen en klamp jij je vast aan onze benen, de stoel of de bank. Daarna ga je rechtop staan en bedel je als een uitgehongerde hond totdat je een stukje krijgt.
Je favoriete etenswaar is, denk ik, sinasappel. Als je ergens een sinaasappel ziet liggen gebaar je er net zo lang naar tot ik hem pel en je een stukje krijgt. Dat zuig je snel leeg en dan overhandig je mij het vel. Als ik niet snel genoeg je verlangen naar de sinaasappel bevredig ga je wijzend mekkeren en maak je springbewegingen.
Onlangs heb je het voor elkaar gekregen dat je een chip kreeg. Toen je er in beet was je even beduusd over de knapperigheid maar je vond het erg lekker (net als chocola, koekjes, ijs, vla etc). Groentes kun je steeds minder waarderen. Onlangs keek je zeer minachtend naar een sperzieboon. Je likte er aan en gooide hem afkeurend op de grond. Bah! Ook de wortel, pompoen en bloemkool worden boos de laan uitgestuurd. En een kool, courgette en venkel hoeven zich al helemaal niet meer te vertonen. Dat is natuurlijk allemaal een heel slecht teken.
Je drinkt nu feilloos zelf uit een tuitbeker en uit een fles. En met mijn hulp kan je ook uit een gewone beker drinken. Je hapt dan als het ware het vocht op en verslikt je daarbij vaak. Dan loopt het langs je kin je nek in. Laatst liet ik je zelf de beker naar je mond brengen en toen goot je het water helemaal over je hoofd heen.
Je bent veranderd van een lief knabbelkonijntje in een carnivoor. Het begon allemaal in de plaatselijke slagerij, medio begin januari. Ik dacht voor de afwisseling eens een kipfiletje te kopen. Eenmaal binnen achter de glazen vitrines werd je helemaal wild. Zo machtig interessant vond je al die kleurrijke, vooral rode, lapjes en worstjes. Je had natuurlijk ook nooit eerder zoiets gezien. Ik geneerde me zelfs een beetje voor je omdat je zulke hese kreten uitsloeg en wild gebaarde naar de worsten. Maar het slagersmeisje vond het heel aandoenlijk en stak een stukje leverworst in je uitgestrekte handje. Dat ging meteen naar binnen, geen enkel probleem. Ik denk dat je tussen de happen door niet één keer hebt ademgehaald. Omdat je het kennelijk erg waardeert geven we je nu af en toe een stukje worst en wat vleeswaar op brood. Bij oma Renee heb je twee weken geleden genoten van een sausijs.
Je bent ook gek op vis. Twee weken geleden was onze buurvrouw Bep jarig en die had een uitgebreid visbanket op tafel staan. Je kon je ogen er niet vanaf houden. Ik heb je een aantal stukjes gegeven zodat je de smaak kon uittesten. Je voorkeur ging uit naar gerookte paling en zalm. Zes moten in totaal. Je gezichtje droop van het vet en je hebt je handjes aan de bank afgesmeerd.
Voor het te eenzijdig wordt wil ik nog één ding kwijt over je eetgedrag. Een poosje terug gaf ik je een appel die ik half had opgegeten. Je zat weer zo aanstellerig te bedelen dat ik hem je maar toeschoof. Daarna ging ik emailen terwijl ik jou op de achtergrond gemoedelijk hoorde knabbelen. Na een tijdje kroop je naar me toe en trok je aan mijn broek. Toen ik opkeek liet je me trots een steeltje zien. Je had het hele klokhuis met die vieze bittere pitten opgegeten. En dat terwijl je een boon het licht niet gunt. Je bent een raar meisje.

Slaapgedrag
Daarover ben ik helemaal niet te spreken. Te beginnen met je slaaphoudingen: die zijn heel verontrustend soms. Ik check je nu vaak (om die reden). Je ligt meestal op je buik met je kont omhoog, gezicht in de matras gedrukt met een grote kwijlplek, armpjes onder je buik, tegen de spijlen aangeplakt met de dekens over je hoofd. Soms heb je juist alle dekentjes van je af gewoeld en voel je ijskoud aan. En af en toe zit je me gewoon rechtop ijzig aan te staren. Een andere mindere ontwikkeling is het feit dat je overdag soms nauwelijks meer wil slapen en s’nachts steeds vaker wakker wordt . Soms moeten we wel zes keer ons bed uit. Hier komt nog bij dat je steeds meer een ochtendmens wordt. We kunnen tussen half zes en half zeven een ongeduldig gemekker verwachten. Afschuwelijk. We hebben daarom een paar dagen geleden besloten je een half uur tot een uur later in bed te stoppen. Met succes, je wordt een half uur later wakker.

Vocabulaire
Die is gegroeid. Was het eerst nog gewoon ‘uuuuuhhh’, nu beschik je over veel meer woorden, klanken en toonhoogtes. Wat ik vooral opmerkelijk vind is dat je een heel laag en schor stemgeluid kan produceren maar ook zeer hoge ijzige gilletjes waarbij mijn trommelvlies vibreert en iedereen geërgerd opkijkt. Je kan nu zeggen: ‘mama’, ‘nana’ (=eten), ‘aai’ (waarop je iemand of iets gaat aaien), ‘thuh’(=die, dit gaat altijd gepaard met een uitgestrekt kaarsrecht vingertje dat ergens naar wijst, of twee uitgestrekte vingertjes die allebei een andere kant uitwijzen). Ook zeg je nog steeds ‘tattatata’ en ‘dadada’. Soms klets je de oren van mijn hoofd met je tata’s en dada’s. Heel gezellig is dat. Naar voorbijgangers of mensen in winkels doe je dat ook.
Gisteravond heb ik mijn eigen babydagboek weer eens ingekeken en wat blijkt?! Ik was veel verder in mijn taalkundige en fysieke ontwikkeling rond één jaar dan jij op dit moment bent. Ik liep al (had mijn eerste schoenen reeds gekocht) en kon een waslijst van woorden produceren. Eigenlijk vind ik dit wel een goed teken. Jij neemt voor alles meer de tijd, bent wat relaxter. Ik ben waarschijnlijk altijd al een ongeduldig neurotisch dametje geweest.

Verjaardag
Je eerste verjaardagsfuif (drie dagen na je echte verjaardag) was een groot succes. We hadden het huis versierd met roze slingers en ballonnen (ook de stuik buiten). Je bent totaal verwend met nieuw speelgoed en nieuwe outfits. Famke heeft zelf een tuinbroekje gemaakt van theedoekstof. Verder heb je een trommel gekregen, een loopfietsje, een toonladderbeen-octopus, boekjes en knuffels, een kleedje, vingerpoppetjes, en nog veel meer. Je was helemaal in je element met zo veel aandacht en nieuw speelgoed. Soms hoor ik van andere moeders dat drukte hun kindjes uitput en verandert in jengelaars maar bij jou is dat net andersom. Je vindt het enig als er bezoek komt.
Hoogtepunt van die dag was het ‘lang zal ze leven’ lied, in koor gezongen en begeleid door Andor met de accordeon. Daarop ging je hopsen en klappen en straalde je van plezier. Heel bijzonder.
Je hebt die dag nauwelijks geslapen van de opwinding. Tegen het einde van de middag kreeg je paarse walletjes onder je ogen maar je bleef vrolijk en energiek. Toen iedereen weg was stortte je in. Op de commode keek je me met spleetoogjes aan en daarna viel je in slaap in mijn armen.
Beneden aangekomen bleek onze huiskamer te zijn omgebouwd tot één grote naar vanille ruikende speelgoedwinkel. Het speelgoed lag over de hele vloer bezaaid, je box puilde uit en de tafels lagen vol. De benen van de toonladderbeen-octopus bleken een vanille- extract te verspreiden wanneer je er in kneep. En dat hadden mensen de hele dag gedaan.

Gezondheid
Je hebt ons de laatste maanden af en toe de stuipen op het lijf gejaagd. Om te beginnen ben je ongeveer zes weken geleden van de bank gestort, terwijl papa de telefoon pakte. Het bleek een telefonische verkoopster te zijn. Je rolde je in één ruk om en belandde krijsend op de grond. Het was meteen duidelijk dat je rechter armpje niet goed meer functioneerde. Het hing er slap bij. Papa is meteen met je in de auto naar de eerste hulp gegaan (terwijl hij nog geen rijbewijs heeft).
Daar was je erg in je element met al die wachtende mensen. Volgens papa heb je de show gestolen totdat je in het röntgenapparaat moest. Naakt en rillend van de kou met een grote pruillip werd je tussen de metalen platen geplaatst. Het bleek een gebroken sleutelbeentje te zijn en je kreeg meteen een korsetje aangemeten. Dat heb je twee weken om gehad en toen kon je weer alles doen met je armpje en kroop je vrolijk rond.
Een dag na dat ik het korsetje mocht verwijderen begon je heel hard te huilen. Ook kreeg je koorts, last van benauwdheid en hoestbuien. Het werd alleen maar erger dus zijn we naar de dokter gestapt die angina constateerde. Je kreeg een antibioticakuur waarvan je de smaak heel lekker vond. Ik hoefde het flesje maar te pakken en je zat al met je mondje open.
De avond van je verjaardag zijn we met je naar de dokterspost gegaan omdat je zo piepte en het benauwd had. Ik dacht dat het misschien wel astma was. Gelukkig bleek dat gewoon bij de angina te horen.
Toen de angina over was werd je verkouden, daarna kreeg je de zesde ziekte, je had allemaal bubbeltjes op je huid, om vervolgens weer in een griepje te vervallen. Nu ben je weer verkouden maar verder heel vrolijk.
Een poosje geleden moest je komen opdraven voor een baby-gehoortest. Dat had ik eindeloos uitgesteld omdat ik het zo’n onzin vind. Het was vreselijk. Er zaten twee nare dames op een stoel en ik moest er met jou tegenover gaan zitten. Ik kreeg helemaal de zenuwen en voelde me net als tijdens mijn eindexamen. Jij was hangerig, keek een beetje beduusd en sabbelde wat op je duim.
Die duim moest er echter meteen uit van die dames. Toen ging één dame je heel geforceerd afleiden met speeltjes terwijl die andere dame spastisch allerlei geluiden ging maken achter onze rug, dan weer links, dan weer rechts. Het was natuurlijk de bedoeling, en zo doorzichtig als wat, dat jij bij elk geluidje naar achter zou kijken. Maar toen je twee keer had gekeken geloofde je het wel. Het interesseerde je geen moer. Je stak weer je duim in je mond en vlijde je nog dichter tegen me aan.
Maar dat mocht niet. Hup, de duim moest er weer uit en daar gingen ze weer met hun bewegingen en geluidjes. Het werd natuurlijk een ramp. Ik zag dat die ene dame bij elk geluidje dat je had genegeerd een min op papier zette. Je had wel tien minnen en keek de dames steeds verwaander aan. Met andere woorden: je bent compleet gezakt. Nu moet je binnenkort een uitgebreidere gehoorstest doen.

Crèche
Aan de crèche ben je inmiddels helemaal gewend. Je zou niet meer zonder kunnen. Onze huiskamer veel te klein en saai voor je geworden. Op de crèche kun je tientallen meters kruipen en even zoveel nieuwe speeltjes uitproberen. Het contact met andere baby’s, dreumesen en peuters vind je uitermate boeiend. Je bent erg in trek bij de andere kindjes. Wanneer jij je entree maakt roepen ze in koor ‘daar is Floorje, daaag Floortje!!!’, en dan willen ze allemaal met je spelen. Ze vinden je een gezellige baby en je wordt graag geïmiteerd. Meerdere dreumesen en peuters roepen inmiddels ‘thuh’ (waarbij ze een kaarsrecht vingertje opsteken) en ‘nananana’ als ze jou zien binnenkomen.
Onlangs heeft papa over jou een functioneringsgesprek gehad met leidster Sandra. Kort gezegd komt het er op neer dat je het uitstekend doet op de crèche. Het wennen heeft even geduurd, maar nu ben je daar helemaal in je element. Sandra vindt je een pittige, ondernemende meid. Je bent erg sociaal en helemaal niet bang. Je kruipt gewoon naar andere, vaak veel oudere, kindjes toe en gaat meespelen. Soms ben je zelfs zo brutaal om het speelgoed uit hun handen te rukken en er mee weg te kruipen.
Ze vinden je allemaal een hele grappige en vermakelijke griet. Om je eetgedrag liggen ze menigmaal in een deuk. Je eet zo ontzettend snel dat ze het broodjes smeren nauwelijks kunnen bijbenen. Eerst dachten ze dat je de broodstukjes op de grond gooide, maar je blijkt ze in één keer naar binnen te schrokken. Als de leidsters niet snel genoeg een nieuw broodstukje aanleveren pik je het brood van je buurkindjes af. Nu je nog zo klein bent vindt iedereen dat heel amusant. Ik denk dat je het kauwen nog niet zo goed onder de knie hebt. Soms vind ik grote stukken onverteerd voedsel in je luier.

Fysieke prestaties
Ik vind dat je heel veel kan. Je loopt langs richeltjes. Trekt je overal aan op. Rukt als een gevangene aan je boxspijlen. Gooit alles uit je box. Je kan al kruipen op handen en voeten, boekjes openslaan, dingen open peuteren, speeltjes onder kussens leggen. Verder kun je balletjes in bakjes doen, trommelen, de bal gooien en je verstoppen onder kleedjes. Als we je aan je armpjes vasthouden kan je zelf een beetje lopen.
Wat je de hele dag door doet, en waar wij soms een beetje moe van worden, is voorwerpen aangeven om ze vervolgens weer terug willen. Dit gaat altijd gepaard met een ‘thuuhh’. Je komt ons constant dingen brengen die we dan meteen moeten aanpakken. Als we dat niet doen wordt je boos en zeur je net zo lang tot we reageren.
Boekjes lezen vind je vooral fijn als je een beetje moe bent. Dan nestel jij je tegen ons aan en kijk je aandachtig naar de plaatjes. Je kan al heel goed zelf de bladzijdes omslaan en raakt de voor jou interessante plaatjes aan.
Je hebt een goed gevoel voor ritme. Ik hoef maar iets swingends op te zetten en je beweegt je hele lichaam. Maar wat we eigenlijk het allerleukst aan je vinden de laatste tijd is dat je zo verschrikkelijk lief en aanhalig bent. Je komt ons alsmaar knuffels en aaitjes brengen en kruipt lekker tegen ons aan. Bovendien heb je een allerliefst lachje. Je hebt de kunst van het inpalmen goed onder de knie en daar genieten we met volle teugen van.

Floor ga zo door!!

Liefs XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXNatas

Voor Floor


Ik zoek een lied voor Floor
Die’s jarig moet je weten
Mijn hersens branden bijna door
Maar ik zet door – verbeten

Ik zet mij dus aan mijn PeCe
Met een refrein in ‘t oortje
Maar dat valt helemaal niet mee
Want weinig rijmt op Floortje

Ik doe dat eigenlijk heel graag
Hoor in mijn hoofd al ‘t koortje
Maar blijf toch zitten met de vraag
Wat rijmt er toch op Floortje

Floor is echt een mooie naam
Dat meen ik, zonder te slijmen
Maar neem van mij nu echt maar aan
Op Floor valt niets te rijmen

Heette zij zeg maar: “Natas”
Of voor mijn part: “Katerijne”
Dan wed ik dat het simpel was
En dichtte ik kwatrijnen

En woonde zij in ’t mooie Goor
Of ging naar school in Vlijmen
Dan was het easy lieve Floor
Want daarop valt te rijmen

Waar ik dus vreselijk van baal
Voor ‘n prachtig kind als Floor
Daar zijn in onze moedertaal
Gewoon geen woorden voor !!!

Dus bij gebrek aan tekstsalade
Geven wij als ’t mag van Floor
Liever dan een dansballade
Een lekker kleedje voor de floor


Gefeliciteerd!
Mike & Mary

Van Mike

Lieve Floor

Wat afschuwelijk allemaal! Maar ja, ouders….
De enige oplossing lijkt me: Neem de benen…!!!
Kruip (even doorzetten met dat ene bruikbare armpje) naar de stoeprand en doe je duim omhoog. Pas op dat je dan niet op je gezicht valt!
Liftend kun je overal komen!

Kom naar de grote stad – daar zijn alle winkels nog open. Kopen we een blits discokruippak voor je en gaan we naar het circus.
Wie is Madelene in vergelijking met een echte clown!
Overigens vond ik dat je als kerstrendier er ook al prachtig uitzag!

Mike

Van Floor
Hoe het met me gaat?????


Vreseeeelijk!
Ik houd het niet meer, kan me niet fatsoenlijk voortbewegen en lekker wild spelen. Mijn leven is veranderd in één grote saaiheid. Mijn ouders doen heus wel hun best om mij te bekoren maar ze kunnen het gewoonweg niet opbrengen mij elke seconde van de dag volledige aandacht te geven. En dat is natuurlijk wel het minste wat ik EIS als slachtoffer van mijn vaders onnozele onoplettendheid!!!!!!!!!! Met andere woorden: ik heb in diepe staat van ontreddering, onmacht, en gefrustreerdheid.
Gelukkig wordt ik aanstaande maandag bevrijd van mijn korsetje, of tuigje, of hoe je dat verschrikkelijke ding ook moet noemen. Dan voel ik me hopelijk weer een beetje baby.

Ook nog zoiets: mijn vader probeert mij steeds op te vrolijken door accordeon te spelen. Maar ik begin er onderhand echt gestoord van te worden. Wat ik dan doe is heel hard mekkeren, maar dan denkt die oen dat ik honger heb! Krijg ik wéér een broodkorst ik mijn mond gestopt. 'Ik héb helemaal geen honger!' roep ik dan verontwaardigd. En dan denkt hij vervolgens dat ik een poepluier heb. Lig ik op die te kleine commode, alles uit, luier af, maar neeeheeee er is geen poep. Wat een gezeul, ik wordt er niet goed van dus ga ik weer wat mekkeren om mijn ongenoegen hierover te uiten. En wat denk je dat mijn vader dan doet? Je raadt het al, hij gaat accordeon spelen om mij op te vrolijken. Ik kan er niet meer tegen.

Het allerafschuwelijkste is dat ik vanavond ook nog als een opgedirkte barbiepop naar het kerstdiner moet. Ik krijg een roze jurk aan, een roze maillot en een roze T-shirtje en allemaal roze speldjes in mijn haar (als mijn ouders tenminste niet een kerstmuts voor me op de kop tikken....dat zou helemaal onoverkomelijk zijn). Het probleem is dat die roze jurk helemaal niet staat bij mijn korsetje. Die puilt er helemaal bovenuit en het lijkt alsof ik een bochel heb. Ik weet zeker dat baby Madelene van Sander en Jaqueline mij gaat uitlachen. Wat moet ik doen?

De groeten van Floor

Van Mike

Ach lieve Floor, wat ik nu weer hoor...!
Je sleutelbeen gebroken. Net nu je met kerst eens behoorlijk kunt eten!
Hoe gaat het met je?
Natuurlijk komen we op je verjaardag - we zijn zeer vereerd!

M & M

Van Natascha


Hello!

Terwijl de aardappeltjes op het vuur staan en de tofublokjes liggen te pruttelen schrijf ik even snel een stukje.
Toen ik Floortje vandaag naar de crèche bracht kreeg ik daar door een leidster een kerstkaart in mijn handen gedrukt. Geweldig! Er zat een foto op gemonteerd van een Floortje als rendier (Rudolf): rood kerstpakje, roodgelippenstift neusje en een reusachtig gewei op haar hoofd. Ze kijkt dromerig in de camera. Ik vind het echt een lollige actie van de crèche. Deze foto getuigt van humor.
Klik hier en kijk zelf...

Floor is gelukkig weer aan de beterende hand. De 6e ziekte begint te wijken voor haar tanige immuunsysteem, de huiduitslag trekt zich terug en de neuspegels worden minder lang en agressief. Nadat ze ons vannacht nog tergend uit onze slaap heeft gehouden was ze vandaag weer een stralende kirrende baby. Ze heeft zich al kruipend kriskras over de crèchevloer bewogen, gewoon tussen de rennende en spelende kindjes door. Als je bedenkt dat ze vorige week nog omver is gelopen door een groot kind dan kan ik haar niets anders dan enorm dapper noemen! Verder heeft ze daar vrolijk geschud op muziek. En thuis vanmiddag ging ze stevig headbangen op Andor's accordeonmuziek. 'Klap eens in je handjes' is haar favoriete nummer (die vraagt ze aan door haar handjes op haar hoofd te leggen). Als Andor dát lied speelt vliegen de kwijldraden massaal om je oren. Dan gaan de remmen los en hopst, gilt en beweegt ze in alle hevigheid. Misschien kunnen we haar ritmisch talent later wat meer uitbuiten door haar op jazzballet te zetten.

Een minpunt in haar ontwikkeling momenteel zijn haar enge-bedperikelen. Als ik een bedcheck uitvoer tref ik haar vaak in hachelijke posities aan. En dan bedoel ik slaapposes die er buitengewoon verontrustend uitzien. Om een paar voorbeelden te noemen: gistermiddag zag ik haar in zittende positie met haar lijf voorovergeklapt en haar gezicht plat in de matras gedrukt. De klamboe lag half over haar heen want die had ze compleet door de spijlen naar binnen getrokken en afgelebberd. Dit zijn voor een moeder geen leuke ervaringen (weer een jaar ouder). Verder ligt ze graag op haar buik met haar gezicht wederom gesmoord in de matras. De laatste die dit mocht aanschouwen is Boes. Nadat ze dát zag heeft ze geen oog meer dichtgedaan en Floor ieder half uur gadegeslagen. Ze was gebroken de volgende dag. Een laatste favoriete nieuwe slaappositie is parallel tegen de spijlen aangeplakt slapen op haar zij. En als ik parallel zeg dan bedoel ik ook parallel. Met holle rug, beetjes naar achter en achterovergeknakt hoofd ligt ze vastgekluisterd aan de spijlen. Soms heeft ze beide armen er zelf doorheen gewoven én die immer ellendige klamboe weer in die rotvuitsjes. Ik weet het, we moeten dat ding weghalen maar het staat zo gezellig!

Nu ik toch bezig ben kan ik mijn observaties van Floor's wel continueren. Ze doet namelijk nog veel meer leuke en minder leuke nieuwe dingen. Ik zal beginnen met de leuke acties. Ze kan nu heel goed in haar handjes klappen, zwaaien (vooral naar ramen), ballen overgooien, allerlei dingen in en uit doosjes, potjes en mandjes halen, gooien met objecten. Bovendien kan ze zich optrekken aan ons, de bank en de boxspijlen, waarna ze soms hard achteroverkiepert (en brult). Ze kan naar haar favoriete TV programma's zappen, zelf uit de fles drinken en heel hard de fles, de lepel of het bord wegduwen (dat komt soms nogal kattig over). Haar woordenschat is enorm gegroeid. Ze heeft een paar dagen geleden voor het eerst een hele avond lang 'mama' gezegd. We hebben niet het idee dat ze daar echt bewust MIJ mee bedoeld (alhoewel ik de hele avond wanneer ze dit hemelse woord zei met haar handje op mijn bost heb gedrukt), maar ze vindt het in ieder geval een erg leuk woord om te zeggen. Papa heeft ze nog niet over haar lippen gekregen. Wel zegt ze tatat,dadad, mwuuuuhhhh, iiieeehhhh, aaahhha, enzovoort. Wat met name opvallend is, is dat ze haar stem beter weet te gebruiken. Voorheen produceerde ze veelal een schor en laag keelgeluid. Nu kan ze ook een heel schattig hoog stemmetje opzetten. Soms fluistert ze het woord 'ta ta'.

Minder leuke ontwikkelingen zijn dat ze ons bijvoorbeeld graag met voorwerpen op het hoofd slaat. Ook met haar blote vuisten ramt ze er op los. Dat voelt niet plezierig want ze is sterk en hardhandig. Verder krabt ze graag en trekt ze met genoegen aan onze haren en oren. Voorheen vonden wij dit allemaal heel schattig en knap maar onderhand begint de lol er wel van af te gaan.
Een ander iets is dat ze heel stout kan zijn. Ze moet en zal gevaarlijke dingen pakken en in haar mond stoppen. Laatst had ze een mes te pakken dat we nog maar nét uit haar gretige mond konden trekken. En woedend dat ze dan wordt (derde minpunt)! Dan zijn de poppen aan het dansen. Stampbewegingen, zwierende armen, strijkplank pose, noem maar op. Gelukkig duurt dit slechts een paar tellen waarna ze vrolijk zingend wegkruipt op zoek naar een volgend avontuur. Het is een zegen dat baby's over zo'n kortstondig geheugen beschikken.

Een vierde lastig puntje is dat ze echt geen seconde meer stil kan zitten. Constant is ze op zoek naar iets dat ze even kan pakken om daarna pijlsnel weer iets anders te pakken om vervolgens weer direct terug te keren naar het vorige ding en zo voort......En nog zoiets: dan wil ze weer bij mij, dan gooit ze zich vreugdevol bovenop Andor (die haar gevleid tegen zich aandrukt) om per direct weer terug te willen naar mij (Andor diep teleurgesteld). En als ik haar dan geen aandacht geef gaat ze aan me trekken en probeert ze op me te klimmen (zucht).

Verder heeft ze de stapel CD's ontdekt en ontwricht en ze trekt tegenwoordig ook de was van de verwarming af. Je snapt het, wij hebben geen enkele vorm van rust meer. Iedereen heeft ons hiervoor gewaarschuwd maar we dachten dat het heus wel mee zou vallen, NOT! Toch is het moeilijk om echt boos op haar te worden want ze heeft er duidelijk zo'n schik in. Terwijl ze ons interieur verwoest zindert ze van blijdschap, geeft ze ons de liefste lachjes en komt ons de voorwerpen even brengen. Als ik dan zeg 'nee Floor' dan schatert ze het uit, zo grappig vindt ze dat. Hoe kan je dan boos worden? Tegen een schaterende Floor kan niemand op. Wij worden geterroriseerd en vinden het nog geweldig ook. Dat schateren doet ze trouwens steeds meer, om allerlei dingen. Soms kan ik echt in een deuk liggen met haar. Dan doe ik iets heel gewoons dat zij blijkbaar het einde vindt. Dan herhaal ik het even een paar keer voor d'r zodat ze weer gaat schateren. Soms gaat het schateren over in kraaien met open mond.

Oh, en dat brengt me op haar aangezicht. Ze heeft een hele batterij nieuwe boventanden. Dus als ze kraait zie je een groot wit fietsenrek. Die tanden moeten duidelijk nog wat naar elkaar toe groeien. Maar ze kan er stevig mee bijten. Ze bijt een wortel nu met gemak door, alleen het kauwen lukt nog moeilijk zonder kiezen dus af en toe verslikt ze zich hevig.
Ik doe tegenwoordig haarspeldjes in haar lok. Die lok hangt inmiddels bijna voor haar ogen. Ook maak ik wel eens een staart boven op haar hoofd. Ik vind dat het haar goed staat, die haaraccessoires.

XXXXXXXXXX en liefs Natas

Bericht van Natascha:

27 oktober 2002


En hier zit ik dan met het schaamrood op mijn kaken.

Ik heb al zo lang niets meer over Floortje geschreven. En dat terwijl Floortje enorm is veranderd. Ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen dus begin ik toch maar ergens……..

Waar waren we ook alweer gebleven?
Dat we zijn verhuisd?

Na de verhuizing zijn we druk in de weer geweest met acclimatiseren aan de provincie.

Dat was niet erg moeilijk maar kostte wél veel tijd. We moesten uitvinden waar alles was en er waren veel dingen te regelen. Zoals een nieuwe huisarts bijvoorbeeld. Die bleek vooroorlogs te zijn en tevens a-feministisch dus moest ik hem vervangen. Floortje heeft recht op een fatsoenlijke huisarts. Nu heb ik twee vrouwelijke artsen aan de haak geslagen die me uitstekend bevallen. Floortje is er al een keer geweest om haar oor te laten checken en aan haar reactie te merken was ook zij lovend over mijn keus. Met haar oor was overigens niets mis. Floor heeft gewoon een tik waardoor ze af en toe stevig in haar oor port met haar duim.. Gelukkig is die neurose de laatste tijd verminderd en krabt ze nu vooral aan haar commodekussen.

Sinds september gaat Floortje twee halve dagen naar de crèche.

We begonnen met twee hele dagen maar dat bleek wel erg lang te zijn. Ik kreeg flashbacks van toen ik klein was en besefte me hoe lang een dag toen duurde. De ochtend duurde een week, dan kwam de middag die qua evenementen een maand in beslag nam en ook de avond leek eindeloos. Een dag was zo lang dat ik hem eigenlijk niet kon overzien. En dan te bedenken dat Floor nog maar een baby is en haar dagen waarschijnlijk het equivalent hebben van een jaar. Aangezien ze ook wat druilerig reageerde op dat lange verblijf besloten wij dat we haar dit niet konden aandoen. Ze mag daar pas langer blijven wanneer we duidelijk merken dat ze er schik in heeft.

De halve dagen bevallen haar erg goed.

Ze vindt het hele crèchegebeuren namelijk wel spannend. Allemaal nieuw speelgoed en kindjes die met haar willen spelen. Ze is één van de kleinste dus ze krijgt veel aandacht, van de leidsters maar ook van haar klasgenootjes. Met name twee meisjes van een jaar of twee drie, genaamd Lotte en Marit, vinden haar geweldig. Als Floor haar entree maakt, snellen Lotte en Marit toe en roepen enthousiast: ‘daaaaag Floortje! Ben je daar weer. Mogen we met je spelen?’. Dat wil Floor aanvankelijk nooit want tijdens haar aflevering in die nieuwe omgeving is ze elke keer weer zeer ontstemd. Andor zei laatst dat haar onderlip vierkanter was dan een schoenendoos en dat ze Lotte heeft weggeduwd en geslagen. Dat is niet erg lief van Floor en heel zielig voor Lotte, die het alleen maar goed heeft bedoeld. Volgens de leidsters (Esther, Sandra en Manon) is dit verwaande gedrag slechts van korte duur want zodra wij zijn vertrokken klaart Floortje op en gaat bedrijvig spelen met haar nieuwe vriendinnetjes en speeltjes. Als we haar dan weer komen halen gaat ze altijd mekkeren bij onze aanblik. Ik snap niet precies hoe dát mechanisme in elkaar steekt maar ik kan me vaag dergelijke emoties herinneren vanuit mijn prille jeugd. Waarschijnlijk heeft ze ons dan toch gemist.

Floortje’s lengte en gewicht zijn in een stroomversnelling gekomen

En niet te vergeten haar haardot. Ze ziet er een stuk ouder uit en is nu een halfbaby van ongeveer 76 centimeter en zo’n 10 kilo. Een hele bulk. Haar piek qua dikte had ze rond juli. Ze eet als de beste, hele warme maaltijden, fruit, brood, pap, rauwkost, noem maar op. Je geeft het en zij eet het. Tevreden schraapt ze met haar ondertandjes twee geultjes in het voedingsstuk. Eigenlijk lust ze bijna alles met uitzondering van spinazie en grapefruit. Daar gaat ze letterlijk van rillen en kokhalzen. Haar favoriete eten is: brood met kaas en pindakaas, cake, appeltjes, kabeljauwfilet en speculaasbrok

Als Floortje eet laat ze onherstelbare sporen achter. Onze muren zijn nét gewit, maar overal op die doorgaans witte vlakken is haar eetlust waar te nemen. Dat geldt ook voor het tapijt, de bank, wipstoel en haar kleding.

Als gevolg van haar eetlust zijn haar luiers nu ook topzwaar. Soms staan wij versteld van de hoeveelheid uitwerpselen die zo’n klein mensje kan produceren. Alhoewel, als je kijkt naar de mate waarin ze eet is het zinniger om je af te vragen hoe het allemaal in haar maagje past. Onze armspieren groeien helaas niet zo snel in omvang als Floortje waardoor wij nog steeds met een reeks uiteenlopende spierklachten rondlopen.

Floortje zit al geruime tijd in de ‘alles in de mond stop fase’.

Ze pakt iets, stopt het in haar mond en smijt het daarna weg. Dit doet ze bijna met elk voorwerp. Tenzij ze het ook daadwerkelijk op kan eten. In dat geval eet ze het op. Meestal gaat dit allemaal prima en lachen we ons rot om haar. Af en toe moeten we dingen als de telefoon, de afstandsbediening, messen, bankpapieren, muntstukken etc. snel uit haar handjes trekken. Soms wordt het echt vervelend. Zoals deze zomer, het moet augustus geweest zijn, toen ze tijdens een wandeling op een smal bospad haar armpjes uitstak en een trosje blaadjes van een tak geeft gerukt. Aanvankelijk hadden we niets door totdat ik een bosje blaadjes uit haar vuistje zag steken. Bij nadere inspectie staken er ook enkele blaadjes uit haar mond. Nogal opgeschrikt hierdoor trok in snel die blaadjes weg en dacht het probleem te hebben opgelost. Fluitend liepen we verder totdat Floor opeens vreselijk begon te kotsen (dit gepaard met een alarmerend geluid). En toen spuugde ze drie hele bladeren uit! Wij vinden het nog steeds ongelofelijk dat ze die bladeren heeft kunnen opeten. Dat moet toch heel vies zijn. Ik was natuurlijk bang dat het giftige bladeren betrof, maar ze leeft nog.
Tegenwoordig loop ik op veilige afstand van struiken.

Floortje wordt steeds mobieler.

Ze kan nog niet echt kruipen maar ze probeert het wel. Dat is een zeer komische gewaarwording. Als ik mijn handen naar haar uitsteek stort ze zich naar voren. Haar hoofd, zeer laag bij de grond, wordt rood van de inspanning en haar luierkont steekt recht omhoog. Verder dan dat stadium is ze nog niet gevorderd. Wél kan ze zich al liggend naar achteren verplaatsen, draaien en weer op haar buik rollen. Wij vinden dit allemaal heel erg knap en geven haar constant complimenten. Dat stimuleert haar mateloos want na zo’n compliment werpt ze zich weer in volle overgave naar voren waarbij haar luierkont wederom fier naar boven steekt. Ergens willen we helemaal niet dat ze gaat kruipen want dit is heel aandoenlijk. Een paar keer heeft ze zich aan de bank en aan ons omhooggetrokken tot een heupwiegende staande positie.

Floor is een hele blije baby.

Wij hebben besloten dat ze gelukkig is. Ze komt erg tevreden en geïnteresseerd over en vindt bijna alles leuk. Ze is heel erg bezig met de wereld om haar heen. De hele dag door geeft ze ons lachjes waarbij haar twee ondertanden zich volledig ontbloten. Dat is een guitig gezicht. We kunnen haar gemakkelijk aan het schateren krijgen door in haar buik of haar beentjes te happen. Maar ze moet vaak ook om, voor haar, ongewone dingen lachen. Zoals laatst toen ik heel snel met mijn wimpers ging knipperen en een andere keer toen ik met mijn nagels langs haar lichaam op de matras ging krabben. Dat soort dingen vindt ze ongekend grappig.

Wanneer ze blij is oefent ze tevens haar stem. Dan fabriceert ze de raarste en liefste geluiden: ‘bbrrrrrrrrrrrrrr’, ‘mamamapapapatatata’’, uuuuuuuurrrgggg’, iiiiiiieeehhh’. De meeste klinkers en medeklinkers zijn nu wel de revue gepasseerd. Harde gillen slaken doet ze gelukkig, in tegenstelling tot andere leeftijdsgenootjes, (nog) niet.

Ons nadoen vindt ze ook leuk. Als ik met een plastic hamer op een trommeltje sla dan doet zij dat direct ook. Als ik zwaai, zwaait ze terug en als ik met mijn vingers over mijn lippen ga en ‘brrrrrr’ doe, dan horen wij de volgende uren ‘bbeeerrruuuhhhh’. Oja, en ze klapt in haar handjes. Dat heeft Boes haar enige tijd terug geleerd.

Ze heeft een zekere mate van intelligentie bereikt waardoor ze meer snapt.

En dat heeft ook nadelen, zo ondervonden we laatst. Tijdens een luierverschoonsessie belandde Floortje met haar voetjes in de poep. Andor schreeuwde heel hard: ‘oooh neeeee’ en moest lachen. Ik moest er ook heel hard om lachen maar Floortje ging keihard brullen op een hele zielige diep gekwetste manier. Het klonk alsof ze dacht dat ze iets heel erg verkeerds had gedaan en ze zich daar diep voor schaamde. Met moeite hebben we haar weten te kalmeren en duidelijk kunnen maken dat het heus niet uitmaakte dat ze poep aan haar voeten had. Na een tijdje begreep ze het en kwam tot rust, maar ze zag er nog wel aangeslagen uit. We zullen haar vanaf nu nooit meer uitlachen en meer op onze woorden letten.

Omdat er nog zo veel andere voorvallen zijn geweest

en dit verhaal onderhand behoorlijk draderig begint te worden (en Floor er later ook doorheen moet zien te komen) begin ik nu maar aan een opsomming van de rest van de onlangs plaatsgevonden gebeurtenissen:

 Haar overgrootoma en haar tante van de Hemelaarkant zijn onlangs op visitie geweest
 Ze heeft voor het eerst in Rotterdam geslapen (met ons) bij opa en oma Hemelaar. Daar heeft ze met ons aan Diergaarde Blijdorp een bezoekje gebracht. Het aquarium vond ze fantastisch maar de overige dieren zag ze niet staan.
 In augustus zijn we met Han, Renee, Bouk en Jaspar naar de Ardennen geweest. Floor heeft toen met de babyfoon geslapen terwijl in het restaurant van het hotel aten.
 Floor heeft wat vriendjes en vriendinnetjes in de buurt gemaakt die haar graag komen opzoeken. Zo hebben we een tweeling van een jaar of negen die mee willen wandelen en haar vertroetelen. Dan hebben we Tim, het zoontje van Vayu. Tim is zestien maanden en woont om de hoek. Floortje vindt hem erg stoer maar wel een beetje oud.
 Overgrootoma Femer heeft weer eens flink gebreid. Floortje is allerlei pakjes, jurkjes, mutsjes en sjaaltjes rijker. Ik ben hier heel erg blij mee want zulk soort kledingstukken in haar nieuwe maat had ik nog niet. En Floor krijgt veel complimenten over haar lichtblauwe mutsje met bijpassende sjaal. Haar lichtblauwe winterjurk heeft ze vandaag ook voor het eerst gedragen. Daarin is ze net een Holy Hobby-pop. Heel erg meisjesachtig.
 Floortje heeft af en toe last van nachtmerries. Dan huilt ze op een snerpende, ijzige manier waardoor wij opgeschrikt naar boven snellen. Na over haar bol te hebben geaaid slaapt ze meestal weer vredig door. Wij vragen ons af waar haar nachtmerries over gaan.
 Ze duimt nog steeds continu. In de zomer heeft ze haar duim stuk gezogen. Er zat een lelijke plek op. Ze heeft toen een paar dagen met een sok om haar hand gelopen. Dit tot haar grote frustratie. Uit pure wanhoop is ze toen op haar andere duim gaan zuigen. Voorbijgangers wierpen mij geschokte blikken toe. Een baby het handje afbinden vonden ze kennelijk iets heel wreeds.
 Floor slaapt tussen ons in als ze ziek is (de afgelopen maanden is ze drie keer erg verkouden geweest) of als we haar missen. Het gebeurt niet vaak maar als het zich voordoet is het heel speciaal. Dan horen we haar weer zuchten en smakken in haar slaap. In de ochtend, om een uur of zes, duwt ze haar beentjes tegen ons aan en slaat ze op ons hoofd. Dan gaat ze aan onze haren, oren en neuzen trekken waarna ze keihard gaat zingen. Dit is een leuke, doch indringende manier van wakker worden die we niet elke dag evenveel kunnen waarderen.
 Gistermiddag tijdens een wandeling in de duinen wilde ik een stuk rijstewafel uit haar mond peuteren toen ik opeens een zeer venijnig puntje in mijn vinger voelde steken. Het bleek een nieuwe, net doorgekomen, bovenhoektand te zijn (ofwel het topje daarvan). Nog even en ze kan echt gaan kauwen.
 De supermarkt beschouwt ze als een waar uitje. Kirrend en zingend laat ze zich met uitgestrekte armpjes voortduwen langs de schappen, in de hoop dat ze wat kan grijpen. Bij de kassa weet ze van de doorgaans humeurige klanten altijd een lachje los te peuteren.
 Ze is grote vrienden met buurvrouw Bep. Dat is niet verwonderlijk want Bep doet heel erg aardig tegen Floor en heeft haar onlangs een antiek hobbelpaard in bruikleen gegeven én ook nog een cadeautje. Soms plet Bep Floor een beetje in een aanval van knuffelwoede. Maar dat is begrijpelijk.
 Wij vinden Floortje steeds liever worden. Elke keer als we denken dat ze niet liever kan zijn, wordt ze nog liever. Soms kunnen we haar innemendheid bijna niet meer aan. Het is voor ons ongelofelijk hoe veel je van zo’n kleintje kan houden. Soms is het moeilijk om ambitieus te zijn als je al je aandacht richt op haar, maar tegelijkertijd maakt dat ook weer niets uit. Het is voor ons het belangrijkst dat het goed met haar gaat. En als dat het geval is voelen wij ons blij en krijgen we energie. En daar gaat het uiteindelijk om.